MÂHİ (Tamamlandı)

8. BÖLÜM

Merhaba benim bitanecik okurlarım.

Nasılsınız? Umarım çok iyisinizdir.

Medyada Bade ve Yaman var.

Yorumlarınız benim için çok önemli okuduktan sonra ufak bir yorum yapsanız bile benim için yeterli. Ayrıca oy vermeyi unutmayın lütfen ❤️❤️

Hepinizi çok seviyorum iyi okumalar❤️

8. BÖLÜM

Her şey belki de tesadüften ibaretti ya da biz öyle sanıyorduk. Meğer kader çoktan örmüştü ağlarımızı.

Yattığım yatakta dönüp mırıldandım.
"Dengesiz herif."
"Bir insan uyurken de konuşur mu?"
Duyduğum şeye aldırmayıp uyumaya devam ettim.
Yüzüme gelen saçlarımın biri tarafından çekilmesiyle gözlerimi yavaşça açtım. Yaman gülümseyerek bana bakıyordu ve ben Yaman'a ahtapot gibi sarılmıştım. Uyku sersemi halimle ilk birkaç saniye ne olduğunu anlamasam da dün gece aklıma geldi.

Dün gece sebebini anlayamadığım bir şekilde Yaman ile uyumayı kabul etmiştim. Ama o uyuduktan sonra yanından gidecektim. Anlaşılan uyuyakalmıştım. Kollarımı gerip Yaman'a baktım.
"Saat kaç?"
"Öğlen oldu. Saat 12."
"Ne?"
Hızla ayağa kalkıp üzerimi düzelttim.
"Niye uyandırmadın beni? Off ya."
Yattığı yatakta elini başının altına koyup konuştu.
"Çok güzel uyuyordun ve ben de kıyamadım."

Söylediği şeyle garip garip ona bakarken kalbimden tatlı ılık bir şey aktı.
"Ne oldu sana? Kafana saksı mı düştü?"
"Kafama saksı düşmedi ama kalbime sen düştün."
Söylediği şey ile ağzım açık kalırken kapı tıklatıldı.
"Yaman uyandıysanız kahvaltı hazır."
"Tamam geliyoruz."
Yaman'ın yanına gidip yataktaki yastığı alıp kafasına fırlattım.
"Sen benimle dalga mı geçiyorsun? Off Nazlı burada olduğumu anlamış ne yapacağım?"
Yaman kahkaha atıp bana baktı.
"Ne gülüyorsun ya dalga geçmiyorum?"
Yaman dediklerime aldırmayın hâlâ bana bakıp gülüyordu.
"Her neyse! Bana bak ve beni dinle. Bu son tamam mı? Senin yanında bir daha uyumuyorum. Ayrıca bir daha bana sakın sarılmıyorsun. Ha bir de bana böyle şeyler söylemeyi kes!"
Ayağa kalkıp yanıma geldi. Üzerinde beyaz tişörtü çıkartıp yanıma fırlattı. Gözlerimi ayırıp başımı çevirdim. Fit vücuduna bakmak için kendimi zor tutuyordum.
"Son olacağını düşünmüyorum. Çünkü alıştım."
"Ne?"

Söylediği şeyle sinirlenip üzerine yürüdüm.
"Sen beni buraya bırakıp gidecektin. Ama bana alıştım diyorsun."
Gözlerimin içine bakıp konuştu.
"Gideceğimi kim söyledi."
"Ne?"
Sabah sabah ikinci bir şoku geçirirken deliye dönmüştüm.
"Sen ne saçmalıyorsun? Beni tehdit edip zorla Fırat'tan ayırıp buraya getiriyorsun. Sonra bana yeni bir yaşam için vaatlerde bulunuyorsun. Ama hiçbirini yapmayıp hayatımı mahvetmeye devam ediyorsun. Üstüne üstelik yanımdan defolup gitmiyorsun. Zaten tüm hayatım senin yüzünden daha kötü gidiyor."
Yaman sinirlenip kolumdan tutup kendine çekti. Canım acırken başımı tutup alnına dayadı.
"Ne yapıyorsun sen? Bırak beni!"
"Buna alışsan iyi olur. Çünkü bundan sonra Fırat yerine ben varım."
Alnımı alnına daha çok bastırıp sinirle soludu.
"O artık senin sevgilin değil. Çünkü artık sen benimsin. Ben sana alıştım ve bırakmam. Gerekirse yine tehdit eder ve seni istediğim yere götürürüm."
Gözümden yaş akıp giderken sinirle bağırdım.
"Sen dengesiz herifin tekisin! Bir an sadece bir an gerçekten iyi biri oluyorsun. Ama bazen de bir an o kadar kötü oluyorsun ki karşındaki insanın canını yaktığının farkında bile değilsin. Bir o kadar iyi ama bir o kadar da zalimsin."

Söylediğim şeyle kolumu bırakıp banyoya girdi. Sinirden deliye dönüp arkasından gidip kapıyı yumrukladım.
"Dengesiz pislik herif!"
Diz çöküp kapının önüne oturdum.
"Allah belanı versin!"
Elimle yüzümü kapatıp ağladım. İçeriden sus sesi gelirken kapıyı son kez yumrukladım.
"Nasıl hiçbir şey olmamış gibi davranıyorsun? Dün gece bana onları söylerken bir an sadece bir an iyi bir insan olduğunu düşündüm. Ama sen dengesiz ve şerefsiz adamın teksin. Benim duygularımla oynuyorsun. Bana güzel sözler söylemeyi kes."
Başımı eğip fısıldadım.
"Yoksa sana kanarım..."