Babygirl [Book 2]

~9

Προχθές έμαθα κάτι δυσάρεστα νέα για τον μπαμπά μιας φίλης μου και είμαι αρκετά στεναχωρημένη.

Σας παρακαλώ να προσέχετε τους εαυτούς σας. Όλοι μας.

❤️

~~~

<<ΟΥΦ>> λέει δυνατά ο Τζέικομπ και σηκώνω αργά το βλέμμα μου για να τον κοιτάξω.

Από την πρώτη στιγμή που μου είπε ότι ήθελε να έρθει μαζί μου για διάβασμα κατάλαβα ότι κάτι πηγαίνει λάθος. Ο Τζέικομπ δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μια στο δισεκατομμύριο να κάτσει να διαβάσει. Πόσο μάλλον σε μια καφετέρια γεμάτη κόσμο, με την μουσική τέρμα δυνατά και με εμένα δίπλα του.

Ξαναγυρνάω το βλέμμα μου στο βιβλίο.

Όχι ότι εγώ ήρθα για διάβασμα εδώ. Προφανώς και όχι. 

Αυτή η καφετέρια έχει γίνει το στέκι μου. Τι πρώτες μέρες, ναι, το παραδέχομαι, ερχόμουν ξεκάθαρα και μόνο για να πετύχω αυτόν τον Άλεξ που μου είπε η Νάιλα ότι έμοιαζε τρελά με τον τύπο που φίλησα στο κλαμπ. Και ναι, η ιδέα να παρατήσω την προσπάθεια να τον βρω μόνο και μόνο από αυτό το ηλίθιο όνομα που έχει, δεν με σταμάτησε.

Αν και η αλήθεια είναι ότι το σκέφτομαι. Υπερβολικά πολύ. Κάθε μέρα. Συνέχεια.

Τουλάχιστον μέχρι να τον πετύχω, αυτή η καφετέρια κάνει αρκετά καλό καφέ και έχει φοβερούς καναπέδες για να κάθομαι. 

<<Ήξερες ότι το λένε Coffeegasm;>> ρωτάει ο Τζέικομπ ενώ πιάνει στα χέρια του τον τιμοκατάλογο. 

Σηκώνω τα φρύδια μου έκπληκτη. <<Ενδιαφέρουσα επιλογή ονόματος, δεν μπορώ να πω>> κοιτάζω στον τοίχο δίπλα μου έναν πίνακα που εξηγεί τι σημαίνει αυτή η λέξη. <<Μάλλον όταν τα βράδια αλλάζει όνομα>>

<<Ναι ναι...>> λέει και με κοιτάζει έντονα.

Ένα αρνητικό του Τζέικομπ από τους σχεδόν 6 μήνες που τον γνωρίζω, είναι ότι ξεκάθαρα θέλει να περιστρέφονται όλα γύρω από τον εαυτό του. Που, οκευ, δεν είναι και τόσο άσχημο γιατί και εγώ είμαι αρκετά εγωκεντρικό άτομο, αλλά στον βαθμό που το κάνει ο Τζέι καταντάει εκνευριστικό.

Όπως και τώρα. Είμαστε σχεδόν 1μιση ώρα στην καφετέρια και συνέχεια ξεφυσάει δυνατά, κουνιέται από την θέση του και μου σπάει τα νεύρα. Αυτό το κάνει ξεκάθαρα για να τον ρωτήσω τι έχει, πλέον τον έχω καταλάβει.

Κλείνω με δύναμη το βιβλίο μου και ανακάθομαι στον καναπέ. <<Λέγε!>> διατάζω και με κοιτάζει υποτίθεται έκπληκτος.