Babygirl [Book 2]

~1

Πρέπει να σκάσετε όλες από ένα 50αρι για να πάρω το άιφον 12 που θέλω. Γιατί όσο κρατάω λεφτά, άλλο τόσο εξαφανίζονται. Μόνα τους; Μάλλον... Ουφ.

~~~

3 γιαρς λειτεγ 

Γουελ.

Πρέπει να είμαι ψύχραιμη.

Βασικά δεν μπορώ να είμαι ψύχραιμη.

ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΗΜΕΡΑ.

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

ΟΜΙΤΖΙ ΟΜΙΤΖΙ ΟΜΙΤΖΙ ΕΧΩ ΓΕΝΕΘΛΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.

Πετάω τα σκεπάσματα από πάνω μου και κοντεύω να πέσω κάτω από τον ενθουσιασμό μου.

Βασικά όχι κοντεύω. Κυριολεκτικά σκάω με τον κώλο μου στο παγωμένο πάτωμα.

<<Άουτς!!>> φωνάζω και αμέσως ανοίγει η πόρτα του δωματίου μου.

<<Ζεις;>> φωνάζει η Νάιλα και μπαίνει μέσα αναστατωμένη. Κρατιέμαι να μην γελάσω καθώς βλέπω το ένα μάτι της εντελώς βαμμένο και το άλλο μουτζουρωμένο από το αιλάινερ.

<<Άουτς>> ξαναλέω και ξεφυσάει. <<Αν δεν έκανα μελανιά είμαι πολύ τυχερή>> μουρμουρίζω και με βοηθάει να σηκωθώ.

<<Να δω τι θα έκανες αν δεν ήμουν εγώ εδώ>> λέει χαμογελαστή και ξινίζω την μούρη μου.

Όχι εντάξει. Το εκτιμώ. Απίστευτα. Ευτυχώς που η Αντζελίνα, η πρώην υποτίθεται συγκάτοικός μου, αποφάσισε ότι δεν ήθελε να συνεχίσει την σχολή Τσομπανολογίας που είχε περάσει και εν τέλει κατέληξε να δουλεύει σε ένα κομμωτήριο ακριβώς δίπλα από το σπίτι του αγοριού της που δεν ξέρω καν αν είναι ακόμη αγόρι της. Το θέμα είναι ότι επιτέλους ξεκουμπίστηκε από το σπίτι και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ήρθε εδώ η Νάιλα.

Σηκώνομαι όρθια και ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίζεται στο στόμα μου. <<Νάιλα;>>

Σουφρώνει τα φρύδια της. <<Ωχ. Δεν μου αρέσει αυτό το ύφος>>

<<Τι μέρα είναι σήμερα;>> ρωτάω και το μόνο που μου λείπει αυτή την στιγμή είναι ένα φωτοστέφανο πάνω στο κεφάλι.

<<Παρασκευή;>> ξύνει το κεφάλι της και μαζί βγάζει τέσσερα τσιμπιδάκια. 

<<Πόσο του μηνός;>> Ω έλα τώρα. Σιγά μην έχει ξεχάσει τα γενέθλιά μου. Πέρυσι μου είχε κάνει έκπληξη μαζί με την Ντανιέλα (η γνωστή Νταντελα από το παρά πέντε) πίσω από το κυλικείο της σχολής. Δύο κεκάκια με τα δύο πρώτα γράμματα του ονόματός μου. Ναι, είχαν πάρει τα δύο τελευταία στο κυλικείο, οπότε έσβησα κεράκια στο "ΑΝ" και όχι στο "ΑΝΑ".