ontvoerd

h14

Ik werd wakker, ik probeerde recht op te zitten, ik had te veel hoofdpijn. Ik voelde dat we aan het rijden waren, ik lag op Rubens borst. Ik deed mijn ogen open, veel kon ik niet zien, we lagen in de kofferbak. Au, me hoofd, we reden over een drempel heen. Ik probeerde de kofferbak open te doen, shit, opslot. We gingen steeds zachter rijden. Ruben zei opeens wat,hij zei: Michelle? Ja, zei ik. Je moeder. ja wat is er daarmee? Ze was opzoek naar je. Ik glimlachte. Hij zei: je hoeft je geen zorgen meer te maken, zo snel mogelijk komen we hier weg, het maakt niet uit hoe, op één voorwaarde, vertrouw me, zei Ruben. Hij keek me recht in de ogen aan, zo mooi. Was ik verliefd op hem? Ik weet het niet. Ik voelde iets wat ik nog nooit voor een andere jongen heb gevoeld. Trust me, zei hij nog een keer. Ik gaf hem een knuffel, als een teken dat ik hem vertrouw. Hij zei: in je eentje ben je sneller maar met ze tweeën kom je verder, ik moest lachen. Zo dat weet jij goed, zei ik. We moesten lachen. En die foto's, zei ik. Ja, ik weet ook niet wat ze daarmee doen, ik hoop gewoon dat alles snel goed komt, zei Ruben. Het was even stil, toen zei hij: Michelle, jij bent anders dan alle andere meisjes die ik ken. Hoe bedoel je? Vroeg ik. Nou jij bent geen hoertje, dat denk ik tenminste dan, ik ken je nog pas maar een weekje. Maar jij bent lief, aardig, grappig Enzo. Awh, dat is echt lief! Hij was aan het blozen en ik werd rood. En, en wat vind je van mij? Ik vind je, ik kon mijn zin niet afmaken de kofferbak werd opengemaakt door "de man". Mijn ogen deden pijn door het zonlicht, het was best een mooi weertje. Ze pakten ons beet bij onze armen, ik stond, ik voelde me niet helemaal 100. Ik keek om me heen, als ik hier ooit weg kom en de mannen ontsnappen misschien heeft de politie er dan wat aan als ze weten waar ik geweest ben. Ik zag een boordje, daar stond op "Amsterdam"