Babygirl [Book 2]

~17

Ριρι ιζ μπακ.

Ναι καλά βλέπεις. Δεν άντεξα ούτε δύο μέρες.

Ομολογώ ότι αισθάνομαι πολύ καλύτερα αλλά ακόμη θέλω δουλίτσα. Και ένα μοχίτο. Και έναν καρακουκλαρο να μου κάνει παρέα.

Και ναι. Μου ήρθε έμπνευση και δεν άντεξα ουφ.

Γράψτε με στους Ανώνυμους Συγγραφείς. Τι να πω.

~~~

Ίσως και να ήπια λίγο παραπάνω. Λιγουλάκι. Λιγουλίσιους.

Έχω χάσει κυριολεκτικά το μέτρημα από τα πόσα σφηνάκια ήπια. Και η αλήθεια είναι πως ήπια μόνο σφηνάκια. Κάτι jagerbomb ή κάπως έτσι. Γίνεται να μεθύσεις μόνο με σφηνάκια;

Στηρίζομαι στον πάγκο της κουζίνας γελώντας δυνατά όσο παρακολουθώ τον Τόνυ να κάνει στριπτιζ βγάζοντας αργά και βασανιστικά την στολή αστροναύτη του. 

Για ένα νανοδευτερόλεπτο κόντεψα να δεχτώ την πρόσκλησή τους να παίξω και εγώ αυτή την βλακεία, αλλά ευτυχώς τα Jagerοσφηνάκια στην κουζίνα φαινόντουσαν πολύ πιο ελκυστικά από το να πετάξω την στολή της νοσοκόμας και να κυκλοφορώ τσιτσίδι.

Που βασικά τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι κακή ιδέα. Χμμ...

Νιώθω δύο χέρια στην πλάτη μου και αντικρίζω την Νάιλα να στηρίζεται στον ώμο μου χορεύοντας στον ρυθμό ενός ξέφρενου τραγουδιού που δεν ξέρω καν. 

<<Φιλενάαδααααααα>> τσιρίζει και με τραβάει για να χορέψω. Την απομακρύνω με το ζόρι για τα πόδια μου έχουν πολτοποιηθεί με αυτά τα σκατοτάκουνα που φοράω.

Ναι. Γιατί είμαι ηλίθια και φόρεσα τακουνάρες ενώ η Νάιλα και η Ντανιέλα φόρεσαν φλατ. Γαμώ την ηλίθια σέξυ μου στολή!

Παίρνει δύο σφηνάκια στα χέρια της, τα οποία προόριζα για μένα αλλά δεν ήμουν σε θέση να της θυμώσω, και τα καταπίνει το ένα μετά το άλλο.

<<Μάλλον είχα παρεξηγήσει τα Χάλογουιν πάρτιιι!!!>> φωνάζει και συνεχίζει να χορεύει. <<Πως περνάς;>> ρωτάει έπειτα από λίγο παραδόξως σοβαρά και κάθεται απέναντί μου.

Το καλό με την Νάιλα είναι το εξής. Βασικά όχι, αυτή η κοπέλα έχει πολλά καλά, αλλά το καλύτερο είναι πως όσο και να πιεί, ακόμη και όλο τον Βόσπορο, δεν υπάρχει πιθανότητα να μεθύσει.

Και ναι, το έχω επιβεβαιώσει. Όποτε βγαίνουμε έξω, πάντα καταλήγουμε εγώ και η Ντανιέλα να πίνουμε τα άντερά μας για να πιεί και εκείνη μαζί μας μπας και καταφέρουμε να την κάνουμε να μεθύσει, αλλά στο τέλος καταλήγουμε εμείς οι δύο να βαδίζουμε και να παραμιλούμε.