Babygirl [Book 2]

~11

Βλέπει καμία Μάστερσεφ; Θέλω να το σχολιάσω με κάποιον που είναι τόσο πορωμένος όσο εγώ.

Btw το τραγουδάκι πάνω προσπαθήστε να το ακούσετε όσο το διαβάζετε. Είναι το μοναδικό τραγούδι που ταιριάζει απόλυτα. Είναι το καλύτερο break up song που μου ήρθε στο μυαλό. Ακόμη και εγώ που δεν έχω γκόμενο, όσο το ακούω νομίζω ότι μόλις χώρισα.

Επίσης εγώ δάκρυσα λιγάκι, αλλά μόνο και μόνο επειδή είμαι ευαίσθητη. Εσείς μην δακρύσετε. Είναι νωρίς ακόμη ;)

Enjoy♥

~~~

Δεν ξέρω πόση ώρα περνάει και εγώ απλά μένω ακίνητη χωρίς να πάρω τα μάτια μου από πάνω του.

Είναι ο Άλεξ.

Εδώ.

Απέναντί μου.

Ακίνητος. Κοιτώντας με ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που έκανε πριν τόσα χρόνια.

3 χρόνια μετά. 

3 χρόνια...

<<Τι έγινε ρε παιδιά γιατί τόση μουγκαμάρα;>> μπαίνει μέσα στο δωμάτιο ο Κόλτον αλλά κανείς μας δεν γυρνάει για να τον κοιτάξει.

Δεν έχει αλλάξει καθόλου γαμώτο. 

<<Άνα>> ξαναλέει σιγανά και ξεροκαταπίνω.

Προσπαθώ να εμποδίσω τα δάκρυά μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει καν λόγος για να κλάψω. Δεν ξέρω καν γιατί κάθομαι ακόμη εδώ και τον κοιτάζω.

Σκύβω και παίρνω την μπλούζα μου. Προσπαθώ να αποφύγω να τον ξανακοιτάξω.

<<Εγώ... π-πρέπει αν φύγω>> μουρμουρίζω και περνάω ξυστά από δίπλα του.

Κρατήσου. Κρατήσου και μην κλάψεις. Θα πας σπίτι και θα κλαις 10 μέρες. Απλά μην κλάψεις μπροστά του.

Διασχίζω γρήγορα το διαμέρισμα και ακούω από πίσω μου μουρμουρητά.

Όχι. Δεν παίζει να είναι ο Άλεξ. Δεν είναι δυνατόν, σωστά;

Σίγουρα της φαντασίας μου είναι. Θα γυρίσω πίσω και θα είναι σίγουρα κάποιος άλλος που απλά του μοιάζει.

Ανοίγω την πόρτα του ασανσέρ και νιώθω ένα χέρι να τυλίγεται γύρω από το μπράτσο μου. 

Μένω ακίνητη και στρέφω το βλέμμα μου στο χέρι. Και μετά στο πρόσωπό του.

Είναι αυτός. Είναι ο Άλεξ.

<<Άσε με ν-να φύγω...>>λέω και προσπαθώ να μην τον κοιτάξω. Ο Κόλτον πίσω του με κοιτάζει με σταυρωμένα χέρια. Ξεκάθαρα αναρωτιέται τι γίνεται.