Deel I
De prinses van Catador, Lena, voelt zich niet comfortabel in haar koninklijke familie. Al helemaal wanneer ze wordt uitgehuwelijkt aan de prins van Trivah, prins Jonas.
Haar vader, de wrede koning Henrick, weet op een dag een gedaantewissela...
Ik keek naar het dode beest en rende toen op Maltar af. "Ik voel me prima," zei hij en ik keek rond. Aveline was al naar Lura gerend en knielde naast de witte leeuwin. Langzaam kroop ze overeind en stond weer op vier poten. Aveline voelde aan Lura's lichaam. "Je heelt snel," zei ze. "Dat is het voordeel van een leeuwin zijn," antwoordde Lura en ik was blij dat ze weer goed kon lopen.
Toen hoorde ik een zacht gekreun en draaide me om. Één van de ruiters van Jonas kroop over de grond. Hij was gewond en liet een heel bloedspoor na. Toen zag ik dat hij twee benen kwijt was en ik sloeg mijn hand voor mijn mond. "Mijn... prins," kreunde de man en liet zijn hoofd tegen de grond vallen. Zijn torso bewoog zachtjes heen en weer door zijn ademhaling. Jonas liep op hem af en ging naast hem staan.
"Een echte soldaat geeft nooit op en weet dat de dood een nieuw begin is van een grote reis," zei hij en trok zijn zwaard. Hij stak de gewonde man in de rug, zodat zijn hart meteen doorboord zou worden.
Jonas trok zijn zwaard terug, ademde diep in en uit en draaide zich naar ons om. "Dood is niet het einde," zei hij en keek zijn overgebleven ruiters aan. "Dood is niet het einde," zeiden ze hem eervol na. Dit vond ik best wel intens en keek Maltar aan. Zijn helder blauwe ogen bevestigden mijn gevoel en ik zuchtte.
"Kijk!" riep Stef en we draaiden ons om naar de grote dode wyrm. De grote draakachtige slang stond in vuur en vlam. De schubben brandden af en vlogen als as de lucht in. Het grote lichaam brandde helemaal op totdat er alleen nog een groot verkoold karkas overgebleven was. "Ongelofelijk," zei Aveline zacht en ik liep er naar toe. "En nu?" vroeg Jonas. "Er zou een aanwijzing zijn,".
Ik liep naar het karkas en keek tussen de verkoolde resten. "Het is toch vreemd dat dit beest in brand vloog?" hoorde ik Stef zeggen. "Het is niet iets wat je dagelijks ziet, dus ja, het is vreemd," reageerde Jonas. "Amara, wat zoek je?" vroeg Lura en volgde me. "Het moet voor de hand liggend zijn," zei ik. "Waar zoeken we naar dan?" vroeg Lura. Ik schoof wat verkoolde resten aan de kant en voelde dat deze nog warm waren.
"Uwe majesteit, kunnen we u helpen?" hoorde ik Rayons stem zeggen. "Eigenlijk wel. Doorzoek het karkas en als je iets vind, laat het me weten. Het kan vanalles zijn," zei ik. "Komt in orde," zei Rayon en gaf het bevel door. Iedereen hielp me met zoeken.
De wyrm had een reuzachtig lichaam, dus het duurde lang om alles te doorzoeken. We waren al een paar uur bezig en hadden nog niks gevonden, behalve stukken bot en verkoold wyrmvlees.
"Wat is dit? Ik heb het gevonden denk ik," riep Stef en rende naar me toe. Hij had een rol papier in zijn hand. Snel opende ik het toen hij het me gaf en zag dat er stukje tekst op stond.
"Koud zijn tafels van steen. Rood is de eed van de heksen. Alleen degene met het bericht zal krijgen wat de maan begeerd," las ik hardop en keek Stef aan. Ik las het opnieuw. "Ik snap het niet," zei ik. "Waar moeten we nou heen?"
"Koud zijn de tafels van steen en rood is de eed van de heksen. De Ruïnes van de Bloedheksen," zei Rayon. "Wie zijn de Bloedheksen?" vroeg ik. "Wezens die we beter niet boos kunnen maken," gromde Lura. "Die naam geeft me al jeuk,". "Fijn. Als de poes er al niet heen wil, dan gaan wij er zeker wel naar toe," reageerde Stef op Lura. "Poes?!" gromde ze. "Leeuwin! Leeuwin!" corrigeerde Stef zich.
"Waar zijn deze ruïnes?" vroeg ik aan Rayon. "Op een vulkaan. De vulkaan van Eyzar," antwoordde hij. "Laten we dan maar snel gaan," zei ik en stopte het papier in mijn tas.
Toen we de grot uitliepen keken we naar de plek waar een paar ruiters van Jonas het kamp hadden opgeslagen. De gewonden kregen hulp van Aveline en Stef plukte kruiden uit het bos voor haar. Maltar en Lura waren inmiddels weer terug als hun menselijke gedaantes en aten goed om weer op krachten te komen.
Even later zaten we op onze paarden en gingen verder met onze tocht.
Ondertussen in Aderia...
Pov. Kyra
"Waar is Kayda?" vroeg ik toen David kwam aanlopen met een picknickmand. "Ik heb besloten dat ze vrij is om te gaan waar ze wil. Ze is gehecht aan ons, geen zorgen. Ik weet hoe leuk je haar vindt," zei David en ging naast me zitten op het kleedje dat ik in het gras had neergelegd. We zaten in de open weide net buiten Zilverstad. "Ik begrijp het. Gelukkig is dit Aderia en kan Kayda terugkomen wanneer ze maar wil. Draken zijn zo afstandelijk. Ik zou willen dat ze zich ook welkom voelden," zei ik en David lachte. "Dit vind ik zo leuk aan jou," zei hij en kuste me. "En dat je door mij bijna niet meer drinkt," zei ik en lachte. David opende de mand en haalde er een fles wijn uit. "Vandaag vieren we dat ons huisje bijna klaar is en dat we nog leven," zei hij en ik grinnikte. "Geen oorlogen meer," zei ik.
Toen hoorden we vreemde geluiden en ik keek op. Het geschreeuw en gegil van het volk was luid te horen. Daarna klonk er een harde oorlogshoorn en hierdoor wisten we allebei dat Aderia in gevaar was. "Wat gebeurt er?" vroeg ik paniekerig. We klommen overeind en David pakte mijn hand.
We renden naar Zilverstad en zagen het volk in paniek over straat rennen. Aderiaanse soldaten met hun zwaarden reden dapper op hun paarden door de stad heen, terwijl bange vrouwen met hun paniekerige verwarde kinderen probeerden te vluchten. "Trivanen! Trivanen! Naar de muur! Stuur bericht naar koning Arvid en koning Zerwin!" hoorde ik en moest huilen. "Kyra! Kom!" riep David en trok me mee een herberg in. "Blijf hier. Ik kom terug," zei David. "Laat me niet alleen!" riep Kyra. "Ik moet er heen. Lieve schat, luister naar me," begon hij en legde zijn handen op mijn wangen. "Sinds de laatste oorlog zijn we in de minderheid. Amara is weg met Maltar en de rest van onze vrienden. Ze rekent op ons," zei hij en kuste me. "Alsjeblieft! Ik wil je niet kwijt," huilde ik, maar langzaam liet David me los. Ik keek naar de bange mensen in de herberg, die besloten daar te blijven in de hoop dat ze het zouden overleven. Ik keek toe hoe David de herberg uit liep en ik bleef achter.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Wat denken jullie dat er gaat gebeuren? Volg me op instagram olvera_stories voor storytrailers en meer!
