MY POSSESSIVE BOSS

SOMETHING CONNECTED

Sorry kong ngayon lang ako nakapag update medyo nagka problema lang kasi, bigla ko kasing na delete yung iuupdate ko sana. Kaya ayun bumalik ako sa umpisa at nakalimutan yung plot kaya ito ang nagawa ko di ko alam kong maganda ba o boring 'tong in update ko. Sana magustohan niyo parin kahit parang ang panget ng chapter na ito. So ayun enjoy kayo sa pagbabasa. Lutang padin ako hanggang ngayon dahil nga doon sa na delete ko hays. Pero sana mag enjoy kayo!!!!! Bawi ako next chapter ^_^
____________________________________

DRILL POV:

Matapos kong ayosin ang gamit ko, I went out of my room.

My business partner said that we would meet here, but it was still early so I would go for a walk to Divert my boredness.

Nasaan na kaya si Mae ngayon? Nasa mabuting kalagayan kaya siya? Sana maayos ang pamunuhay niya ngayon? Sana makita ko ulit siya?

Naramdaman ko na parang may kumukulbit sa damit ko kaya napalingon ako sa batang kumulbit sa akin.

"Hey, mister. Can I ask you?"

Napatulala ako ng makita ang bata sa harap ko.

Wait! Is this real? Nakikita ko ang batang ako noon? Nanaginip ba ako? Kamukha ko talaga siya. Hindi ako nagkakamali kasi noong bata pa ako, ganitong-ganito ako.

"Hey." The little boy said and waved his right hand in front of me.

"Ah. Sorry, what did you say again?" I asked him.

Hanggang ngayon nagdududa parin ako kong bakit kamukhang-kamukha ko ang batang ito.

"I said can I ask a question?"

"Go ahead."

"I can't find my mom's room in this hotel, so I would like to ask where is room 264?"

"Room 264? Actually my room is 265. Let's just have a room next to each other, come I'll take you?"

"No need, I can handle my self. Just tell me where can I find our room?"

Graveh naman itong batang 'to. Dinaig pa matanda kong makapagsalita. Ako na nga itong nagmamalasakit na ihatid siya.

"Let me help you? Come, I'll accompany you to your room. Beside your too young to find it alone."

"I'm not a child!" Naka poker face na sabi nito.

Nagsalubong ang mga kilay ko sa sinabi niya.

"You're still young." Pag uulit ko sa kanya.

"No, I'm old enough to be called a child." Wala paring ka emo-emosyon na sabi nito.

Ang sungit naman ng batang 'to.
Naalala ko tuloy iyong kaugalian ko noon? Ganyan na ganyan din ako. Buti na lang pala hindi na ganyan yung ugali ko, binago kasi ni Mae noong dumating siya sa buhay ko. Miss ko na siya, sana makita ko na siya?

"Okay, you said so."

"Now can you tell me where can I find my mom's room?"

Napabuntong hininga na lang ako.

Hays, paano ko ba maituturo sa kanya? Baka maligaw pa ito? He was too young to find his mommy's room. Bahala na ituturo ko na lang sa kanya tapos hahayaan ko na lamang siya na pangunahing hanapin ang room nila ng mommy niya. But of course I'm not that bad para pabayaan ang batang ito.

Iba pa naman ang pakiramdam ko ng makita ko siya. I feel like he has something connected to me. Basta iwan, ganun nararamdaman ko e.

"Alright, you see that." Turo ko sa harap niya.