Babygirl [Book 2]

~24

Πρώτη φορά ανεβάζω τρία κεφάλαια μέσα σε μια μέρα. Τζιζους, τι έκρηξη έμπνευσης ήταν αυτή;

Αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μου κεφάλαια στο βιβλίο♥ Καλή απόλαυση♥

Θέλω να κάνετε πολλά σχόλια. Θα απαντήσω σε όλους❤️

~~~

Κοιτάζω το τσάι μπροστά μου υπερβολικά προσηλωμένη λες και μέσα του κρύβονται οι λύσεις των εξετάσεων.

Δεν ξέρω για ποιον λόγο αισθάνομαι άβολα. Είναι ο Άλεξ. Είναι απλά ο Άλεξ και εγώ.

<<Πως είσαι;>> με ρωτάει πρώτος και μετά από ένα συνεχόμενο 10λεπτο που εξερευνούσα το χρώμα του τσαγιού μου, σηκώνω το κεφάλι μου και τον κοιτάζω.

Έχει αλλάξει υπερβολικά πολύ. 

Υπό κανονικές συνθήκες, στο πρόσωπό του θα ήταν ζωγραφισμένη η υπεροψία, θα με κοιτούσε με σηκωμένο φρύδι, μπορεί και να άρχιζε να με χαϊδεύει κάτω από το τραπέζι αν του έδινα το θάρρος.

Όχι πως θα με πείραζε αν το έκανε και τώρα...

<<Καλά, εσύ;>> τον ρωτάω και παρατηρώ το υπέροχο πρόσωπό του.

Είναι άλλος άνθρωπος.

Και γαμώτο, δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενη αυτή την στιγμή.

<<Πολύ καλά, βασικά>> απαντάει και πίνει μια γουλιά από τον καφέ του. 

<<Δεν σου αρέσει ο καφές>> πετάω χωρίς να το καταλάβω και αμέσως γουρλώνω τα μάτια μου.

<<Το θυμάσαι;>> μουρμουρίζει και σκύβω πάλι το κεφάλι μου.

Αγκχ μην με κοιτάζεις έτσι, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ...

<<Ναι, αμέ...>> ανακατεύω το τσάι μου και πίνω μια γουλιά. 

Μπλιαξ. Πράσινο τσάι.

Για ποιον λόγο πήρα πράσινο τσάι, χωρίς μέλι και χωρίς ζάχαρη;

Α ναι, γιατί όταν μας έδωσε η κοπελίτσα τον κατάλογο εγώ ακόμη προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω ότι απέναντί μου κάθεται ο Άλεξ και επαναλάμβανα από μέσα μου συνεχώς όλα αυτά που θέλω να του πω.

Τα οποία παρεμπιπτόντως μόλις τα ξέχασα.

Οπότε ναι, ήρθε η σερβιτόρα και από το άγχος μου παρήγγειλα το πρώτο που είδα στον κατάλογο. Δηλαδή το απαίσιο πράσινο τσάι.

<<Πως...>> ξεκινάω να πω και με καρφώνει με το βλέμμα του. Ανάσες... <<Πως πήγε ο αγώνας;>> ρωτάω και τον κοιτάζω.