Babygirl [Book 2]

~15

Ουωπ. Ένα μεταμεσονύχτιο κεφάλαιο για να σας δείξω την αγάπη μου❤️

Επίσης, χελλοου σε όλες τις φιλενάδες που με βρήκαν από το τικτοκ. Γουελκομ του δε κλαμπ❤️

Όσες είστε από τικτοκ πείτε μου πως σας φαίνονται τα βιβλία μου. Λατρεύω να διαβάζω τα σχόλια σας❤️

Επίσης, σύντομα έρχεται το πολύ καλό πράγμα. Περιμένετε λιγαααακι ακόμη ✨

~~~

<<Λίγο πιο δεξιά>> φωνάζει ο Τζέικομπ και ξεφυσάω εκνευρισμένη. <<Όχι τόσο δεξιά. Λίιιιιγο πιο αριστερά>> ξαναλέει και κρατιέμαι από την σκάλα για να μην πέσω. <<Όοοοχι τόσο ρε άνθρωπε>> συνεχίζει και τον αγριοκοιτάζω.

<<Τελειώνουμε; Έχω κουλαθεί εδώ πέρα>> μουγκρίζω και τον κοιτάζω αφ υψηλού.

Εγώ φταίω που πρότεινα να έρθω στο σπίτι του Άντερ - έτσι λέγεται αυτό το παιδί που μας έδωσε το σπίτι για το πάρτι, μα την Παναγία, δεν ήξερα καν ότι υπάρχει τόσο ματσό παιδί στην σχολή μας γτφ- για να βοηθήσω γιατί αισθανόμουν άσχημα.

Βέβαια το παιδί, δεν μπορώ να πω. Και βοηθάει και μας έκανε καφέδες και είναι φουλ συνεννοήσιμο, ευτυχώς.

Ο γάιδαρος ο φίλος μου είναι αυτός που τα έστησε όοοοολα, αλλά δεν κουνάει ούτε το μικρό του δαχτυλάκι.

<<Αν δεν το βάλεις σωστά, δεν κατεβαίνεις από εκεί>> σταυρώνει τα χέρια του και στηρίζεται σε ένα τραπέζι νεκροκεφαλή ακριβώς πίσω του. Ειδική παραγγελία για το πάρτι από τον χορηγό μας Άντερ.

<<Γιατί δεν ανεβαίνεις εσύ εδώ πάνω να δεις τι ωραία που είναι;>> ρωτάω ειρωνικά και γελάει.

<<Τέλειωνε>> ξαναφωνάζει και σφίγγω το ηλίθιο κάδρο με την οικογένεια Άνταμς στα χέρια μου.

Όχι, δεν είναι η οικογένεια του Άντερ, προς Θεού.

Είναι από την ταινία "Οικογένεια Άνταμς" και όχι, δεν ξέρω για ποιον λόγο πρέπει να κρεμάσω ένα τέτοιο κάδρο στον τοίχο. 

Τελικά ισχύει το όταν έχεις λεφτά, αγοράζεις βλακείες.

<<Επιτέλους!>> αναφωνεί ο φίλος μου και κατεβαίνω την σκάλα σιγά σιγά χωρίς να κοιτάζω κάτω γιατί θα ζαλιστώ. <<Είναι σχεδόν έτοιμο>> έρχεται δίπλα μου και μου χτυπάει τον ώμο όσο προσπαθώ να μην κάνω εμετό από την ζαλάδα μου.