Love Through Gears/ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

Σ α ρ α ν τ α τ ρ ί α

Μάξιμος

Οι μεγάλες αποσκευές βρίσκονται εδώ και αρκετή ώρα στο σαλόνι όσο εγώ και η Βαλέρια μαζεύουμε όσα πράγματα έμειναν σε μια διαφορετική βαλίτσα. Δεν είχαμε ξυπνήσει αρκετή ώρα όταν το τηλέφωνό μου χτύπησε και ο Πολ μας διέταξε να γυρίσουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε στην Ιταλία.

Μια εβδομάδα μακριά από τα Χριστούγεννα δεν θα περίμενε κανένας να υπάρξουν επιπλοκές, ειδικά ύστερα από τις τρομερά αυστηρές εντολές που είχε δώσει η Βαλέρια σε μηχανικούς και μη.

«Μήπως να μην φύγετε σαν κυνηγημένοι; Φάτε και κάτι, νηστικό αρκούδι δεν χορεύει.» η κυρία Πόπη ακούγεται αρκετά ανήσυχη και ενώ την διαβεβαιώνουμε πως είμαστε εντάξει, εκείνη δεν φαίνεται να πείθεται. 

«Θεία είμαστε εντάξει, αλήθεια!» η Βαλέρια επιλέγει να μιλήσει εκείνη όσο εγώ ψάχνω –κάπως κρυφά- το κουτάκι με το δαχτυλίδι της. Η αλήθεια είναι πως το θυμάμαι εχθές να κάθεται στο μικρό κομοδίνο, μα σήμερα δεν είναι πουθενά από όπου το είχα δει εχθές.

Το σκούντημα της Βαλέριας με επαναφέρει. «Ρωτάω, πότε θα φύγουμε;»

«Ο θείος σου είπε ότι σε μια ώρα θα είναι εδώ.»

«Προλαβαίνω να σας φτιάξω κάτι στα γρήγορα!» ενθουσιάζεται η μεγαλύτερη γυναίκα του δωματίου και μας αφήνει ξανά μόνους μας. Εγώ κοιτώ το δωμάτιο πιο προσεκτικά για τυχόν αντικείμενα που δεν έχει δει κανένας από τους δύο και η Βαλέρια ψάχνει συρτάρια και ντουλάπες.

«Έχω σκάσει, δεν σου είπε τι ήθελε ο Πολ;» ρωτά για πολλοστή φορά η μηχανικός και αυτή αποφασίζω να μην της απαντήσω. «Πέρυσι δεν είχαμε έκτακτα.» μουρμουρίζει κάπως σκυθρωπά.

«Πέρυσι δεν είχαμε δεύτερο οδηγό όμως, μόνο εκεί πηγαίνει το μυαλό μου.»

«Ελπίζω να είναι μόνο αυτό, όχι κάτι πιο σοβαρό.» κάθεται στο κρεβάτι σκεπτική και με τους ώμους της να πέφτουν προς τα εμπρός προδίδει κούραση, όχι σωματική.

Κάθομαι δίπλα της στο κρεβάτι και περνώ το χέρι μου πάνω από τον ώμο της.

«Απλά λείπουμε πολλές μέρες και δεν μπορούν να βάλουν βασικά πράγματα σε τάξη, σε χρειάζονται.» προσπαθώ να την καθησυχάσω, από το άγχος της σχεδόν τρέμει και αυτό δεν της κάνει καλό.

«Θα μας ξεσήκωναν για απλά πράγματα λες;»

«Τώρα με τον δεύτερο οδηγό θα έχουμε δύο μονοθέσια, δύο κινητήρες, τα πάντα εις διπλούν. Είχαν συνηθίσει με εμένα μόνο και τώρα θα τους φαίνεται βουνό. Θα δεις, όλα καλά θα είναι.» την φιλώ στον κρόταφο και εκείνη τυλίγει τα χέρια της στην μέση μου.