Ups and Downs

035.

Louis pov-

Eleanor en ik lopen lachend door het pretpark. Het is fijn weer is een dagje samen met haar. We zien een reuzenrad in de verte en we rennen er naartoe.
Als we zijn aangekomen stappen we in en hij gaat omhoog. "Ik heb dit echt gemist Lou." Zegt Eleanor en ze doet haar armen om mijn nek en ze legt haar hoofd op mijn schouder. "Me to mate." Zeg ik en knuffel haar terug en leg mijn hoofd op haar hoofd. (ughh ik haat dit om te schrijven) Hij blijft helemaal bovenaan stilstaan. "OMG iel Lou dit is zo hoog." Zegt Eleanor bang. "Awww kom maar hier." Zeg ik kinderlijk en ze trekt zich op mijn schoot en ze verbergt haar gezicht in mijn nek. Ze knuffelt me steeds steviger als we weer naar beneden gaan.
"El we zijn er." Zeg ik en ze kijkt op. Ze lacht nerveus en we stappen uit.

Na een uur word ik gebeld. Ik kijk op het schermpje en zie dat het mijn moeder is. Ik neem op. "Hi mam! Wat is er?" Vraag ik. "L-louis kom h-hierheen nu." Snikt ze luid. Mijn ogen worden groot en ik stop met lopen. "Wat is er aan de hand?!" Vraag ik geschrokken. "J-je opa h-heeft een harta-aanval g-gehad." Zegt ze nog steeds huilend. "W-wat opa?" Snik ik nu ook. De tranen stromen van mijn wang af. "Kom s-snel." Zegt ze en hangt op. Ik kan niet meer bewegen... mijn benen zijn vastgeklemt aan de grond. "Louis wat is er aan de hand?!" Vraagt Eleanor geschrokken. Ik begin luid te snikken en ik verlies mijn evenwicht. Ik val op de grond en doe mijn gezicht in mijn handen. "M-mijn opa.." Snik ik. "Vertel het zo maar. Kom mee." Zegt ze en trekt me omhoog. We rennen naar de uitgang en we stappen in de auto. Tijdens het rijden bel ik Harry. "Kom op kom op neem opp..." Zeg ik. "Hey Lou wat is er?" Vraagt hij met een uitgeputte stem. "M-mijn opa Hazz.. hij h-heeft een h-hartaanval gek-kregen..." Snik ik nog steeds. "WAT?! Okay Lou kom me ophalen nu meteen! Het boeit niet hoe beroert ik ben." Zegt hij. "O-okay." Zeg ik en hang op.

Harry pov-

Ik probeer op te staan van de bank, helaas met weinig succes. Na nog een paar keer proberen besluit ik om mezelf eraf te rollen. Ik kom neer met een plof en een pijnlijke kreun verlaat mijn mond. "Fack..." Zeg ik. Dit had ik beter niet moeten doen. Ik kom met veel moeite overeind en hou me vast aan de bankleuning. Ik wankel door en kom aan bij de trap. Ik pak de leuning met 2 handen en trek mezelf per trede omhoog.

Uiteindelijk kom ik boven aan en wankel door naar de slaapkamer. Ik doe de deur van de klerenkast open en pak er een trainingspak uit. Ik plof neer op het bed. Man wat ben ik duizelig. Ik doe de broek aan en het vest. Ik hoor de voordeur opengaan en er volgen snelle voetstappen. "Hazz?!" Hoor ik Louis roepen. "L-louis!" Probeer ik zo hard mogelijk terug te roepen. Geen reactie. Ik kom met moeite omhoog en wankel naar de trap. Ik hou mezelf stevig vast aan de leuning en loop dan trede voor trede naar beneden. "Hazz daar ben je." Zegt Louis en ik zwaai. Dat had ik beter niet moeten doen want mijn voet struikeld over mijn andere voet en ik val. Ik knijp mijn ogen dicht. "Harry!!" Hoor ik Louis roepen. Ik voel een harde klap op mijn hoofd maar kom zachter neer dan verwacht. Ik doe mijn ogen open en zie dat Louis onder me ligt. "Jeez.." Kreunt hij. Ik duw mezelf van hem af. "Gaat het?" Vraag ik en hij knikt en staat op. Dan kijkt hij me aan met grote ogen. "Hazz je bloed!" Zegt hij. Ik voel aan de pijnlijke plek en kijk naar mijn hand. Hij zit onder het bloed. "Nou en. Komt wel goed. Je opa is belangrijker nu." Zeg ik en Louis knikt. Hij pakt mijn arm vast en we rennen de deur uit.
Eenmaal in de auto racet Louis naar het ziekenhuis.

Louis pov-

Ik parkeer snel mijn auto en we stappen uit. Ik ondersteun Harry en we rennen naar binnen. Ik zie mijn moeder al huilend en bang staan. "Mam!" Roep ik. Ze kijkt naar me en rent naar me toe. Ik laat Harry los en ze doet haar armen stevig om me heen en begint hard te huilen. "Waar is opa?" Vraag ik en ze trekt me mee. "El blijf bij Harry!" Roep ik nog en we rennen door. Mijn moeder stopt bij een afgesloten kamer met een raam. "Hier ligt hij... hij word nu.... g-gereanim-meerd." Stottert ze en begint weer te snikken. De tranen beginnen weer te stromen. "H-hoelang zijn ze al b-bezig?" Snik ik bang voor de reactie. "Minstens al t-twee uur..." Huilt ze. Ik loop geschrokken naar achter en plof neer op een wachtstoel. Ik doe mijn handen voor mijn gezicht en begin luid te snikken en te huilen. Mijn moeder komt naast me zitten en troost me terwijl ze meehuilt. De kamerdeur gaat open en er komt een uitgeputte dokter naar buiten lopen. Mijn ogen worden groot en ik kijk hem vol hoop aan.

"Het spijt me..." Zegt hij.

Heeeiii!!! Okay... ik ben er dus achter komen dat ik bi ben, ik heb namelijk gevoelens voor een meisje... Het spijt me dat dit zo lang heeft geduurt... Als ik vandaag niet ineens inspiratie had gekregen was dit hoofdstuk er ook niet.. Ik hoop dat dit goed was en dat jullie blijven lezen!!!

Love Youu!!xx

♡♡ Rachie