Hermione gözlerini ovuşturarak terliklerini giydi. Mutfağa ilerledi, neden bilmiyordu ama Tom'un orada olduğuna adı kadar emindi. Bu tahmini doğru çıkmıştı, Tom bir şeyler pişiriyordu.
"Tom," diye fısıldadı "günaydın."
"Günaydın Mia." Tom tüm dikkatini önündeki malzemelere vermiş şekilde yanıtladı.
"Şey..." Hermione parmaklarıyla oynayarak mutfak tezgahına yaslandı.
"Hm?"
"Şey... Özür dilerim. Dün gerçekten kafam çok bulanıktı, ne dediğimi bilmiyordum ve..."
"Sorun değil," Tom tavanın kapağını kapatıp Hermione'ye döndü. Elini kızın yanağına yerleştirip okşadı.
Hermione oğlanın gözlerindeki boşluğu görebiliyordu, ve o boşluğun ardında gizlenen milyonlarca şeyi.
"Haksız da sayılmazdın. Sana asla seni sevdiğimi hatırlatmıyorum, biliyorum. A-"
Hermione kollarını Tom'un boynuna doladı:
"Buna ihtiyacım yok ki. Süslü kelimeleri istemiyorum. Beni sevdiğini bana hissettiriyorsun, asıl önemli olan da bu zaten." Tom'un kollarını belinde hissedince gülümsedi. "Seni asla onunla karşılaştırmamalıydım. O 'seni seviyorum'un arkasına gizlenmiş bir canavar." sonlara doğru sesi düştü, morâlinin bozulduğu kesindi.
"Hermione bunu unut. Geçmişte kaldı, bitti gitti."
"Ama hâlâ acıtıyor."
"Evet. Geçmiş acıtabilir, ama yenmene çok az kaldı."
"Öyle mi dersin? Sence atlatabilir miyim?"
"Atlatmak istiyor musun?"
"Tabii ki! Kim uyuşturucu krizleriyle dolu bir hayat ister?"
Yazar(?) Notu: Merhaba kitaba ilk defa gelen ve uzun zamandır burada olan sevgili okuyucularım! Burayı özlemişim ve ne yalan söyleyeyim, şu hikâye yazma konusunda biraz paslanmışım. Taslak olarak yazdığım ama yarım yamalak bıraktığım o kadar çok bölüm var ki, bir temizlik yapmalıyım sanırım. Hepinizin 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı'nı kutluyorum!
