The Sword of Starlight✅

Hoofdstuk 63

Na deze schrikbarende ontdekking dat mijn vijand een vreselijker wapen had dan dat we wisten nam Serpentilas mij mee naar een andere ruimte in de grot.
Het was een tombe. Dit was dus de begraafplaats van de Trivanen. Zo te zien lagen alle grote koningen en koninginnen hier begraven.

"Van alle plekken waar je dit had kunnen doen kies je dit," zei ik.

"Ironisch, vind je niet? De oude koningen van Trivah liggen hier opgeborgen, vergeten en vervaagd in onze geschiedenis. En nu, een plek van geboorte en van revolutie. Een nieuw tijdperk zal aanbreken. Het zal donker zijn, maar ook onafhankelijk. De Almachtige zal zijn creaties de wereld in laten en alles zal veranderen. Beeld je in dat alle monsters, magie en mens demonisch zullen zijn en verantwoording afleggen bij één grote heerser. De heerser van de wereld. De koning van de Aarde," vertelde hij.
Hij leek trots en ik keek hem vol verontwaardiging aan.

"Er kan geen koning van de Aarde zijn. De goden zijn de hogere machten," ging ik tegen hem in.

"Je onderschat de Almachtige," reageerde Serpentilas rustig. Hij liep naar een stenen tafel midden in de tombe en ik zag dat daar het Zwaard van Sterrenlicht op lag.

"Dit," begon hij en bekeek het zwaard vol verlangen. "Dit zwaard... zal Hem daarbij helpen,".

"En wat heb ik daarmee te maken?" vroeg ik.

"Alles," zei hij. "Ik weet dat jij het zwaard gekregen hebt van Lunawyn. Nu ga je laten zien hoe het werkt,".

"Wacht," begon ik. "Je weet niet eens hoe het werkt?" Ik wilde bijna lachen, maar dat lokte een verkeerde reactie bij de rare tovenaar uit. Logisch.

"Maak je me belachelijk?!" schreeuwde hij en sloeg me in mijn gezicht.
Ik hield mijn wang vast met mijn geboeide handen.

Toen greep hij ineens naar zijn hoofd en zijn ogen draaiden steeds weg.
Hij zakte iets in elkaar en een soldaat vroeg hem of hij oké was.
Serpentilas gebaarde naar hem daar te blijven staan.
Ik zag dat zijn ogen zwart kleurden en een mysterieuze zwarte rook kronkelde om hem heen.

"Jij," zei hij, maar zijn stem was compleet veranderd. Het was zwaarder, galmde door de tombe en de energie in de ruimte veranderde meteen.
De tombe leek donkerder te worden dan dat het al was en de zwarte rook bereikte de grond en gleed langzaam naar me toe.

"Vertel nu hoe het zwaard werkt," zei hij luid en duister.
Ik was geschrokken en voelde me machteloos.

"I-Ik weet het zelf ook niet," zei ik.
"Wat?!" riep hij harder. "Leugenaar,".
"Er waren geen instructies," verdedigde ik mezelf.
Ik bekeek de tovenaar en besefte ineens dat hij gelinkt was aan Infernio, die hij de Almachtige noemde. Ik sprak nu tegen deze grote onbekende kracht. Het zat in hem.

"Ik zal de Aarde verwoesten en alle chaos loslaten. Er zal niets overblijven van jou of jouw familie, Kind van de Maan. Je bent niks meer waard. Net zoals die domme goden," ging de stem door.

"Blijf van mijn familie af," zei ik.

"Te laat," zei hij en plots kwamen er twee soldaten binnen met Ayla.
Ze hadden haar hierheen gebracht.

"Laat me los!" riep ze vol paniek naar de soldaten die haar vast hadden.

"Ayla! Ayla!" schreeuwde ik.

"Mam! Help!" riep ze en ik zag angst in haar ogen toen Serpentilas haar aankeek.

"Nee! Nee! Doe niks bij haar!" riep ik.

"Laat zien hoe het zwaard werkt!" riep Serpentilas kwaad. De stem liet het plafond van de tombe trillen en er vielen wat steentjes en gruis naar beneden.

"Ik weet het niet! Echt niet!"

"Dan zal jouw dochter daarvoor bloeden,"

Serpentilas liep op Ayla af en pakte bijna haar arm.
"Mama! Wat gaat hij doen?!" riep Ayla bang.

"Nee! Oke! Oke! Ik heb een deal! Luister naar me!" riep ik vol wanhoop om mijn dochter te beschermen.

"Een deal?" begon Serpentilas.

"Ik ben eerlijk over dat ik het niet weet, maar ik ben krachtiger dan Serpentilas," begon ik en de tovenaar keek me vol verbazing aan.

"Almachtige kracht, als u zich aan mij linkt en ik dan het zwaard pak, dan zullen we zeker achter het antwoord komen," zei ik.

"Wat? Mam! Niet doen! Wat doe je?!" hoorde ik Ayla roepen en de tovenaar keek haar aan.

"Maar je laat mijn dochter met rust!" riep ik. "Hoor je dat?! Je laat haar met rust en je laat haar gaan,".

Serpentilas zijn blik gleed terug naar mij en de donkere rook kroop via mijn kleren omhoog. Ik voelde me warm worden, maar bleef dapper staan en veroerde geen vin.

"Wat heb je mij te bieden?" vroeg hij.

Ik keek naar Ayla en zag dat ze moest huilen.

"Het zwaard en mijn kracht," zei ik. "Serpentilas is oud en vergeten. Ik ben vers vlees en mijn krachten zijn goddelijk. Dat wil je toch zijn? De god van de Aarde?".

De tovenaar kwam naar me toe en liep in een cirkel om me heen.
De zwarte rook had nu mijn armen bereikt en het voelde tintelend op mijn huid.

Plots zakte de rook weg en Serpentilas begon te hoesten.
Zijn ogen draaide een aantal keer en zijn rode kraalogen kwamen weer terug.

"Laat de dochter vrij. De Almachtige heeft zijn keus gemaakt," zei hij en de soldaten wilden haar meenemen.

"Mag ik alstublieft afscheid nemen?" vroeg ik smekend.
Serpentilas knikte en liep naar de stenen tafel om zich bezig te houden met het zwaard.

De soldaten lieten Ayla los en ze rende op me af. We konden elkaar moeilijk omhelzen, maar we stonden dicht tegen elkaar aan en ik kon haar haar ruiken.
Ik kuste haar hoofd en ze keek me aan.
"Wat heb je nou gedaan?" vroeg ze zacht.
"Ik heb jou gered," zei ik.
"Wat gaat er met jou gebeuren? Ga je je laten linken met die kracht?" vroeg ze door en ik depte de tranen droog die van haar wang af rolden.

"Maak je geen zorgen. Ik heb het Beest van de Aarde ook verslagen, weet je nog?" zei ik en glimlachte.
"Ik weet dat ik niet lang in je leven ben geweest, maar weet dat ik je altijd zal beschermen. Maakt niet uit tegen wat. Ik zal je altijd beschermen, waar ik ook ben," zei ik en langzaam voelde ik dat dit een voorgoed afscheid zou zijn.
Ayla voelde het ook.
"Waarom voelt dit als een afscheid?" vroeg ze. "Je komt toch nog terug?"

"Zijn jullie klaar?!" bromde één van de soldaten.

"Zoek je vader. Vertel hem alles wat je gezien en gehoord hebt," adviseerde ik haar en Ayla drukte zich nog een keer tegen me aan.
"En vertel aan koning Arvid dat de adelaar gevlogen is en de eieren verlaten heeft," zei ik heel zacht.

Ayla keek me vragend aan.

"Onthoud het en vertel het," zei ik en Ayla knikte.

Met een gebroken hart keek ik toe hoe Ayla werd meegenomen en ik voelde en wist dat ik haar nooit meer zou zien.