İhtimal |tamamlandı|

" Nerelere Gideyim, Nasıl Edeyim"

Sezen Aksu- Gidiyorum Bu Şehirden

Dediklerimi beynimi ele geçirirken ne diyeceğimi bu sefer biliyordum. Artık kaybedecek hiç bir şeyim yoktu. Ben her şeyimi yani Denizhan'ı hiçler uğruna feda etmiştim bile çoktan. Kaybetmekten korktuğum tek şeyi ben kendi ellerimle kırmıştım

Derin bir nefes aldım ve cümlelerimi sıraladım.

" O gece... yani ben gitmeden önceki gece. Sarhoştun seni odana çıkardım tam seni bıraktığım zaman gitme  gibi şeyler söyledin."

O anlara gitmiştim, yıllar olmuştu böyle yüksek sesle anlatmayalı. Bir söz duymuştum, bir insanın size ne dediğini unutursunuz ne söylediğini ne yaptığını ama o insanın size ne hissettirdiğini unutmazsınız.

Şu an tam o olarak onu yaşıyorum. Tam olarak o geceyi en derinden hissediyorum.

 Canını mı yakaya yakaya geçiyordu cümleler ruhumdan.

Hatıralar cümlelere dökülünce daha bir beter oluyordu.

" Ama sen daha sonra Berfin diye sayıklamaya başladın."

Yine gözlerim dolmuştu. Denizhan'a çaktırmamaya çalışarak gözyaşlarımı sildim. Ama bu sefer ki doluş Denizhan'ın Berfin demesine değil bana idi.

Şuan gidip o 17  yaşındaki Zeynep'e sıkıca sarılmak isterdim. Sadece sarılmak.

Denizhan'a baktığımda şok içinde kalmıştı. Onun içinde kolay değildi, belki de yıllarca neden diye sorduğun sorunun cevabını böyle bir anda almak. Ya da duyduklarının basitliğidir onu bu şoka uğratan.

Büyük ihtimalle kafasından ben onun için bu kadar değersiz miydim cümlesi geçiyor. Bu kadar basit bir şey için çekip gidebilecek kadar.

Ama tam tersi benim için o kadar değerliydi. O kadar basit bir şey için çekip gidebilecek kadar, o kadar basit bir şeyde bu kadar derin düşünecek kadar...

" Korktum...Çok korktum Denizhan. Senin onu unutmamış olmandan asla unutamayacağından. Hiç bir zaman beni onu sevdiğin gibi sevemeyeceğinden. Yaşayabileceklerimden korktum. Ablamın biri sözü vardı ' öleni unutamazsın' diye. Ya sende de öyle olursa diye korktum. Korktum çok korktum." 

Artık kendimi bırakmış deli gibi ağlıyordum. Bundan sonrası artık benim kontrolümde değildi.

Denizhan'a baktığımda onun da gözlerinden yaşların süzüldüğünü gördüm. İçim yandı. Ağlatmıştım işte onu yenide. Tek taptığım ona zara vermekti başka bir şey değil.

" Kaçtım her zaman ki gibi her şeyden kaçtım. Ama geçmedi, hiçbir şey geçmedi Denizhan. Sen hep benimleydin. Senle yaşadığım günleri yıllardır her gün baştan yaşıyorum ben."

Acım yıllardır içime sığmıyordu, şimdi çıkacak bir yer bulmuştu. Ama benim acım başkalarının canını yakıyordu.

" Bak ben senden hiç bir şey beklemiyorum Denizhan." İki elimle yüzümü sıvazlarken gülümsedim.

" Ben böyle dediğime bakma ben çok iyiyim. Gerçekten."

"Zeynep bak ben ne diyeceğimi gerçekten bilmiyorum ama şunu söyleyebilirim o zamanlar aklımda senden başka kimse yoktu. Tüm dünyam bütün hayallerim hepsi sendin. Sen olmazsan ölürüm sandım. Ki öldüm zaten. Ben o eski çocuk değilim. Senden sonra hiç olmadım zaten."

Bunlar...bunlar benim için çok çok fazlaydı. Ben bu cümlelerin hiç birini hiç bir zaman hakketmemiştim. Daha fazlasını duymaya zaten olmayan gücüm bile yetmezdi.