ontvoerd

hf17

Heeejjj,
Voor als julliee denken Huh.. Dit is een heel ander boek?! Ik heb gewoon even mijn cover veranderd en die blijft nu, want ik was toen begonnen met mijn boek schrijven en had gewoon even snel een cover uitgekozen, mrjaa dus vandaar dat ik hem veranderd heb.
Xoxox danielle

Ik zit op mijn bed, ik heb nog een paar vragen. -waarom stonden er in die kamer van dat huis 3 stoelen terwijl alleen ik en Ruben er waren, -hoezo hing dat schilderij zo laag. Ik zou nog wel meer vragen hebben alleen ik kan even niet zo goed denken. De meisjes kijken maar me, ze schrikken omdat ik allemaal blauwe plekken op mijn gezicht heb zitten. Ik zeg: ja, ze moeten toch ooit de waarheid weten. Ze moesten lachen. Eigenlijk is dit allemaal niet zo grappig, maarja, ik doe dit eigenlijk altijd, als ik ergens niet over wil praten maak ik er een grapje van. Maar nee, zo grappig was het niet. Ik vraag: willen jullie dit je hele leven blijven doen? Uhm, nee niemand wilt zo leven, alleen het moet. Als je zegt dat je wilt 'stoppen, Dan loopt het niet goed met je af. Wat gebeurt er dan? vroeg ik. Nou één meisje heeft dat ooit gezegd, ik smeekte haar om het niet te doen, maar ze zei: ik moet risico's nemen, toen zei ik tegen haar: maar je moet verder leven met de consequenties, zo vertelde een meisje een gesprek. Ik herkende mezelf erin, 'risico's nemen'. Maar wat is er met haar gebeurt dan? Nou uhm.. Dat weten we niet, ze is weg, niemand weet waar ze is, we denken dat ze ergens naartoe is gebracht. We denken dat ze naar een andere club is gebracht of zo iets. Ik ben helemaal warm van binnen, bang dat ik hier nooit meer weg kom. Na een tijdje zeg ik: we hebben een plan nodig, iedereen wil weg hier, en daar moeten wij voor zorgen. 1 meisje legt haar hand in het midden van mijn bed neer, want ondertussen waren ze bij mij gaan zitten. Ik zeg: wat doe je? Ze zegt: onze jel, leg je hand er op, Iedereen legt ze hand er op. Ze zegt alleen ga je sneller samen kom je verder, we moesten lachen. Ze zegt: kom op! Nu met ze alle, we doen het met ze alle. We moesten weer lachen, daarna was het weer stil. Shit, ik denk opeens aan Ruben, ik was hem helemaal vergeten. Waar kan hij zijn? Ik hoop dat hij nog hier in dit gebouw is.

De deur gaat open. De man zegt: Michelle ga voor je... Zijn zin maakt die niet af, hij kijkt me aan en zegt: heb je nou nog niks uitgekozen, hij zucht. Hij loopt naar het rek met kleren, pakt een topje en een kort broekje, hij geeft het aan mij. Hij zegt: trek dit aan en ga voor je raam staan. 'Hij loopt weer weg. Ik trek het aan, ik moet wel luisteren ik heb al zoveel pijn. Ik heb het aan, hoe staat het? Vraag ik aan de meisjes met een glimlach. Ze moeten lachen, het staat je prachtig, zegt een meisje. Ik zeg: zijn jullie bang, als jullie daar staan? De eerste paar keren wel, maar ik ben er aan gewend. Één meisje zegt nog: en niet proberen weg te rennen de mannen zijn overal en nergens, dankjewel voor de tip! Het is tijd, zeg ik. Ik moet nu gaan. Ik zeg ze gedag. Doei, tot straks. Doeidoei en niet bang zijn. Ik doe de deur open en ga voor het raam staan, ik voel me een hoer. Maar dat ben ik niet, ik ben geen hoer, ik ben hier gedwongen gezet, ik wil hier niet zijn. Ik kijk naar buiten, er lopen allemaal mensen voorbij, ik ben bang. Heel veel mensen kijken me aan. Hee! Dat is mijn buurman. Ik ga heel hard op het raam slaan, iedereen kijkt me aan. Mijn buurman kijkt ook, hij loopt door. Ik had altijd ruzie met hem, hij mocht me niet, ik mocht hem niet. Maar dat die zo harteloos was, dat had ik niet kunnen bedenken. Er staat ook een bed in deze kamer, ik ben moe, ik ga op het bed liggen en val in slaap.