ontvoerd

h15

"Lopen, zegt de man, jaja, zegt Ruben. Ik vraag: waar gaan we naartoe? De man zwijgt, je hoort me wel, zeg ik. Hij kijkt me boos aan, ik kijk weg. Ondertussen zijn we aam het lopen, het is fris, we lopen door een steegje heen, er is niemand. Dat is ook best wel logisch, we zijn tenminste wel ontvoerd. We zijn uiteindelijk bij een soort café aangekomen, ik probeer te lezen hoe het heet maar dat lukt niet want de zon schijnt er op. We zijn binnen. Er draait harde muziek, er is een bar, er staan een paar podiums met palen, en een paar vrouwen in lingerie die op de podiums staan. Ik besef het me, we zijn bij de wallen, de wallen in Amsterdam. Sommige noemen het de hoeren. Ik heb er veel van gehoord, maar nu sta ik er gewoon in de werkelijkheid. Ik zou bang moeten zijn maar dat ben ik niet, na alles wat ik heb meegemaakt. Ik probeer nog meer te zien, ik kan wel zien maar niet optimaal. De man was met nog meer mannen aan het praten, hij zat op een stoel. Een vrouw wou hem lap dance geven, ze kwam op hem zitten hij duwde haar weg. Bah, ondertussen krijg ik steeds meer door wat ze met ons willen doen, nouja met ons.. Met mij dan. Ik weet niet wat ze met Ruben gaan doen ze gaan hem denk ik niet zomaar vrijlaten, maar ik, waarschijnlijk moet ik hier gaan werken. Ruben, de man had het over klanten, fluisterde ik. We moeten meewerken anders maken ze ons af. Moet ik dan nu.. Uhm.. Sex met ze.. Hebben, de zin kwam er met moeite uit. Ruben zegt: uhm... Meer komt er niet uit. Er rolt een traan van mijn oog, hij valt op de grond. Ruben ziet het, en pakt mijn hand vast. We lopen inmiddels niet meer met soort van handboeien om, omdat we bij de hoeren zijn. De man is klaar met praten, hij loopt maar ons toe, ondertussen zitten er allerlei vrouwen met hem te flirten, ik vind het maar vies. Hij staat nu voor ons, ik kijk hem recht in zijn ogen aan, het ziet er niet meer uit als eerst, hij kijkt verdrietig, alsof die bang is maar hij wil er niks van laten merken. Hij zegt: kom maar mee, een stuk aardiger zegt die het. Alsof die medelijden heeft, alsof hij inziet waar die mee bezig is, alsof hij weet wat wij er van denken. We lopen ergens naar toe, door allerlei gangen en deuren komen we uiteindelijk ergens aan. Het is een kamer waar allemaal bedden staan. De man zegt hier slaap jij. Huh, slapen wat bedoel je. Hij zwijgt, maar daarna zegt die: je bent bij de hoeren, je gaat hier werken. Hier kies hier maar kleren van uit. Hij wijst een rek aan. Nee, ik wil dit niet. Ja we willen allemaal wel iets niet. Kies kleren uit en ga die deur door en ga maar bij dat raam staan je krijgt vanzelf wel een paar klanten.