Babygirl [Book 2]

~13

Ελπίζω να είναι έστω και 2 άτομα ξύπνια. Δεν φταίω εγώ που αντί να βλέπω μαστερσεφ, μου ήρθε όρεξη να γράψω. Ώχου.

Αυτό το κεφάλαιο είναι λίγο διαφορετικό. Όσον αφορά στον τρόπο γραφής μου. Υποθέτω θα το καταλάβετε. Και ελπίζω να σας αρέσει. Θα περιμένω σχόλια♥

~~~

Για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό, δεν ακούω το ξυπνητήρι μου. Ή βασικά το ακούω, αλλά επιλέγω να το αγνοήσω και να πατάω στα τυφλά αναβολές ανά 10 λεπτά.

Δεν έχω δύναμη να σηκωθώ από το κρεβάτι. Δεν έχω δύναμη να κάνω το οτιδήποτε. Νιώθω λες και έτρεχα σε μαραθώνιο για μέρες, και απλά το σώμα μου με έχει παρατήσει.

Ανοίγω τα μάτια μου. Το παντζούρι του δωματίου μου είναι ερμητικά κλειστό και το μόνο φως που επικρατεί στο δωμάτιο είναι από το φωτάκι νυκτός της Νάιλα, το οποίο δανείστηκα χωρίς να το ξέρει.

Υποθέτω ότι δεν πρέπει να περάσω την μέρα μου ξαπλωμένη στο κρεβάτι κλαίγοντας την μοίρα μου, έτσι;

Με τα χίλια ζόρια σηκώνομαι όρθια, αλλά σχεδόν αμέσως ξαναπέφτω στο κρεβάτι. Τα πόδια μου όντως δεν με κρατούν. Για λίγο σκέφτομαι ότι η επανεμφάνιση του Άλεξ στην ζωή μου, μάλλον με έχει επηρεάσει υπερβολικά πολύ τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά, μιας και με το ζόρι στέκομαι όρθια.

Η αλήθεια είναι, όμως, ότι έχω να φάω από εχθές το πρωί; Νομίζω πως ναι. Το απόγευμα, που ήρθαν τα παιδιά στο σπίτι, έφεραν μαζί τους και πίτσες. Τις οποίες μια που τις μύρισα, μια που εξαφανίστηκαν. 

Δεν είχα βέβαια όρεξη. Ούτε τώρα έχω. Το στομάχι μου είναι ένας ασφυκτικά δεμένος κόμπος. Δεν κατεβαίνει τίποτα κάτω.

Διασχίζω με αργά βήματα το δωμάτιο. Ψάχνω στα τυφλά τις παντόφλες μου, αλλά άδικος κόπος. Ανεβάζω το παντζούρι και αμέσως το φως του ήλιου φωτίζει το δωμάτιο. Στενεύω τα μάτια μου και τραβάω την κουρτίνα για να περιορίσω όλο αυτό το φως.

Η ώρα είναι 11:32 σύμφωνα με το κινητό μου. Το οποίο κοντεύει να κλείσει από μπαταρία. Σαν και μένα ένα πράγμα...

Βρίσκω τον φορτιστή μέσα στο συρτάρι με τα εσώρουχά μου και πηγαίνω στην κουζίνα.

Σήμερα είναι μια καινούρια μέρα, Φαμπιάνα.

Ο ήλιος λάμπει. Ανοίγω όλα τα παντζούρια και, ευτυχώς για μένα και την κατάθλιψή μου, όλο το διαμέρισμα φωτίζεται αμέσως. Μάλλον ήταν καλή επιλογή να μείνουμε στον τέταρτο όροφο, μιας και οι τριγύρω πολυκατοικίες είναι αρκετά πιο κοντές σε ύψος και καθ'όλη την διάρκεια της ημέρας έχουμε ήλιο και φως.