ontvoerd

hf23

Ik wil even wat zeggen, een meisje heeft een mijn boek nageaapt. - het heet ook ontvoerd - het meisje heet Michelle - Michelle vind ook zoon jongen leuk in haar boek - en bij haar word er ook op de deur geklopt en valt er dan Eem brief naar binnen waar een foto van een dode vos in zit en dan gaat ze in haar achtertuin kijken en dat is precies dezelfde foto, en dan ziet ze opeens een man weglopen, em bij mij reed er een man weg - ze zit in de bus en een man kijkt haar heel raar aan, net als die man met grote ogen. Maarja dit wou ik even kwijt. Het boek heet ook ontvoerd, ennumm als je de naam van de schrijver wilt weten wie mijn boek heeft nageaapt moet je het maar even in de reacties vragen. Ga het boek aub niet lezen! Dankjewel alvast.
Xoxoxo danielle

De politie is gearriveerd. Ik sta buiten met de man van de balie. Er stappen allemaal gewapende mannen uit. Ze rennen naar binnen.

Er komt een vrouw maar mij toe en zegt: Jij bent Michelle toch? Ja, zeg ik. Ze zegt: zijn er nog mensen binnen die wat met jou ontvoering te maken hebben? Ik zeg: nee, één man heb ik doodgeschoten, die heet Marcel, een vrouw die mij ook ontvoerd heeft is gevlucht, ze heeft nooit haar naam gezegd, en een man genaamd, "Philip, die is ook gevlucht. De vrouw zegt: meisje, we zijn trots op je, ja gaat zo eerst naar huis  je moeder is onderweg hier naar toe, en volgende week als je wilt mag je aangifte doen. "Ik knik. Tuurlijk wil ik aangifte doen! Denk ik bij mezelf.

Er komt een auto aan, er stappen een man en een vrouw uit, mijn ouders! Ik ren naar ze toe, voor zover je het rennen kan noemen, ik heb pijn aan me hele lichaam, en ik ben moe. Ik omhels mijn ouders, minuten lang blijf ik staan. Mijn moeder zegt: we hebben je zo gemist, we wisten wel dat je het zou redden. "Ik glimlach. Mijn vader geeft mij een kus op mijn voorhoofd. En nog een hele dikke knuffel.

Een vrouw onderbreekt ons, ze zegt: gaan jullie naar huis? Mijn ouders kijken elkaar aan, en zeggen: ja, we gaan. Mijn vader en ik lopen alvast naar de auto mijn moeder praat nog wat.

Wacht! Zeg ik tegen mijn vader. De man die mij gered heeft, ik wil hem bedanken. Oke, zegt mijn vader. We lopen naar de man toe, nu sta ik voor hem. Ik zeg: echt super bedankt dat u me gered heeft. Geen dank, zegt de man. Ik geef hem een knuffel. De man glimlacht, ik glimlach terug. Doeidoei, zeg ik. Doei, zegt de man. Mijn vader en ik lopen weer terug naar de auto, mijn moeder zit er al in. Mijn moeder is achterin gaan zitten, ik ga naast haar zitten, mijn vader gaat rijden.

Mijn moeder zegt: ik heb het nog even gevraagd, en je kan volgende week woensdag aangifte doen, als je dat wilt tenminste. Ja, dat wil ik, zeg ik. Oke, dan breng ik je daar dan wel heen. En zo praten we even door. Mijn ouders vragen niet wat er allemaal gebeurd is, dat snap ik ook wel, ze willen me even laten rusten, alles tot me door laten brengen. Ik lig op mijn moeders schouder, ik ben heel erg moe na wat er allemaal gebeurd is. Ik val in slaap.