ontvoerd

Hoofdstuk 28 "de politie

Toen we binnen liepen werden we netjes ontvangen. Er werd koffie en thee aangeboden, ik nam een kopje thee en mijn ouders koffie. We lopen naar de balie toe. Mijn vader zegt: Wij zijn familie Brouwer, weet u waar we moeten zijn? Gaat u daar maar even zitten, u word zo geholpen. Oke, dankuwel. Er staat een rij met allemaal stoelen, daar gaan we op zitten. We drinken rustig onze thee en koffie op. Ik kijk naar mij thee, het trilt helemaal. Ik ben bang. We gooien onze bekertjes weg en gaan weer zitten. Er komen allemaal mensen naar ons toe lopen. Ze schudden ons de hand en we zeggen onze namen tegen elkaar. Een vrouw zegt tegen me: jij moet vast Michelle zijn, klopt dat? Ja, zeg ik en ik glimlach er bij. Gaan jullie mee naar boven? Ja, zeggen mijn ouders en ik. We lopen de mensen achter na. Ze staan stil bij een lift en drukken op het knopje. Pfoe, wat ben ik blij dat ik geen trappen op hoef te lopen. Ik hoor het geluid van de lift dat de lift aan het bewegen is. Dingdong, de lift gaat open. Het is best wel een grote lift. We stappen met ze alle de lift in. De vrouw drukt op verdieping 3, er zijn in totaal 5 verdiepingen. De deuren sluiten en de lift gaat omhoog.

We zijn boven aangekomen, de lift stopt en de deur gaat weer open. Iedereen loopt uit de lift behalve ik, ik blijf even staan en zeg: uhm, ik weet niet of ik het wel wil. De vrouw zegt: je hoeft niet bang te zijn, er kan hier niks gebeuren. Hij kan je niet zien, en niet aanraken. En het is beter als je het wel doet, des te sneller hebben we iedereen te pakken. Ik knik verlegen en loop mee.

We zijn bij een kamertje uitgekomen, de mensen waarvan ik de namen al weer vergeten ben houden de deur van het kamertje open. Ik, mijn ouders en de vrouw lopen het kamertje in en nemen plaats op de stoelen. De vrouw begint te praten: daar achter je is een raam, daar in komt de man zo te staan. En dan mag jij zeggen of je hem herkent, oke. Ik knik. De vrouw zegt: en daarna gaan we een gesprek met hem voeren, je mag zelf kiezen of je daarbij wilt zijn. Maar daar kan je nog even over nadenken. De vrouw haar mobiel gaat over. Mijn ouders en ik zijn stil. De vrouw antwoord met: ja, oke en is goed. Ze sluit het gesprek af met oke, doei doei. De vrouw zegt tegen ons: oke dan kunnen we beginnen. De man die gister aan het vluchten was komt nu naar boven. We weten niet zeker of het één van de mannen is die jou ontvoerd heeft, want het kon ook gewoon een man zijn die te hard reed. Maar deze man heeft nog niet gepraat dus grote kans dat die het wel is.