Kanlı Dans (DÜZENLENİYOR)

O n D ö r t: "Bunu evet diye mi algılamalıyım, Watson?"

"Avcı öğrenirse seni gözünü kırpmadan öldürür. Daha öncekilerine yaptığı gibi." Gözleri dalmıştı, geçmiş gözünün önünde canlanmıştı sanki. Endişe içinde mırıldandı. "Tekrar kendini kaybetmesini istemiyorum, her şey tekrar yoluna girmişken."

"Daha öncekileri derken?"

Gülümsedi, arkasına yaslanırken. "Tek sen varsın mı sanmıştın?"

Kafamın içinde tekrar tekrar oynatılan sahneyi her seferinde büyük bir şaşkınlık içerisinde izliyordum. Armiz'in psikopat bir katil olduğunu biliyordum ama Avcı'nın birini öldürebileceğini hiç düşünmemiştim. Sadece Armiz'in peşine düşen basit bir İngilizce öğretmeniydi.

Ama Gencer'in söylediklerine göre pek de öyle değildi.

Gözlerimi açtım. 

Avcı, Gencer'in tişörtünün yakalarından tutmuş bir şekilde yüzüne bağırıyordu. 

"... elimden alabileceğini mi düşünüyorsun  o herifi? Ne olursa olsun onu elime geçireceğim ve sen bana engel olamayacaksın kardeşim."

Adeta gözünü kan bürümüştü. Armiz'e karşı büyük bir nefret duyuyordu. Bu nefret öyle büyük bir nefretti ki birisini öldürmekten çekineceğine ihtimal vermiyordum. 

Gencer haklıydı.

Beni gözünü kırpmadan öldürürdü bu adam.

Doğru karar vermiştim, Gencer'le anlaşma yaparak.

"Sana böyle bir şey yapmaya cesaret edemem ağabey." dedi Gencer, sırıtarak. Benim aksine Avcı'yı böyle görmek hoşuna gidiyor gibi davranıyordu. Ama hiç de hoşuna gitmiyordu. Yoksa ona söylememden endişelenerek benimle anlaşma yapmazdı. 

Göz göze gelmemizle sırıtması daha da büyüdü.

İçten içe abisine çok değer veriyordu. Bu yüzden de Armiz'e ulaşmasına engel oluyordu. İtiraf etmeliydim ki, her ne kadar yalancı biri de olsa iyi bir kardeşti.

Avcı, Gencer'in bakışlarının farklı bir yönde uzun süre takılı kaldığını fark etmiş olmalı ki omzunun üzerinden bana baktı. Ürkütücü ve bir o kadar da kindar bakışların hedefi olmamla gözlerim irileşti. Ufak bir bakışma yaşandı. Ardından gözlerini üzerimden çekti. 

Rahatladım. 

Ellerini Gencer'in yakasından çekti. 

Derin bir nefes aldım, kendime güvenimi geri kazanmak istercesine.

Hedefini değiştirdi.

 Bana doğru yönelmesiyle gözlerimi kırpıştırdım. Gencer'le tartışması hangi ara bitmişti de sıra bana gelmişti? 

Hemen önümde durdu. 

"Ayağa kalk." dedi.

Görüş açımı uzun bacakları kaplıyordu. İyi ki gözlerini göremiyordum. Korkutucu bakışlarına pek maruz kalmak istediğimi sanmıyordum. Kolumdan tutarak ayağa kaldırdı. Acıyla, "bıraksana kolumu." dedim. 

"Güzellikle deyince kalksaydın sen de o zaman."

Umursamazca sarf ettiği sözlerle yüzüne baktım.  Hata yapmıştım, gözlerine bakmamam gerekiyordu. Gözlerimi hızla kaçırdım.

"Gözlerime bak." dedi, yine o emredici sesiyle.

Ayaklarını bastığı yer benim evimdi. Peki hangi cesaretle bana böyle muamele gösterebiliyordu?