Unopened Rose (DRAFT! DRAFT!)

Chapter 96

------

"Mom, I love you so much. Thank you for taking care of me." Malambing na sabi ni Julia sa kanyang ina habang niyayakap ito ng mahigpit sa likuran.

Halos isang linggo na ang nakakaraan simula nang makalabas siya sa hospital at simula non ay halos hindi na siya hihiwalay sa ina niya buong araw.

Her mom chuckled and turned back to wash her hand on the sink and go back to the gast stove again and stir the dish that she is cooking while she always follow her mom hugging her from behind.

"Hindi ko alam kung anong nakain mo at para ka ng tuko riyan na kanina pang kapit ng kapit sa akin."

"Bakit ma? Bawal ba? Sa husband mo naman ka pag gabi eh. Di ba pwedeng akin ka pag araw?" Nakanguso ang bibig na sabi ni Julia.

Her mom chuckled again.

"Lumayo ka muna saglit at maghanda ka na ng mga kubyertos. Darating na sila mamaya." Tukoy ng mama niya kina Caterina at Thomas.

Ngumiti siya. Napapansin niyang masyadong close sina Thomas at ang kanyang ina. So may posibilidad na may natatandaan si Thomas sa kanyang ina na ina nito sa kabilang mundo.

"Mom..."

"Hmm?"

"What do you think of Thomas?"

"Anong ibig mong sabihin?"

"I mean... Alam mo na..." Sabi niya saka nahihiya pang pinag-abot pa ang dalawa niyang hintuturo.

Ngumiti ang kanyang ina saka ibinaba ang hawak na sandok at kinulong ang kanyang pisngi gamit ang dalawa nitong kamay.

"You like him?"

Nahihiyang ngumiti si Julia bilang sagot kasabay ng maliit na pagtango.

"Well... I like him too."

"Really?"

Nakangiting tumango ang kanyang ina.

"Magaan ang loob ko sa kanya. Ewan ko pero parang pakiramdam ko matagal na kaming magkakilala at isa pa hindi mo alam kung gaano siya ka ingat sa pag-aalaga sayo. Minsan pa nga yong trabaho niya ay dinadala niya sa hospital para lang maalagaan ka at mabantayan ka para makapagpahinga ako. Sigurado ka bang walang namamagitan sa inyong dalawa?"

"Inaalagaan niya ako? Anong ibig mong sabihin?"

"Ganito kasi yan. Habang nasa coma ka hindi namin alam kung bakit lagi kang pinagpapawisan o umiiyak. Minsan pa nga ay nakita naming basang-basa ka at minsan naman ay puno ng mga pasa sa katawan. At kapag dinadatnan ka naman buwan-buwan. Nandyan siya para tulungan ako. Ayoko kasing iasa lahat sa mga nurse."

"He what?!" Nanlalaki ang mga mata na bulalas niya.

"Wait. Ibig mong sabihin... Na nakita– no!"

"H-hindi naman sa ganun pero... S-siguro p-parang ganun na nga pero nakapikit naman siya."

"Ma!" Nahihiyang sigaw niya na kinahalakhak ng nanay niya.

"Sige na. Maghanda ka na. Paparating na sila. Mag-make up ka na rin para mabawi mo ang impression niya sayo."

"What do you mean?"

"Well di ba na-coma ka at walang ligo. Punas-punas lang kaya di mapigilang magmumukha kang yagit."

"Ma naman! Ang ganda ko kaya!"

"Siyempre mana ka sa akin pero iba lang pag wala kang ligo."

"Ma!"