The Sword of Starlight✅

Hoofdstuk 65

Mark keek me vragend en verbaasd aan.

"Oost-Eras en de Vergeten Landen gaan vechten tegen Trivah en koning Maltar vraagt of jullie aan onze kant willen staan," vertelde ik.

"Aan jullie kant staan?" herhaalde Mark en nam een slok van zijn bier.

"Ja, we geven jullie voedsel en hopelijk willen jullie mee doen," zei ik.

Mark keek me lang aan en ik zag dat zijn gelaatstrekken veranderden. Hij keek verontwaardigd.

"Dat voedsel wat je mee hebt gebracht naar deze stad waarvan je weet dat de mensen en kinderen daar verhongeren... is voorwaardelijk?" begon hij.

"Nee. Nee. Zo bedoelt hij het niet," zei ik bijna stotterend.

"Dus als we niet mee willen vechten dan neem je dat voedsel gewoon weer mee? Laat je het mijn mensen weer uitspugen? Of wacht je tot ze het uitgescheten hebben?"

Zijn stem klonk boos en ik zag aan hem dat hij zich beledigd voelde.

"We zijn geen miezerig volk dat medelijden krijgt voor een dienst," zei hij en stond op.
"En wie is deze koning Maltar? Ik heb nog nooit van hem gehoord,".

"Hij is de zwarte leeuw. Afstammeling van Asyar, de eerste zwarte leeuw," antwoordde ik. "Hij heeft de witte leeuw verslagen die in de Vergeten Landen leefden,"

"Een leeuw weet niks van armoede," bromde hij en keek naar Rein die een doekje over de oude tafels heen haalde.

"En dan gaat hij Trivah aanvallen? Hij weet waarschijnlijk niks over die muur! Wat vind jij, Rein?" ging Mark verder en nam nog een paar slokken bier.

Het was even stil en de herbergier keek ons allebei aan.
Ik wachtte af op het antwoord, maar besefte me dat ik het antwoord van die man niet nodig had om duidelijk te maken dat dit een noodsituatie was.

"Dit is je enige kans!" begon ik tegen Mark die mij onmiddelijk aan keek.

"Nogmaals: dit is een manipulatieve manier," bleef Mark volhouden.

"Dus je laat die demonen straks de wereld overnemen? Bardford is de eerste die getroffen zal worden. Wil je niet vechten voor een betere wereld?" vroeg ik en Mark keek me langzaam aan. Zijn koppigheid was moeilijk te doorboren en dit voelde als een levensmissie. Maltar rekende op mij.

"Met z'n allen maken we een kans. Nu wanneer die tovenaar nog bezig is met die demonische magie. Kijk om je heen. Ik weet zeker dat er meerdere dorpen zijn die naar jou luisteren," zei ik.

"De meesten," voegde Mark er rustig aan toe.

"Zie je? Ik wil je het plan uitleggen, maar ik moet eerst weten of je bij ons aansluit," vertelde ik en ik wachtte af op zijn reactie.

Mark zuchtte en zette zijn bier op tafel. Hij ging zitten en staarde even voor zich uit.

"Dit is geen nette manier om hulp te vragen. Ik hoop dat je het daar mee eens bent. Maar je hebt vast gelijk dat dit de enige kans is... De tijden zijn veranderd Thomas. Niks is meer wat het lijkt zoals vroeger. De poorten gingen regelmatig open en de afgelopen maanden zijn ze dicht gebleven. Wat ik me nog steeds afvraag is waarom ze dit doen. Ik ben kwaad, maar ook bang... dat zeg ik eerlijk. Ik heb vaak nagedacht om weg te gaan. Gewoon mijn spullen te pakken en te verdwijnen. Een nieuw leven opbouwen. Ergens in het zuiden. Maar hoe kan ik deze arme mensen achterlaten of meenemen? Velen zullen zo'n reis niet halen en er is geen levenslust meer. Maar... wij zijn Trivanen. Of we er nu trots op zijn of niet, het zit in ons bloed om niet op te geven en te vechten. En wat ik weet is dat als er een kans is om die ratten achter de muur aan te pakken, Bardford en al haar dorpen de kracht zullen vinden om mee te doen," zei hij en ik was zo opgelucht door die laatste zin.

"Dank je wel," zei ik.

"Ik doe het niet voor jou. Ik doe het voor het volk," zei hij en ik knikte.

"Daar drinken we op!" zei ik en Mark glimlachte.

Even later liepen we weer naar buiten en ik zag een oude man in de modder liggen. Hij had zijn knieën opgetrokken en zijn armen gekruisd met zijn hoofd erop gelegd.

Ik liep op hem af.

"Meneer," zei ik en knielde naast hem neer. Ik legde zachtjes mijn hand op zijn schouder en de man keek langzaam op.
Zijn gezicht was ingevallen en hij had kale plekken op zijn hoofd. Zijn haar was dun en zijn kleren waren vies en nat.

"Er is eten voor u," zei ik en de man mompelde onverstaanbaar. Hij pakte mijn hand en ik probeerde hem te helpen met opstaan.
Mark kwam naar me toegelopen en hielp de man.
Hij nam het van me over en bracht de man naar de kar waar het voedsel en water nog steeds werden uitgedeeld.

Een van de mannen die bij Mark hoorden liep naar de oude man toe en gaf hem een handvol zoetwaterkersen.

Ik stond naast Mark en we keken toe hoe de man gulzig begon te eten. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht toen hij ook een beker water zijn kant op zag komen.
Ik kon niet voelen wat die mensen voelden nu op dit moment, maar ik kon me voorstellen dat dit een moment was die ze zich zouden herinneren.

"Ik ben hard geweest net," begon Mark. "Maar weet wel dat ik blij ben om je weer te zien,"

We glimlachten naar elkaar.

"Je lijkt op je vader en hij zou trots zijn geweest op wat je nu hebt gedaan," ging hij verder.

"Denk je?" vroeg ik een klein beetje onzeker.

"Dat weet ik zeker. John gaf nooit op,".