Hikayenin konusu Draco_Hermione_ ye aittir.
"Özür dilerim Tom..." Hermione hıçkıra hıçkıra ağlıyor, Tom ise göz yaşlarını tutmaya çabalıyordu. Tom bir süre konuşmadan bekleyip derin bir nefes aldı ve gözünü sildi.
"Mecbur musun?"
"Dönmezsem zamanda yok olup gideceğim." Tom bunu biliyordu, sadece Hermione'nin sesini biraz daha duyabilmek için sormuştu. Hermione yutkundu ve başını Tom'un göğsüne yasladı, hâlâ ağlıyordu.
♡
Hermione bir anlık cesaret ile ikinci kez çevirdi kolyeyi. Kolyenin içindeki kum saati satamadığı kadar hızlı dönmeye başladı. Etrafı dönmeye başladı, kalbi sıkıştı, beyaz bir ışık hüzmesi gördü, etrafta insanlar dolaşmaya başladı ve durdu. Karşısında büyük ve ihtişamlı o ev duruyordu şimdi. Son gördüğünden -yaklaşık otuz saniye önceden- daha temizdi, bilmese o harabeye dönmüş ev olduğuna inanmazdı. İçerden bir bebek sesi geliyordu, bağırarak ağlayan bir bebek, Harry... Yavaşça kapıyı çaldı, açılacağını umuyordu. Bu sırada bebek sesi kesildi ve kapının arkasından minik adımlar duyuldu.
"Buyrun! Kimsiniz!" yaşlı bir kadının sesiydi ama Hermione onun Lily olduğunu biliyordu.
"Bakanlıktan geliyorum efendim!" diye bağırıp kapıya ritmik şekilde vurdu. Bunu, Sirius'dan öğrenmişti.
"Ah, Siri" Lily kapıyı açtığı gibi yok oldu. Yerde bir not kaģıdı bırakarak.
Geldiğin için teşekkürler Sirius, biz hemen döneceğiz.
Lily-James Potter
Hermione bebek odasına çıkıp yere oturdu. Bir süre yataktaki bebekle ilgilendi. Lily'yi kandırdığı için büyık bir suçluluk duyuyordu ama yapacak birşeyi/başka şansı yoktu. Bir anda tüm campar zangır zangır sallanmaya, karşıki kilisenin çanı -saati olmadığı halde- çalmaya başladı, Hermione ise ağlamaya. Siyah bir bulut camı kırıp geçti ve cübbeli bir adam belirdi. Adamın ince parmakları asanın tutma yerini kavramıştı. Asasını kaldırdı ama devam etmedi.
"Yapma..." Hermione fısıldadığında Tom'un içi cız etti. Yıllardır hasretiyle yanıp tutuştuğu Hermione mıydı bu? O gün o büyü söylenmedi, o iki beden yere yığılmadı, Tom yine katil olmadı...
Draco_Hermione_ umarım beğenmişsindir
