Babygirl [Book 2]

~10

Φτάσαμε 100k προβολές στο Daddy. 100.000 προβολές.

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Χριστέ, είναι πολύ!!! Δεν περίμενα ποτέ ότι θα κατάφερνα να φτάσω τόσο ψηλά. Δεν δεν δεν...δεν μπορώ να το πιστέψω, αλήθεια!!!

Δεν έχω λόγια αυτή την στιγμή, είναι η αλήθεια!

100.000 ευχαριστώ. #ριριτιμ ♥♥

*δεν συνεχίζω γιατί θα με πιάσουν τα ζουμιά και δεν το θέλετε αυτό*

~~~

<<Σίγουρα ο φίλος σου δεν έχει θέμα;>> ρωτάω για πολλοστή φορά και ο Κόλτον γελάει δυνατά.

<<Πίστεψέ με, ο τυπάς τα γουστάρει πολύ κάτι τέτοια...>> σχολιάζει και γυρνάω να τον κοιτάξω μπερδεμένη. <<Εννοώ ότι θα είναι κομπλέ. Μην ανησυχείς>>

Περνάμε τον δρόμο και στρίβουμε αριστερά.

Άκου να δεις! Αν στρίβαμε δεξιά θα βγαίναμε στο δικό μου σπίτι.

Τελικά μένουμε υπερβολικά κοντά με τον φίλο του Κόλτον! Πλάκα πλάκα αν τον πιάσουμε για παρέα θα βολεύει με το σπίτι του εδώ δίπλα...

<<Εσύ μένεις μακριά από εδώ;>> μου ανοίγει την πόρτα της πολυκατοικίας. 

Ανεβαίνω τα τρία σκαλοπατάκια αργά. Ναι. Σιγά μην του πω ότι μένω δύο δρόμους πιο κάτω.

<<Εμ, όχι πολύ μακριά από εδώ, τώρα που το σκέφτομαι>> προσπαθώ να ξεκολλήσω την βρεγμένη μου μπλούζα από το σώμα μου κα ακούγεται ένα αηδιαστικό πλατς.

Πατάει το κουμπί του ασανσέρ.

Αισθάνομαι πολύ άβολα, εντωμεταξύ. 

Είναι πολύ ράντομ να πάω στο σπίτι αυτού του άγνωστου και να πω "Τζα! Ήρθα να πάρω μια μπλούζα σου αδελφέ γιατί ο φίλος σου με έκανε μουσκίδι. Δεν πιστεύω να ενοχλώ...>>

Αγκχ. Μήπως να φύγω όσο προλαβαίνω;

Το ασανσέρ φτάνει και ο Κόλτον μου ανοίγει την πόρτα. Κοιτάζω μια αυτόν και μια την αντανάκλασή μου στον -ουάου- καθρέφτη του ασανσέρ.

<<Μήπως δεν είναι καλή ιδέα;>> ρωτάω ξανά και φακ δείχνω σκατά.

Επίσης... αυτό που ακούγεται είναι μουσική; Έχει το ασανσέρ μουσική; Τι σκατά;

Εμάς το δικό μας και που ανεβοκατεβαίνει στους ορόφους χωρίς να λαγκάρει καλά μας είναι.