Babygirl [Book 2]

~33

Ε αύριο έχω γενέθλια.

Και κλείνω τα 20.

Σοκ.

(Εξού και το τραγουδάκι πάνω χοχο. Αύριο όλη μέρα αυτό θα ακούω)

Πάρτε λοιπόν ένα κεφαλαιάκι δώρο γενεθλίων μου από εμένα σε εσάς (στο τέλος του κεφαλαίου θα βρείτε ένα IBAN ώστε να καταθέσετε λεφτά ως δώρο για τα γενέθλιά μου. Παρακαλώ να μην είστε τσιγκούνιδες)

Ευχαριστώ.

~~~

<<Άλεξ περίμενε μια στιγμή!>> έχει πονέσει ο λαιμός μου από το να φωνάζω τόσο δυνατά, κι όμως εξακολουθεί να με αγνοεί.

Πλέον έχουμε βγει από το μαγαζί. Εννοείται πως το σκηνικό με τον Αλεξάντερ το είδαν σχεδόν όλοι. Βασικά παίζει και οι πέτρες να κατάλαβαν τι τρέχει. Γιατί πρώτα έφυγε τρέχοντας ο Άλεξ, έπειτα τον ακολούθησα εγώ αφού βεβαιώθηκα ότι ο Αλεξάντερ δεν χτύπησε πολύ και μετά... ναι, βασικά μετά δεν ξέρω τι έγινε.

<<Ρε Άλεξ σε παρακαλώ γαμώτο!>> ξαναφωνάζω όταν τον βλέπω να στρίβει προς την πολυκατοικία μου. Είναι καλό σημάδι που πηγαίνει προς τα εκεί; <<Άλεξ σταμάτα να κάνεις σαν μωρό και άκουσέ με>> φωνάζω την στιγμή που τον πιάνω από το μπράτσο και τον σταματάω ένα βήμα πριν μπει μέσα στην πολυκατοικία.

<<Δεν θέλω να ακούσω κουβέντα>> απαντάει κοφτά κοιτάζοντας με με το πιο επικριτικό βλέμμα.

Προσπαθώ να ελέγξω την αναπνοή μου γιατί το να κυνηγάω έναν τύπο σαν τον Άλεξ που το ένα του βήμα είναι πέντε δικά μου, ε δεν το λες και εύκολο.

<<Πρέπει να σου εξηγήσω>> μπαίνω μπροστά στην πόρτα εμποδίζοντας την είσοδό του.

<<Φύγε από μπροστά μου>> λέει χαμηλόφωνα και κλείνει τα μάτια του.

<<Όχι, αν δεν με αφήσεις να σου μιλήσω>> χτυπάει το κινητό μου και το βγάζω βιαστικά από την τσέπη.

<<Ο μαλάκας σου είναι ε;>> ρωτάει ειρωνικά όταν το ξαναβάζω στην τσέπη βάζοντάς το στο αθόρυβο. <<Τι θέλει ο πούστης ρε; Να μάθει αν σε πείραξα; Ή ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΤΟΥ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙΣ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ;>> κυριολεκτικά ουρλιάζει.

<<ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΒΓΑΖΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ>> του απαντάω στον ίδιο τόνο και χτυπάω με δύναμη το πόδι μου κάτω. <<Η Νάιλα ήταν>> συμπληρώνω πιο χαμηλά αυτή την φορά.