ontvoerd

HF 26

De man keek mij in mijn ogen aan. Die ogen, ik verstijfde. Ik tikte mijn vader aan. Pap.. Pap.. Dat is hem. 1 van de mannen die mij ontvoerd had.

Mijn vader sprong van zijn stoel af en rende de man achterna. Mijn moeder omarmde me. Mijn vader komt weer door de schuifdeuren heen lopen. En...? Vraag ik. Hij was al weg, hij ging er van door in zijn auto. Moeten we niet de politie bellen vraagt mijn moeder?! Mijn vader zegt: nee, we zeggen dat morgen wel. Mijn moeder zegt: misschien is de man nog in de buurt, als we nu bellen krijgen ze hem misschien te pakken. Mijn vader zucht, en pakt zijn mobiel. Hij toets 112 in en word doorverbonden.

Hallo u spreekt met de politie. Ja, uhm. Mijn dochter Michelle... Zij was ontvoerd maar is al een tijdje terug. Ja, wat is er met uw dochter? We zijn op dit moment in de mac aam het eten, en 1 van de mannen die haar ontvoerd had zat hier net ook te eten. Hij liep naar de prullenbak toe om zijn rommel weg te gooien. En ja toen, keek die Michelle aan en die herkende hem. Dus ja. Okee en welk adres zit u nu te eten? Mijn vader geeft het adres: **************** oké dankuwel, we sturen zo snel mogelijk een regerge team er op af, en we houden u op de hoogte. Oké dankuwel, ja doeg.

Mijn vader vertelt ons dat we op de hoogte worden gehouden, en de rest van het gesprek. Daarna eten we rustig verder.

Als we ons eten op hebben gooien mijn ouders de rommel weg. Michel, ga je mee. Zegt mijn vader. Ik sta op en we lopen naar de auto. Buiten is het al donker. Ik ben niet bang in het donker, maar ben er ook niet dol op.

We stappen de auto in en rijden naar huis. Als we thuis zijn, brengen mijn ouders me naar bed en ga ik slapen.