Kanlı Dans (DÜZENLENİYOR)

Y i r m i D o k u z: " O Armiz mi?"

Bilgisayarım bozulduğu için bu bölümü telefonumdan yazdım. Yazım hatalarım olabilir,  düzenleme fırsatı hiç bulamadım. Kusura bakmayın.😓 İyi okumalar dilerimm🤗

................

Umut mucize gibi bir duyguydu. Ne etrafımdaki aşağılayıcı bakışları ne de hayatımın bokluğunu umursamamı sağlıyordu.

"Bir şey yemeyecek misin?"

Teyzemin sesiyle kafamı odaklandığım yemekten hafifçe kaldırdım. Çatalımla kendimi gösterdim. "Bana mı dedin?"

"Sana dedim tabi. Önündekilere dokunmamışsın bile."

Ağzımın içinden "yiyorum." diye mırıldandım. Teyzemin yadırgayan bakışlarını bilerek görmezden geldim. Bu sefer de Gökçe'yle göz göze gelmiştim. Ters bakışlarına karşılık gülümsedim. Daha da sinirlenmişti. Onu boş vererek tabağıma odaklandım. Çatalımı tabakta gezdirdim, canım hiçbir şey istemiyordu.

Ortamda asılı duran sessizlik ve gerilimi bozmayı deneyen Gencer oldu. "Hiç sohbetinize doyum olmuyor."

Onu umursayan olmamıştı.

"Ben çıktım." Dedi Avcı, masadan kalkarken.

"Nereye?"

Soruyu soran teyzemdi.

"Uğramam gereken bir yer var."

"Ben de geliyorum." Gökçe'nin de kalkmasıyla iştahım geri gelmişti, çatalıma batırdığım peyniri ağzıma attım.

Biraz daha oyalandıktan sonra ben de kalktım masadan. Odama çekildim çekilmesine ama ne yapacağımı bilemeyerek kapının önünde dikildim bir süre. 

Kendimi buraya yabancı hissediyordum. Bu evin teyzeme ait olmasının önemi yoktu benim için. Doğrusu, o da anlayamadığım bir şekilde değişmişti yine. Çakır'dan korkarak yeğeni olduğunu saklamamı söyleyen teyzem, uyuduğum vakitler tüm korkusunu yenmişti.

Camın önüne ilerledim.

Avcı'nın arabasının hala bahçede olduğunu görmemle kaşlarım kendiliğinden çatıldı. O gideceğini söylememiş miydi? Bahçede onu arayan bakışlarım büyük bir hiçlikle karşılaştı. Telefonumdan gelen ses üzerine camın önünden ayrıldım. Yatağa attığım telefonda Avcı yazıyordu.

Durum gittikçe ilgilençleşmeye başlamıştı.

Telefonu kulağıma götürürken, "efendim?" Dedim, ne oluyor dercesine.

"Yengeme görünmeden aşağı inebilir misin?"

"Neden?" Diye sordum. "Hem sen gitmedin mi?"

"Yengeme seni götüreceğimi söylesem hayatta izin vermezdi. Önden gittim o yüzden."

Kapımın açıldığını duydum. Arkama döndüm, Gencer'di.

"Abim mi?" Diye bir soru yöneltti. Boş boş yüzüne bakmamla kendi sorusunu kendi cevapladı. "Tabiki o. Başka kim olacak. İzninle." dedi, elimden telefonu alarak.

"Çok geç ağabey." Dedi, keyifle. "Benden saklayabileceğini mi düşündün?.... Bensiz bir şey yapamayacağını ne çabuk unuttun. Ben de geliyorum....Okey."