Babygirl [Book 2]

~28

Καλοκαίρι στην Αθήνα=κάψα.

Οκευ Ρία μου. Σκέψου τις διακοπές, τα μοχίτο και τα μαναράκια που θα παίρνεις μάτι στην παραλία.

Ουφ, κάπως καλύτερα...

Άσχετο αλλά το Beggin από πάνω το έχω ήχο κλήσης γιατί ΓΑΜΑΕΙ. Ακούστε το♥

~~~

Κοιτάζω για άλλη μια φορά το ρολόι μου. Το ηλίθια εκνευριστικό παύλα αφόρητα βαρετό μάθημα, το οποίο, ναι, παίρνει και παρουσίες, πηγαίνει κυριολεκτικά σέρνοντας.

Σκύβω προς το μέρος της Νάιλα που κοιτάζει κάτι στο κινητό της. <<Πρέπει να φύγω>> της ψιθυρίζω. 

Αυτό είναι το μοναδικό μάθημα που δεν γίνεται σε αμφιθέατρο αλλά σε μικρή τάξη που χωράει ίσα με 25 παιδιά. Οπότε η μόνη λύση για να φύγω χωρίς να το καταλάβουν όλοι είναι... βασικά, όχι. Δεν υπάρχει λύση να φύγω χωρίς να το καταλάβουν όλοι.

Κλείνει το κινητό της η φίλη μου και στηρίζει το πηγούνι της στο χέρι της. <<Να πας που;>>

<<Είσαι ηλίθια; Στον Άλεξ. Τελειώνει στις 3 και του είπα ότι περάσω από το γυμναστήριο>> απαντάω ψιθυριστά παρόλα αυτά κάτι βλαμμένα από την πρώτη σειρά γυρνούν για να μου κάνουν νόημα να σταματήσω.

<<Α και νόμιζα ότι θα πήγαινες να βρεις τον Αλεξάντερ>> σχολιάζει και η Ντανιέλα από την άλλη πλευρά πνίγει ένα γελάκι. <<Απλά σήκω και φύγε ξέρω γω. Δεν θα σου πει κανείς τίποτα>>

Ρολάρω τα μάτια μου. <<Αν ήταν τόσο εύκολο νομίζεις πως δεν θα το έκανα;>> ρωτάω ειρωνικά και την στιγμή που η καθηγήτρια γυρνάει προς το μέρος μας, απομακρύνομαι από την φίλη μου και αρχίζω δήθεν να σημειώνω στο τετράδιό μου. <<Την τσάντα μου που θα την βάλω; Αν με δουν με την τσάντα θα το καταλάβουν>>

<<Ε μη την παίρνεις>>

<<Είσαι σοβαρή;>>

<<Ναι, παιδί μου>> σκύβει εκείνη προς το μέρος μου. <<Λες και δεν το έχουμε ξανακάνει. Απλά σήκω και καλά ότι θέλεις να πας τουαλέτα και μη σκας. Την τσάντα θα στην φέρω εγώ μετά το μάθημα στο σπίτι>>

Κοιτάζω έναν γυαλαμπούκα από το μπροστινό θρανίο να με κοιτάζει έντονα. <<Αλήθεια;>>

<<Για το πήδημα της φίλης μου, γίνομαι χαλί να με πατήσει>> τινάζει το μαλλί της και γελάω.