Hermione huzursuzca kıpırdandı.
"İyi misin?"
"İyiyim Harry. Sadece sıkıldım"
"Televizyonu açalım mı? Yarım saat izleyebilirsin."
"Hayır. Kitabımı verir misin?"
Harry komidine uzandı ve kitabı alıp kıza verdi
"Çok dalma, yarım saat sonra kemoterapiye gideceğiz."
"Tamam bana hatırlat."
(20 dk sonra)
"Hadi Herm gidelim."
Hermione gülümseyerek kitabı kenara bıraktı. "Gidelim"
Harry genç kızı kucağına alıp tekerlekli sandalyeye oturttu. Serumun asılı durduğu çubuğa benzeyen şeyi sandalyenin arkasındaki bölmeye yerleştirdi. Düşmeyeceğine emin olduktan sonra kapıdan çıktı.
"Harry"
"Efendim"
"Tom bugün gelecek mi?"
"Sen içerdeyken ararım"
(2 saat sonra)
Acı dolu bir kemoterapi seansından sonra kız yatakta yerini almıştı.
"Gelecek miymiş?"
Harry daha cevap veremeden kapı açıldı. Tom tek adında kızın yanına ulaşıp yatağa oturdu.
"Daha iyi misin?"
"İyiyim"
"Harry sen bu gece git dinlen. Ben kalırım"
"Tamam ben gidiyorum. Birşey olursa arayın"
Yandaki sırt çantasını aldı tek koluna geçirip dışarı çıktı. Tom bu sırada genç kızın yüzünü inceliyordu. Gerçekten kötü haldeydi.
"Tom"
"Efendim?"
"Televizyonu açar mısın?"
Tom televizyonu açıp kendini tek kişilik koltuğa bıraktı. Birkaç dakikanın ardından günlerdir içini kemiren soruyu sormaya karar verdi.
"Korkmuyor musun?"
"Ölmekten mi? Dürüst olacağım ilk başta çok korkuyordum. Ama şimdi o kadar berbat birşey gibi gelmiyor. Artık ölümün karanlıktan ibaret olduğunu düşünmüyorum. Belki vücudumuz için öyle ama ruhumuz vücutsuz devam edebilir."
"Biraz daha açar mısın?"
"Yanı ölüm bir son değil gibi geliyor. Belkide evrenin en kısıtlı varlıkları bir beden içinde olanlardır. Tabii ki emin değilim. Ama böyle düşünürsem sonuna daha hazırlıklı olacağım."
Oğlan usulca başını salladı.
(Bir ay sonra)
"Harry"
"Efendim?"
"Saçımı kazır mısın? Parça parça dökülsün istemiyorum"
"Emin misin?"
"Hiç olmadığım kadar"
(1 ay sonra)
Kız bu bir ay içinde kendini hep mutlu etmişti. Bir sürü kitap bitirmiş, sürekli gülmeye çalışmıştı. Ama durumu gir gide kötüleşiyordu. Herkes en kötü son için kendini hazırlamıştı.
Şuan Harry ve Tom ile hastane odasındalardı. Hermione yatakta oturmuş bacaklarını kendine çekmişti, gözleri kapalıydı. Yüzüne bir anda huzurlu bir gülümse yayıldı. Başını hafifçe geriye attı. İki oğlanda dikkatle kızın hareketlerini izliyorlardı.
Kız gözlerini araladı ve önündeki iki kişiye baktı.
"Yanıma gelip bana sarılın" dedi. Huzurlu gülümseme eksilmemişti suratından
Harry ve Tom birbirine baktı ilk önce. Sonra gidip kıza sarıldılar. NE olduğunu ikiside anlamamıştı.
Ayrıldıklarında Hermione kimsenin konuşmasına izin vermeden konuştu
"Işığı görebiliyorum"
Selam bugün böyle üzücü bir hikaye yazmak istedim. Umarım sevmişsinizdir.
(BU KİTAP KİMSEYİ ÖLÜME SÜRÜKLEMEK İÇİN YAZILMAMIŞTIR!)
(İlham kaynağı; konuş benimle angel)
