ontvoerd

hf19

Ik sta nu in de armen van een 'politie vrouw'. Ik denk na waar Ruben kan zijn, zou hij hier nog zijn? Zou hij ontsnapt zijn? Ik weet het niet. Ik kijk om me heen, geen politie auto's, geen politie mannen. Ik kijk omhoog, de vrouw kijkt me al een tijdje aan. Ik kijk naar de vrouw's gezicht, ik krijg het warm van binnen, ik was opgelucht, en nu weer bang. Het is de vrouw die me de weg vroeg, en daarna ontvoerd heeft. Ik doe haar weg, en draai me om, want ik wil weg rennen. Daar staan de mannen, Philip en Marcel. Ik stop met rennen, ik moet huilen, ik haat mijn leven. Waar is Ruben? Vraag ik. Die is ontsnapt. Ik zeg: iemand van jullie zei een keer tegen mij: je moet niet denken dat je hier ooit nog weg komt, die zin heb ik onthouden, zie je ik kom hier heel snel weg, weg van jullie, terug bij mijn gewone leven. Philip loopt naar me toe en pakt me stevig vast, hij trekt me mee naar buiten, daar staan alle meisjes van mijn slaap kamer. Ze kijken naar me, hoe ik meegesleurd word naar Philip's auto, ze doen niet eens wat. Het lijkt wel of niemand meer om me geeft, Ruben is weg, de meisjes doen niks. Waarom leef ik eigenlijk, Nee, die gedachte moet snel uit mijn hoofd. We zijn bij zijn auto aangekomen, hij doet de deur open en duwt me erin. We zitten in de auto, naast me zit de vrouw en Marcel, ik zit in het midden. Philip is aan het rijden. Ik zeg: jullie zijn hier pas net, hoe weten jullie eigenlijk dat Ruben ontsnapt is. Philip zegt: hahaha, dat je hem vertrouwde. Ik raak gestrest. Hoebedoel je, dat je hem vertrouwde? Philip en Marcel negeerde me, de vrouw zei bijna nooit wat. Ik ging het steeds harder zeggen, ik heb een paniek aanval. Ik bewoog helemaal. De man zetten ze auto stil aan de kant van de snelweg, op de vluchtstrook, en we gingen even naar buiten. Ik haalde rustig adem, ik moet rustig worden. Na een tijdje was ik weer rustig en gingen we verder rijden, we zaten weer in de auto. Waar gaan we eigenlijk naartoe? Vroeg ik. Marcel zei: dat zie je dan wel.