Forever In Love (Book 2 Of AFIL, Love Back Series 1)

Chapter 17

Chapter 17

Simula ng makausap ko ang Tita ni Ryan, ay nawalan na ako ulit ng balita. Hindi ko alam kung tinuloy parin niya ang kaso laban sa akin. Busy si Ryan dahil inaasikaso niya ang mga properties na iniwan sa kanila ng Mommy nila. Kahit hindi sabihin ni Ryan, kahit iparamdam nya sa akin na parang wala lang ang nangyayari. Alam kong pinipiga na ang puso niya. Hindi ko sya masubukang kausapin ng kami lang dahil palagi syang wala. Iniisip niya ako at ang Mommy niya, dumagdag ako sa isipin niyang hindi naman dapat.

"Nandito ba ang Boss nyo?"

I stopped cutting the cake, I stood up from the counter, I saw Marcus. There was a smile on his lips.

"Anong ginagawa mo dito?" tanong ko sa kanya.

"Can we talk? I have a good news." aniyang masaya nga ang tinig.

Inihinto ko ang ginagawa ko, tinaway ko si Eli para ipagpatuloy iyong nasimulan kong paghahati ng mga cake. Lumabas ako ng counter at lumapit sa kanya.

Kahapon ako nag simulang pumasok ulit sa pastry ko. Kahit wala akong kasiguraduhan na ligtas ang buhay ko ay pumasok na ako, dahil madami lamang akong naiisip kapag nasa unit ako at mag isa.

"Talaga?" masayang tanong ko kay Marcus.

We were currently sitting at an empty table, he told me not to worry because Ryan's Aunt was not going to pursue the case against me.

At that moment I breathed a sigh of relief, the thorn blocking my throat completely disappeared and was removed.

"Kahapon ay galing kami sa hospital ni Kian, nabigyan ng pag asa ang Tita ni Ryan dahil gumalaw ang kamay ni Eric. Nakausap namin ang Doctor, nagulat din ito sa nangyari. Dahil ang mga pasyente nilang may sintomas ng brain dead ay wala na talagang kasigaruduhang mabubuhay pa." tumikhim siya habang kinukwento niya iyon.

I felt some joy and happiness in my heart. I can't explain my feelings, I want to go to Eric, I want to see him. Pero hindi ito ang pagkakataon para gawin ko iyon. Dahil maaaring pinatigil nga ng Tita ni Ryan ang kaso pero hindi pa rin mawawala ang paninisi nito sa akin.

The thought that there is still hope for Eric to wake up gives me hope. Despite everything that has happened, despite my trials and weaknesses, there is still a light that gives life to my prayers.

Pagkatapos ng pag uusap namin ng pinsan ko ay nag paalam na ito sa akin. Ako naman ay masayang nag trabaho kasama ang mga staff ko. Napapansin ko silang gusto akong tanungin sa mga nangyari, sa mga araw na nawala ako. Pero ramdam ko din na nirerespeto nila ang pananahimik ko. Hindi ko kailanman gustong makadamay pa ng iba, kaya kapag problema ko ay problema ko lang. Ayoko na ng may ibang nakakaalam pa.

Habang abala ako sa pagbabake kasama ang ilang staff ko sa baking area ay pumasok si Ruby.

"Ma'am, may naghahanap po sa inyo. Pang ilang araw nya na pong nagpupunta dito, palagi po kayong hinahanap." aniya.

Nangunot ang noo ko. "Sino daw?"

"Hindi po namin kilala, pero gwapong lalaki po."

I removed the mask I was wearing from my mouth, I also removed my gloves and went out of the baking area, I saw a man at the counter.

"Jay?" pangingilala ko dito.

Nakangiti ito ng makita ako.

"Chanel."

Lumabas ako ng counter at nilapitan ito, nag alis ako ng hairnet na nasa aking ulo, kaya lumaglag ang buhok kong hindi naman nakatali.

"Buti naman nandito ka na, ilang araw na akong nagpupunta dito pero wala ka." sabi nito na tinititigan ako. "Did something happen?"