KAHRAMAN

9. BÖLÜM: 'SIR'

Lütfen yorum atmayı ve vote vermeyi unutmayın! 

Medya: Sabrina Lones.

İyi okumalar!

🤖

N boğazını temizleyip odanın bir duvarını neredeyse tamamını kaplayan uzun masanın önünde duran sandalyeye çöktü. 

Sanki bacakları onu taşıyamıyor gibiydi. Bu kadar abarttığı şeyin ne olduğunu dinlemek istiyordum fakat öğrenebileceğim şeyler beni korkutuyordu. 

Hamile kalmış olabilir miydi? Gerçi bunu büyütmesine gerek kalmazdı çünkü sağlıklı düşük yaptıran haplar bulunuyordu. Falh Davis'le daha önce birlikte olup sonra tek çocuğuyla ortada kalmış bir şekilde onu sokakta mı bırakmıştı? Karnının şişliğini engelleyen ilaçlar kullanmış olabilirdi. Ki benim de odadan çıkıp yüzlerine doya doya baktığım söylenemezdi. Yüzüne bile bakmazken karnına bakacak değildim. Öte yandan Falh Davis hayranlarıyla yatıp kalkan birine benzemiyordu. Muhtemelen cinsel ihtiyaçlarını da büyük bir dikkatle gidermek zorunda kalıyordu.

Çılgın teorilerim beynimde depar atarken her saniye bu teorilere bir yenisi ekleniyordu. N normal davranmıyordu. Beni odasına aldığı zihnimde uyarı yazısı gibi sönüp yanarken bu paniğe kapılmama neden olmuştu. Önümüzdeki elli yıl bu odayı göremeyecekmişim gibi odayı saatlerce izleyip hep girintisi çıkıntısına bakmak ve zihnimde sürekli burayı merak eden ufak bir kısmı susturmak istiyordum. Böylece zihnimde başka işe yarar şeyleri düşünmek için yer açılacaktı.

N kollarını kovuşturup sırtını sandalyeye dayarken sadece sandalyenin ve posterlerin eski usul olduğunu fark etmiştim. "Babamla çocuk parkına gittiğimiz zamanları hatırlıyor musun?" diye sordu boğuk bir sesle. 

Şaşkın bir şekilde ona bakakaldım. Babam öldükten sonra evde onun adını anmak yasak ilan edilmiş gibi kimse adını ağzına almamıştı. Ben her konusunu açmaya çalıştığımda öyle biri hiç var olmamış gibi davranmayı tercih ediyorlardı. Oysa babamın kaybının aile üzerindeki etkisi büyüktü. Gelirimiz büyük ölçüde düşmüştü ve ben eğitim görmeye devam ederken çalışmaya başlamak zorunda kalmıştım. N, evden eğitim programını dondurmuş ve evden uzak kalabilmek için okula gitmeye başlamıştı. Okula gidip ne yaptığı hakkında hiçbir fikrim yoktu. Tek bildiğim ortalama olan notlarının düşmesi olmuştu.

Annem ise ben işe başladığımda sanki onun getireceği paraya ihtiyacımız yokmuş gibi işten ayrılmıştı. İkisinin de hayatı etkilenmişti. Ben ise en çok etkilenen kişi olmuştum. Çocukluğumdan itibaren babama düşkündüm ve onun olmayışı babamı sevdiğim için beni yıldırmamıştı. O olsaydı, pes etmiş bir aile içinde devam etmemi isterdi. Bu yüzden kendime, uyumaya ve diğer aptal aktivitelere ayıracağım zamanı her zaman ders çalışmaya harcamıştım.

N'in dik dik baktığını görünce bana soru sorduğu aklıma geldi. Demek ki cevap vermemi bekliyordu. "Hatırlıyorum." dedim anlayışlı bir edayla çıkması için şekilden şekle soktuğum bir ses tonuyla. "Sabah gider, akşam dönerdiniz. Ne kadar yalvarsam da babam beni yanına almazdı. Bunun için fazla büyüdüğümü, oyun oynamak istiyorsam bunun yazılımını kendi başıma yazmam gerektiğini söylerdi." Babamın söylediklerinin saçmalığını tekrar hatırlarken kendi kendime gülümsememek için dudaklarımı birbirine bastırdım. Sonuç olarak çocuklara göre olmayan ve hep kötü biten hikayesi olan bir korku oyunu yazmıştım. Oynamak için değil, sırf yapabileceğimi göstermek için.

N kafasını sallayıp beni onaylarken turuncu saçları solgun teninde gezindi. "Çocuk parkına gidip tabletlerimizi alırdık ve oynamaya başlardık. Akşama doğru o..." Babamın adını ve 'baba' kelimesini ağzına almakta zorlanıyordu. "Sıkılırdı. Sıkıldığı için de oyun tabletlerinin yazılımını kırmaya uğraşırdı."