The Sword of Starlight✅

Hoofdstuk 41

"Ik zie de vulkaan al," zei Lura.
We stonden met onze paarden op een hoge heuvel en voor ons lag een verdord land, liggend in een vallei. Bomen waren uitgedroogd en er lag een droge kuil, wat oorspronkelijk een meer was.
"Wanneer is die vulkaan voor het laatst uitgebarsten?" vroeg Jonas.
"Te lang geleden," zei Rayon. "Het is een slapende vulkaan, maar we hoeven er gelukkig niet helemaal op te klimmen,".

We reden met onze paarden over het verdorde landschap en ik zag dat de lucht rondom de vulkaan donkerder was. Deze plek gaf me een slecht gevoel. Niemand kwam hier en dat begreep ik onderhand wel.

Bij de vulkaan vonden we een pad dat de vulkaan op ging. Grote stukken gesteente schermden het pad mysterieus af. De lucht rook naar zwavel en ik wist dat we hier niet te lang moesten blijven.
"We gaan te voet verder," zei ik en Jonas stelde weer een paar ruiters aan om op de paarden te letten.

"Lura," zei Maltar, voordat we liepen. "Het kan gevaarlijk zijn. We moeten voor de zekerheid veranderen,".
Lura knikte en de twee gedaantewisselaars veranderden in de leeuwen.
Zij gingen voorop samen met Rayon en Jonas.
Aveline liep naast me.

"Wie zijn de Bloedheksen eigenlijk?" vroeg ik.
"Je moet niet vragen wie, maar wat," begon Lura. "Ze leven niet, maar zijn ook niet dood,".

"Dan hoop ik dat Lunawyn weet wat ze doet," merkte Stef op.

Lura keek Stef even aan.
"Natuurlijk weet de Maangodin wat ze doet. De Bloedheksen zijn haar dienaren, maar ooit waren ze slecht," zei ze en ik keek Lura aan.

"Hoezo?" vroeg ik.

"Zwarte magie. Duizenden jaren geleden verdiepten deze heksen zich in zwarte magie en deden daar ook grote bloedoffers voor. Mensen en magische wezens werden gedood voor hun wrede experimenten. Lunawyn wilde ze straffen, maar zag dat de heksen de dood niet eens verdienden, want het was te makkelijk. Ze verbande de heksen naar deze vallei en maakte hen haar dienaren. Nu valt alles op z'n plek, omdat Amara het zwaard nodig heeft en Lunawyn leidt haar hier naartoe," vertelde Lura.
"Ze offerden levens op?" vroeg Stef voor de zekerheid. "Wat als ze ons doden straks?"

"Dan gaan we gelukkig samen dood," zei Maltar.
Stef zuchtte en ik moest zachtjes lachen om Maltars simpele reactie.

"Je kan toch goed boogschieten. Ik weet zeker dat je die heksen kan raken," reageerde Jonas.
"Ha ha ha grappig, prinsje," zei Stef sarcastisch.

En daar was het. De ruïnes van de Bloedheksen.

We liepen onder een poort door die nog overgebleven was van de tempel die hier eerst stond.
"Amara, kijk," zei Lura toen en ik zag een stenen tafel in het midden van de ruïne staan.
Voorzichtig liep ik om de tafel heen en ik voelde dat hier een sterke energie hing.
"Ze zijn hier," zei Lura en Maltar bleef bij me.
"Blijf bij elkaar," zei Jonas en daar stonden we dan. Te wachten op wezens die we nog nooit hadden gezien, die ons blijkbaar konden helpen.

Plots hoorden we een sissend gefluister.
Het geluid circuleerde om ons heen en de wind begon harder te waaien.
Het stoffige zand van de vulkaan vloog de lucht in en ik zag hoe er langzamerhand een wervelwind om ons heen begon te draaien.
Ik moest mijn haren voor mijn ogen weghalen, omdat deze alle kanten op gingen door de krachtige wind.
Ik hield Maltar vast en hoopte dat alles goed zou komen.
"Indringers," hoorde ik de fluisterende stemmen zeggen.
"Blijf dicht bij me," gromde Maltar en ik zag zijn grote nagels uit zijn poten komen. Hij stond klaar.
"Indringers," zei de fluisterstem opnieuw en deze keer volgden er twee andere stemmen die hetzelfde zeiden.

"We zijn geen indringers!" riep Aveline toen. "Lunawyn heeft ons gestuurd,".

"Lunawyn," reageerde de fluisterende stem en deze werd weer gevolgd door de twee andere stemmen. Ze zeiden elkaar na, net zoals een echo.
Aveline keek me even aan en ik zag dat ze even niet wist wat ze verder moest doen.
Ik keek naar de grote wervelwind die ons had ingesloten. Er was geen weg terug.

"Als je liegt, zal je sterven," zei de stem weer.

"Laat jezelf zien!" brulde Maltar.

"De gedaantewisselaar," zei de stem toen.

"Laat jezelf zien!" brulde Maltar nog harder en toen verschenen er drie duistere wezens uit de wind. Ze liepen niet, maar zweefden net iets boven de grond.
Hun kleren bestonden uit niets meer dan oude lappen gescheurde stof. Hun ogen waren helemaal wit en ik schrok daarvan.

De Bloedheksen stonden tegenover ons en keken ons lang en bedreigend aan.

"Wat doen jullie hier," zei de middelste heks. Er zat degelijk wel verschil in het uiterlijk van de heksen. De middelste, de eerste heks, had lang dun zwart haar en de tweede bruin haar. De derde leek op een man door zijn postuur.

"Koud zijn tafels van steen. Rood is de eed van de heksen. Alleen degene met het bericht zal krijgen wat de maan begeerd," zei ik en zag dat de middelste heks dit niet zag aankomen.

"Ik ben het Kind van de Maan en ik kom hier voor het Zwaard van Sterrenlicht," zei ik en stapte naar voren.
"Onmogelijk," zei de tweede heks.
"Kind van de Maan," merkte de derde heks op.
"Heb jij het beest van de grot verslagen?" vroeg de eerste heks en ze kon me bijna aanraken, zo dichtbij stond ze.

"Nee," zei ik. "De leeuw deed dat," en ik wees naar Maltar.
"Wie ben jij dan?" vroeg de tweede heks. "Het Kind van de Maan is krachtig. Waar zijn jouw krachten?"
"Dat is de reden waarom ik het zwaard nodig heb," zei ik.
"Wij bepalen de reden!" riep de derde heks en vloog op me af.
Ik schrok en Maltar sprong uit bescherming op de heks af. Maar de heks kon niet aangeraakt worden en Maltar sprong dwars door de heks heen.
De heks reikte zijn handen naar me en ik voelde hoe zijn koude dunne vingers mijn hoofd aanraakten.
Mijn ogen sloten meteen en ik zag ineens mijn hele leven in fragmenten.
De ontsnapping met Maltar, de elfen, Orla, Aveline en Stef, de demon die ons achtervolgde, Lelie, de Heilige Kamer waar ik met Urgull sprak, het Beest van de Aarde, de ontmoeting met Lunawyn en ik zag Ayla. Een traan rolde over mijn wang. Wat miste ik haar.
In de verte hoorde ik mijn naam geroepen worden.

Plots vlogen mijn ogen open en ik voelde hoe de koude vingers van de heks van mijn hoofd af gingen.
De heks keek me met zijn witte ogen aan.
"Alleen degene met het bericht zal krijgen wat de maan begeerd," zei hij en plots hoorden we dat het ging onweren.
Een grote bliksemschicht sloeg ik op de grote stenen tafel.
Dit gebeurde drie keer en bij de derde keer lag er plots een zwaard op tafel. Het Zwaard van Sterrenlicht.