Ups and Downs

008.

Ik update nu een beetje vroeg in de avond want ik moet leren voor Aardrijkskunde:/. Morgen SO:(. Maarja, veel leesplezier!!! Xx.

Harry pov-

Ik werd langzaam wakker en zag toen pas dat ik in slaap was gevallen op het krukje met mij  hoofd op Louis. Ik veegde in mijn ogen en rekte me uit. Louis lag nog steeds te slapen. Er kwam een zuster binnenlopen. "Hoi! Goedemorgen. Ik zag dat u in slaap was gevallen dus ik liet u maar even liggen. Hier is ontbijt als u trek heeft." Zei ze en gaf me een bakje muesli met melk. "Dankuwel." Zei ik netjes. Ze liep de kamer weer uit en ik hield mijn ogen op Louis' gezicht. Er kwam iemand binnenrennen. "Gaat het met Louis?" Vroeg het meisje. "Uhh.. ja, wie bent u?" Vroeg ik. "O sorry je herkent me denk ik niet meer, Eleanor. En dit is Louis' moeder." Zei ze. "Oja! Sorry, stom van me." Zei ik. "Geeft niks hoor Harry." Zei Louis' moeder.

We waren alweer 2 uur verder en Louis was nog steeds in een diepe slaap. Ik hield weer zijn hand vast en ik voelde soms kleine kneepjes. "Ik heb het idee dat hij dalijk wakker word." Zei ik glimlachend. "Goed gedacht." Fluisterde iemand. "Louis!!" Riep ik blij. "Heeii... jezus, was ik echt zo uitgeput?" Vroeg hij. "Blijkbaar." Zei ik en gaf hem een zoen. "Heei El en mam!" Zei Louis en gaf ze een knuffel. De zuster kwam weer binnenlopen. "Goedemorgen meneer Tomlinson! We gaan u nog even testen en als de testen goed zijn mag u meteen weer naar huis." Zei ze waarop Louis knikte.

Louis had een broodje gekregen en werd daarna meteen meegenomen. Ik zwaaide nog even naar hem. Johanna, Eleanor en ik zaten in Louis' kamer te wachten. Al drie kwartier. "Hoelang duurt het nog." Vroeg ik geïrriteerd. Ik stond op en haalde een hand door mijn krullen. "Rustig maar Harry, het duurt niet zo lang meer. Dat weet ik zeker." Zei Johanna. Ik liep naar het kastje. Ik sloeg mijn vuist er hard op. "Verdomme.." Fluisterde ik. "Harry rustig... oke?" Vroeg Johanna. "Ja.. het spijt me, ik kan niet zo goed met mijn woede omgaan." Zei ik. "Geeft niet." Zei ze lief. Op dat moment werd Louis binnengebracht. "En?! Hoe gaat het met hem?" Vroeg ik bezorgt. "De testen zijn goed alleen bij de energie is hij wat laag. Hij mag naar huis maar jullie moeten wel heel rustig doen." Zei de zuster. Ik knikte meteen. "Nou Hazz... gelukkig!" Zei Louis en gaapte. "Ja maar je gaat voorlopig nog niet zingen!" Glimlachte ik waarop hij zuchtte.

Eenmaal in onze slaapruimte legde ik Louis in zijn bed. "Louis!!" Riep Niall. "FINALLY!!" Riep Liam. "Gaat het met je?" Vroeg Zayn. "Sshhtt!! Hij heeft rust nodig, hij doet dit optreden even niet mee." Zei ik waarop iedereen knikte. Ik keek weer naar Louis die lag te slapen. "Jongens, jullie moeten de rest van de dag repeteren want vanavond moeten jullie op!" Zei Simon streng. "Oke, maar Louis mag niet mee doen." Zei ik. Volgens mij hoorde hij mij niet.

In de repetitie zaal vroeg hij meteen weer naar Louis. "Waar is Louis?!" Vroeg hij streng. Ik zuchtte diep en probeerde mijn woede te bedwingen. "Hij mag niet mee doen. Hij heeft rust nodig." Zei ik. "Onzin, ga hem halen!" Zei Simon. Ik balde mijn handen tot vuisten. "De dokter zei dat hij rust nodig had!" Zei ik nu boos. "Ik zei, haal Louis!" Zei Simon streng en wees naar de gang. Ik liep kwaad naar hem toe maar ik voelde een hand op mijn rug. Het was Liam. "Hazz, laat maar." Zei hij. Ik gaf Simon nog een dodelijke blik en liep toen weg. Ik keek naar de gang en zag Louis aan komen lopen. "Toch gekomen?" Vroeg Simon. Louis knikte schamend en liep naar mij toe. "Lou, je hebt rust nodig!" Zei ik. "Ik wil zingen. Ik wil gewoon meedoen." Zei hij en knuffelde me. "Oke dan." Zei ik. "One Direction jullie gaan We are the kids of America zingen." Zei Simon waarop we knikten. Simon keek de hele tijd streng naar Louis omdat hij soms stopte met zingen. Op een gegeven moment kon ik mijn woede niet meer bedwingen. "WAT IS ER NOU SIMON?! LOUIS KAN ER NIKS AAN DOEN!! HIJ IS FUCKING UITGEPUT EN GAAT NU SPECIAAL VOOR JOU ZINGEN!!" Schreeuwde ik. Louis keek me geschrokken aan. Net zoals Niall, Liam en Zayn. Ik rende weg naar onze slaapruimte. Ik klom in mijn bed en begon te huilen. Waarom kan ik mijn woede nou gewoon nooit bedwingen!!?? "Harry." Zei iemand. Ik keek naar de deur en zag Simon staan. "Ik zou maar beter oprotten." Zei ik. "Ik kom alleen sorry zeggen... ik had niet zo moeten reageren tegen Louis. Sorry." Zei hij. Meteen was alle woede weg. "Het geeft niet. Maar ik heb problemen... als ik boos ben kan ik mijn woede niet meer bedwingen dus ja... sorry voor die uitbarsting." Zei ik. "Geeft niet." Zei Simon. "Opgelost!!" Juichte ik. "Kom je weer repeteren?" Vroeg hij waarop ik knikte. We liepen in de gang en ik deed mijn handen in mijn zakken en deed mijn capuchon op. Ik schaamde me nogal...

Ahhww arme Hazzii... hoop dat het een goed hoofdstuk was!!!

Vote, Comment please;)

Xx Rachel.