Love Through Gears/ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

Δ ε κ α τ ε σ σ ε ρ α

Βαλέρια

«Βαλέρια ήρθε κι άλλο αμάξι.»Ο βοηθός του θείου μου με πλησιάζει. «Ούτε έναν μήνα δεν είσαι εδώ και η δουλειά έχει αυξηθεί κατά πολύ!»σχολιάζει.

«Ίσως φταίει το γεγονος ότι πιο πολύ ώρα δουλεύω πάρα πίνω καφέ. Τι λες;»του χαρίζω ένα νευρικό χαμογελώ και απομακρύνομαι.

Πλησιάζω τον κύριο που έφτασε πριν από λίγο με το αμάξι του και εκείνος αμέσως χαμογελάει.

«Γλυκιά Βαλέρια, πόσο μεγάλωσες;» ανοίγει τα χέρια του και με χώνει στην αγκαλιά του. Δεν καταλαβαίνω ποιος είναι, κανένας μπάρμπας ξάδερφος του πατέρα μου λογικά.

«Τι κάνεις θείε;»υποθέτω πως έχουμε συγγένεια και αδιαφορώ για το σχόλιο περί ανάπτυξης.

«Τι να κάνω; Εδώ, έχω αυτόν τον άνεμο να με ταλαιπωρεί. Θες να τον κοιταξεις; Κάνει κάτι περίεργους ήχους, κάτι χρίτσι χρίτσι...» κοιτάμε ταυτόχρονα το αμάξι του και απορώ τι εννοεί με αυτούς τους ήχους.

«Δώσε μου τα κλειδιά σου θείε και έλα το απόγευμα να το πάρεις.» μου τα δίνει γρήγορα και εκεί που είναι έτοιμος να μου πιάσει την κουβέντα, ο βοηθός του θείου μου κάνει μια φορά κάτι σωστό και βάζει μπρος ένα από τα αμάξια με αποτέλεσμα να μην ακούω τι μου λέει.

«Μάκη ανέβασε το αμάξι στον ανυψωτήρα, να δούμε τι έχει.»διατάζω και προχωρώ πιο μέσα. Ο θείος μου λύνει ένα σταυρόλεξο και όποτε δεν ψάχνει τις λέξεις, παίζει νευρικά με το στυλό του και κοιτά το ρολόι του.

«Τι σε αγχώνει Κωστάκη;»τον πειράζω καθώς πλησιάζω την καρέκλα του.

«Τίποτα κοπέλα μου, περιμένω να δω πότε θα έρθουν οι χθεσινοι πελάτες να πάρουν τα αμάξια τους.»χαμογελάει πλατιά και αυτό με καθησυχάζει.

Ο Μάκης, πάνω στην ώρα, με φωνάζει. Όσο προχωρώ προς το μέρος του εκείνος -προσπαθεί να- δείχνει σκεπτικός.

«Ακούς εσύ τίποτα χρίτσι χρίτσι;»

«Τι να σου πω βρε Βαλερια, εγώ δεν ακούω τίποτα.» προβληματίζεται.

«Καλά, ανέβα και προσπάθησε να βάλεις μπροστά.»

Σαν σίφουνας εξαφανίζεται από μπροστά μου και μου δίνει έτσι την δυνατότητα να ξαπλώσω κάτω από το αμάξι.

Ακουω την μηχανή που παίρνει μπρος μα κανέναν άλλον ήχο.

«Κάνει χρίτσι χρίτσι;» ρωτάει ο Μάκης.