[3] Under Her Scars

12

Saki made sure that I was okay before he dropped me off my house. He didn't asked anything about that because he knew how preoccupied I was.

I was still flinching even though the pain was already gone. Basta't nagpapaulit-ulit lang sa isipan ko ang nangyari buong gabi.

Hindi ko pa alam kung paano ako nakatulog.

"Scarlet," a familiar voice said until an image came to light. "I'm sorry that I scare you in that letter."

Napatitig ako sa pamilyar na babae.  Mahaba ang buhok at matangkad na babae. Hindi ako nagsalita at nanatiling nakatitig sa kaniya.

Letter? Is she Phoexe?

Kumunot ang noo ko, sinubukan kong magsalita pero walang lumabas na boses sa kin.

"If you're interested to know, try recalling your childhood past. Who raised you? Who owned the house that you're living in? When was the last time you lived with someone? Who's sending you those money?"

She looked sternly at my eyes, I don't know if it's just my illusion but she's getting closer to me.

"I saw how you were born,  I saw how you d—"

And then I suddenly woke up with open eyes, like someone's staring at me for a long time. That's Phoexe, I can feel it. Matagal ko nang iniisip ang mga tanong na 'yon pero lagi kong iniiwasan. Hindi dahil sa ayokong malaman, dahil sinubukan ko nang alamin noon at wala akong napala kungdi ang magsayang ng oras.

Bumangon ako sa pagkakahiga at hahawiin na sana ang buhok ko nang makita kong wala nang puting tela ang nakabalot sa kanang kamay ko.

I was bleeding again.

The only wound that wouldn't heal by itself.

Hindi ako pumasok sa WIT, tinawagan ko sila Tita Ashlie at Saki na hindi maganda ang pakiramdam ko. Ayokong kumilos, kahit sagutin lang ang tawag ni Tita Ashlie ay hindi ko magawa.

Pero hindi naman ibig sabihin ng nangyari kanina, kailangan ko nang manatiling hindi gumagalaw. Alam kong may dapat akong gawin at ang nakakainis lang, hindi ko na talaga alam kung anong dapat.

Alam ko lang ang pangalan ng mga magulang ko dahil sa birth certificate ko pero nang magtanong ako sa nagrerehistro, sinabi nila na matagal na raw silang patay.

Napapikit ako ng mariin. Nabuhay na akong mag-isa. Wala akong ideya kung paano, basta buhay na lang ako sa bahay na 'to.

Pinipilit kong kumain dahil nagugutom na talaga ako. Nang bigla akong makarinig ng ingay ng pagyabag sa labas na nasundan ng tunog ng doorbell.

Baka sila Saki lang naman 'yon kaya naman agad ko silang pinagbuksan. Pero agad akong tinakasan ng hininga nang makilala ko kung sino ang nasa harap ko ngayon.

"Hello there, again." Ang bastos na lalaki kagabi. Nakangisi nanaman ito, bakit nandito siya?

Sa sobrang gulat ko, hindi agad ako nakadepensa nang sipain nito ang tiyan ko kaya natumba ako at nakapasok siya sa bahay.

Agad akong umatras para makaiwas sa kaniya. May hinugot siyang bagay sa bulsa niya, it's a syringe again but this time, it have a liquid inside it.

"Don't. I'm going to scream." I warned but he just gave me a sinister smile.

"Yeah, shout. It's as if someone could hear you." he challenged. I tried to stand up but he just punched my face. I gritted my teeth when I tasted my own blood.

Ikinuyom ko ang aking kamao dahil ginagalit na talaga ako ng taong 'to. Hindi pala effective 'yung mga pinapraktis kong stunts sa mga ganitong sitwasyon. I am not aware of his movements! Heck, I only know that I need to protect myself from the syringe that have a whatsoever liquid inside.