Matowy Chłopiec

17. Potrzeby

Rozdział 17.

Widok za szybą jest jedynym na czym się skupiam, w drodze powrotnej do mojej zapyziałej mieściny. Żółte autko znowu przepisowo przemierza każdy kolejny kilometr autostrady, która o dziwo jest w miarę pusta i niezakorkowana.
Ja i tak mam to w dupie. Liczy się fakt, że Łódź zostawiam daleko w tyle i nigdy więcej nie mam zamiaru tam wracać.

- Powiesz mi, co się stało? Praca nie wypaliła, że się tak ciskasz, czy co? - pyta Sylwia, nie odrywając uwagi od drogi.

- Wręcz przeciwnie, dogadałem właśnie szczegóły sesji. - mówię bez emocji, przynajmniej tak mi się wydaje, ale prawda jest taka, że w tym konkretnym momencie nie jestem już niczego pewny.

Jak przez mgłę pamiętam przebieg mojego "służbowego" spotkania z parą młodą. Wiem tylko, że za nic nie mogłem spojrzeć Veronice w twarz, nawet wtedy gdy czułem jej spojrzenie próbujące pochwycić mój wzrok. Zacisnąłem pięści i przetrwałem jakoś te pół godziny, kiedy Tomek podziwiał zrobione przeze mnie zdjęcia, które ukazywały piękno jego narzeczonej. Tak kurwa, narzeczonej! Co mi do chuja strzeliło, żeby się w to wpieprzać? Jakbym nie mógł znaleźć sobie innej chętnej panienki do łóżka...

- To gratuluję. - entuzjazm w głosie Sylwii jest na podobnym poziomie do mojego, czyli coś między siódmym, a ósmym kręgiem piekła. A tej co się stało?

- A jak tam twoje sprawy? - pytam, choć nie liczę na żaden kącik zwierzeń, bo nawet jeśli Sylwia to gaduła jakich mało, to nawet ja zauważyłem, że nie lubi mówić o swoich problemach. A zresztą, kto lubi?

- Bez zmian.- i koniec tematu. No to pogadane...

Dojeżdżamy powoli na moje osiedle, a ja wcale nie mam ochoty wysiadać z małego autka, które przypomina cytrynę. Zadziwiająco dobrze się czuję w tym ciasnym, wypełnionym jedynie cichymi dźwiękami, jakżeby inaczej, włoskiej muzyki. Całą drogę odezwaliśmy się do siebie może kilka razy, głównie gdy kobieta zjeżdżała na postój, żeby zatankować, a ja w tym czasie ruszałem po kawę i hot dogi. Po jednym dniu już znałem upodobania żywieniowe Sylwii i nawet nie musiałem ponownie pytać o rodzaj sosu czy ilość cukru.

- Jesteśmy. Wielkie dzięki za...

- Moja mama leży w hospicjum pod Łodzią, to dlatego tak często tam jeżdżę. - wchodzi mi w słowo, gdy już mam jedną rękę na klamce. Jej głos wbija mnie jednak w fotel. Nie wiem co mam jej powiedzieć. Więc milczę i daję jej możliwość wyrzucenia tego z siebie.
- Ma Alzheimera. Dzisiaj nawet mnie nie poznała. Myślała, że jestem nową pielegniarką i głośno domagała się powrotu swojej ulubionej siostry Anastazji. - łzy powoli spływają potokami po jasnej skórze brunetki, niszcząc misterny makijaż. 

Po co mi to mówi? Co mam z tym zrobić? Przecież nawet jej nie znam.
Wiem tylko jaką kawę pije. Więc milczę dalej.

- Jutro są jej urodziny, kupiłam jej ulubione eklerki z lokalnej cukierni i przewiozłam pół Polski, żeby usłyszeć, że ona nawet nie lubi tych ciastek. Woli sernik Pani Lidzi. - szloch i pociągnięcie nosem.

Mam ochotę wstać i zatrzasnąć drzwi. Uciec i odciąć się od jej słów, od jej bólu i cierpienia. A mimo to nadal siedzę na dupie i słucham.

- Chciałam z nią zjeść podwieczorek, ale wolała oglądać jakiś pieprzony serial turecki i kazała mi wyjść żebym jej nie rozpraszała. - pociągnięcie nosem. - Tłumaczyłam jej, że niedługo muszę jechać i chciałabym z nią spędzić trochę czasu, ale dla niej jestem już tylko obcą osobą. - jej płacz wypełnia przestrzeń dookoła nas. Chciałbym ją jakoś pocieszyć, ulżyć, pomóc, ale kompletnie nie wiem co w tej sytuacji mogę powiedzieć, żeby nie zabrzmieć żałośnie i przypadkiem nie pogorszyć jeszcze spraw.

- A ja niczym jakiś zakochany gówniarz przejechałem pół kraju za panną, która wkrótce wychodzi za mąż i w dodatku, choć poniewczasie, bardzo wyraźnie dała mi to do zrozumienia. Witam w klubie zawiedzionych nadziei. - wypluwam z siebie gorzkie słowa, wcale nie z powodu empatii do tej kobiety, ale żeby ulżyć samemu sobie. I o dziwo pomaga. A jeszcze większe zdziwienie, gdy Sylwia zaczyna się śmiać. I po chwili ja również.

- Klub zawiedzionych nadziei, podoba mi się. - śmieje się pomimo nadal spływających po jej twarzy łez.

- No... Mnie też. - kwituję.

W sumie nie wiem nawet jak to się stało, że pół godziny później wysiadam z auta, ale nie pod swoim mieszkaniem, lecz pod nowoczesnym domkiem jednorodzinnym na obrzeżach miasta. Sylwia zaparkowała na podjeździe garażu z automatyczną bramą i poprowadziła mnie bocznymi drzwiami łączącymi garaż z domem. Widać, że chata kosztowała niemało, co zamiast budzić we mnie zachwyt, wprawiało mnie w konsternację. Nie lubię nowobogackich, nie cierpię krezusów, którzy obnoszą się hajsem na prawo i lewo, co w takiej mieścinie wręcz kłuje po oczach. Ale po Sylwii tego nie widać. Ot co, młoda kobieta z klasą. Nieumyślnie i trochę nieświadomie zaczynam porównywać ją z Veronicą.

- Częstuj się śmiało. - ręką wskazuje na niski barek w salonie. - ja muszę się ogarnąć, przepraszam na moment. - kieruje się do, jak sądzę, łazienki.

Rozglądam się po wnętrzu domu i z uznaniem stwierdzam, że panuje tu całkiem miła, ciepła atmosfera. Wystrój nie jest surowy ani nachalny, jest gustownie jak w katalogu, ale widać, że ktoś tu mieszka. Podoba mi się.

Gdy Sylwia wraca po paru minutach, jej wygląd nie przypomina już dziewczyny z samochodu. Ślady łez zniknęły, ale oczy pozostały smutne.
Mocne trunki wypijane szklaneczka za szklaneczką łatwo wchodziły i powodowały przyjemny szum w głowie.

Chciałbym powiedzieć, że dobrze mi się z nią rozmawiało, ale prawda jest taka, że niewiele słów padło z naszych ust. Mimo to atmosfera nie była napięta. Nadal pod skórą czułem stres i wkurw z powodu tego, co się stało w Łodzi, ale wyciszenie dobrze mi zrobiło.

Nieokreślony czas później wstałem by zebrać się do wyjścia.

- Zostań. - słowo jakby wyrwało się z ust Sylwii. Kobieta przez kilka sekund jakby wahała się rozważając coś uważnie, po czym podeszła do mnie lekko chwiejnym krokiem i bez ceregieli wtopiła się w moje usta.

W pierwszym odruchu chciałem się odsunąć, jednak z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu zamiast się wycofać, pozwoliłem jej na wszystko.

Może tego właśnie potrzebowała. Może ja tego potrzebowałem. Bez zastanowienia poddałem się temu. Kontrolę nad naszymi ciałami przejęły potrzeby.