BOXER.||Ackerman.

6•

Yataktan, terleyerek ve karın ağrısıyla kalkmıştı Murao.

Kapının döşeğinden geçerken, titreyen elini duvara koyarak güç aldı. Titrek nefesini yavaşça bıraktı.

Mutfağa geçebildiğinde, kendisine zar zor bir bardak su koyabilmişti. Ancak karnına giren sancıyla elindeki bardak yeri boylamıştı.

Halıya düşmüş olduğundan olsa gerek ki; bardak gürültü çıkarmamış ve kırılmamıştı. Ancak Murao, iki büklüm olarak elini karnına götürdü.
"Nngh..." gürültü yapmamak adına dudaklarını sertçe ısırdı.

Ancak canı öylesine yanıyordu ki; acısından dudaklarını kanatıvermişti. Dayanamayıp kendisini saldı, bacaklarını kendisine çekip sessiz sessiz acıdan ağladı.

Tanıdığı bir acıydı.

Yatakta eşinin yattığı tarafa doğru dönüp, kolunu eşine atmak isteyen Levi boş çarşafla yüzleşmişti. Yavaşça gözlerini açtı ve eşinin yanında olmadığına emin oldu. Gözlerini ovuşturup, yatakta oturur pozisyona geçti. Yanına baktığında cidden eşini görmemişti.

Eşi yerine gördüğü şey de hoşuna gitmemişti.

Yerinden fırlayarak, odadan dışarı çıktı.
"Murao!"

Sessiz sessiz ağlayan eşinin hıçkırıklarını duyduğunda, koşarak mutfağa girdi.
"Murao!"
Yanına eğilmişti.
"Doktora gidiyoruz, sıkı tutun!"

"Hayır!" Diye bağırdı Murao." Gitmek istemiyorum, hayır!"
Söyleyeceği şeyi biliyordu ve tekrar duymak onu korkutuyordu.

"İzin almadım zaten, gözlerimin önünde acı çekmeni izleyecek miyim sanıyorsun!"
Kolunu eşinin bacaklarının altından geçirip onu kucağına alıp kalktı.
"Dayan tamam mı? Hemen yetiştireceğim."

"İstemiyorum!"

"Murao!"

Murao, ellerini Levi'ın boynuna dolayıp ağlamaya devam etti.

"Ssh, geçti..."

*  *  *

Doktor Grisha, derin bir nefes verip gözleriyle Levi'yı dışarı çağırdı.

İkisinin birden dışarı çıkmasının sebebini anlayacak kadar zekiydi Murao, acile geldiğinden beri durmayan göz yaşları daha da şiddetle akmaya başlamıştı gözlerinden.

Levi, duyacağı cümlelere zaten kendini hazırlamıştı.
"Anladım."

"Çok üzgünüm, 5 ay boyunca karnında tutabilmesi bile bir mucizeydi."

Levi, derin bir nefes alarak ellerini saçlarının arasından geçirdi ve aldığı nefesi verdi.
"Kendisini suçlayacak."

"Bebeğine üzülmüyor musun?" Diye sordu Doktor Grisha.

"Elbette üzülüyorum, beni ne sanıyorsun?" Diye sordu Levi. Sırtını duvara verip, başını eğerek ayakkabılarına bakıyordu.
"Ancak bebeğimi ne kadar seversem seveyim, eşimin psikolojisi ve sağlığı benim için daha önemli şuan da."

"İyi olacak." Demişti Doktor Grisha, elini Levi'ın omzuna koydu." Onu tanıyorsun."

"Bu yüzden korkuyorum." Demişti itiraf ederek Levi." Kendisini suçlayacak." Başını derin bir nefes vererek kaldırdı ve hastane lambalarına baktı.