KAHRAMAN

51. BÖLÜM: 'ANI'

Selam Mükemmel Harika Sabırlı Güzel Yakışıklı Lenasis halkı!

Geçen hafta bölüm atmayı atlayan suçlu Lima online! Arada ilham yokluğu çekiyorum, üzgünüm :') Beklememek istememenizi gerçekten anlıyorum ama zorla yazsaydım eminim güzel olmayacaktı. Sırf yazmak için yazmayı hiç sevmem. O yüzden... İlhamla dolana kadar bekledim. Bugün medyadaki şarkıyla aramız çok iyiydi, bu bölümü de onun etkisiyle ruhumu vererek yazdım. Bu yüzden keyif alacağınıza inanıyorum.

Sizi Falh& Sabrina'lı, Yet'li, And'li bölümle baş başa bırakıyorum ♥

Keyifli okumalar!

🤖

Yüzümde en ufak bir değişiklik olmadı.

İçimden ise çığlık çığlığa bağırıyordum. Gerçekten mi? Onda şey arasından hatırlamadığı kişi Yet miydi yani? Bu şanssızlıkta kaçıncı seviyeydi? Onunla ilgili anıların tamamı nasıl olmuştu da kaybolmayı başarabilmişti? Öfkeden hiç duvarı yumrukladığım olmamıştı fakat şu an kendimi bu ilki yaşayabilecek kadar cesur hissediyordum. Gerçekten, içimden geldiği gibi kafayı sıyırabilecek bir durumdaydım.

Sakinleşmek için derin nefesler alıp verdim.

En önemlisi de... Bu duruma karşı ne yapabilirdim ki?

Cevap: Hiçbir şey yapamazdım.

Bu yüzden And'e bakarken, "İzninle," dedim. Ardından da onu kapattım.

Çenesi aşağıya doğru sarktı. Kolları belli belirsiz sallandıktan sonra hareketsiz kesildi. İnsan bedeninde olmasına rağmen bu haliyle insan görünümlü bir direğe benziyordu. Gözleri kapanmış, yüz hatları biraz olsun robotların monotonluğuna bürünmüştü. Onu uyandırdıktan sonra bu hale götürmek canımı sıksa da yapabileceğim başka bir şey yoktu.

"İşte ben buna hikâye derim," dedi Amer dramatik bir şekilde iç geçirirken. Bir elini çenesinin altına koymuş, dünyanın en ilginç olayına tanıklık oluyormuş gibi hareketlerimi izliyordu. "İki robot âşık olur. İsimleri sıra dışı bir şekilde İngilizcedeki bağlaçlardır. Bu da aşklarının başlangıç noktası olmuştur. Eh... Birinin sahibi, robotunu parçalar ve kapatır. Diğer robot bunu öğrenir ve yıkılır."

"Amer-"

"Yıkılan, sevdiceğini kaybetmiş robot umudunu keser fakat onun için umudunu koruyan birileri vardır. Böylece kapatılan robot yüce gönüllü insan ve sevimli bir hırsız tarafından kurtarılır fakat büyük bir sorun vardır: Hayatındaki en önemli detayı, robot sevgilisini unutmuştur!"

"Bu hikâye değil, gerçek," dedim gerginliğim sesime yansırken. Bir elimle saçlarımı geriye yatırdım. Saç köklerimin terlemeye başladığını hissedebiliyordum. "Neden bu olmak zorundaydı ki? Neden şimdi? O kadar uğraş ve emek..." Kafamı geriye yatırıp ofladım. "Neden herhangi bir şey yolunda gitmiyor?"

Yakınmak sorunları çözmüyordu ve içimdeki ateşi biraz olsun rahatlatmamıştı.

Çığlık atmak istiyordum.

"Onlar için fan hikâyesi yazacağım," dedi Amer, And'in omzuna nazikçe dokunurken. "Robotların çocuk sahibi olabildiği bir bilim kurgu dünyasında, So adında bir çocuklarının olduğu kurgu... Eğer beğenirsen onu Yet'e hediye edebilirsin. En azından teselli olur."

"Amer, dalga geçmeyi bırak," dedim hızla. "Şu an durum... Berbat."

"Berbat ötesi demek daha doğru olurdu." Elini yumruk yapıp ağzına götürdü ve yalandan öksürdü. "Bu gibi durumlarda daha çok konuşarak rahatlamaya bayılırım."