The Sword of Starlight✅

Hoofdstuk 53

"Welkom. Ik zal mezelf voorstellen. Ik ben Maltar, zoon van Zarcko en koning van de Leeuwenstam," zei ik en keek de leiders van de stammen aan.
De tweelingzussen keken elkaar aan en Ina deed een stap naar voren.
"Ik had begrepen dat u ons dringend wilde spreken," zei ze. "Mag ik vragen waarom we hier zijn?"

"Ik heb jullie bijeen geroepen, omdat ik jullie wil vragen bij ons aan te sluiten in de oorlog tegen Trivah," zei ik.
"Daar doen wij niet aan mee," reageerde Ilya.

"Ik weet dat jullie het geweld niet willen meemaken en dat jullie liever gewoon hier blijven in de Vergeten Landen, maar zijn jullie niet vergeten wat wij zijn? Wat onze voorouderen deden? Het beschermen van de wereld tegen het kwaad. Dat is de reden dat wij bestaan. Dat is de eed die we gezworen hebben in de hallen van Agotta," zei ik en probeerde hen te overtuigen.

"Die eed is niks meer waard. We willen niks met Agotta te maken hebben," antwoordde Ilya.

"En zijn onze goden niks meer waard? Agotta dient de goden net zoals wij ze dienden," ging ik tegen haar in. Ilya keek haar zus aan.

"Waar zijn de goden dan? Waarom hebben ze ons gelaten toen we verbannen werden door Agotta?" ging Ilya verder.

"Daar gaat het dus om! Koning Henrick en koning Ronald dienen Infernio. Jullie herkennen die naam uit de geschiedenisboeken! Iedereen vermoedt dat de bron van het kwaad Infernio was. Zodra zij een volmaakt leger hebben en Agotta kunnen overmeesteren hebben wij allemaal een heel groot probleem. Dat hebben we nu al, want ze hebben het Zwaard van Sterrenlicht," zei ik.

"Het zwaard met onwetende krachten," zei Ina. Ze deed een paar stappen naar voren.
"Wat ga je doen?" vroeg Ilya.
"Ik geloof uw woorden," zei Ina.
"Wat? Waarom zeg je dit?" reageerde Ilya.
"En ik sta in dat de Havikstam meedoet met deze oorlog en zullen vechten naast de zijde van de leeuwen," ging Ina verder en knielde.
"Wat doe je?" riep Ilya naar haar en Ina stond op.
"Vergeef me, majesteit. Mijn zuster weet soms niet wat plicht betekent," zei Ina.
"Ik ben het eens met Ina," reageerde Dario. "Ook de Wolvenstam doet mee. Wat zijn de Vergeten Landen zonder de wereld?" Ook hij knielde voor mij.

"Weten jullie wel wat voor een bloedbad dat wordt? Denken jullie wel aan de kinderen? Wat hebben zij aan ons als we dood?" probeerde Ilya hen over te halen.

"Wat hebben ze aan ons als we niet geprobeerd hebben hen te beschermen?" ging Ina tegen haar zus in.
"De toekomst betekent niets als we ons verschuilen, terwijl de wereld langzaam overspoeld wordt met kwaad," merkte Dario op. "Ik vertrouw de zwarte leeuw. Heeft u al een plan?"

Even later zaten ik met Ina, Ilya, Dario, Farja en Thomas in de oorlogsraadkamer.
We keken naar een grote landkaart en ik wees naar Trivah.
"Ze hebben een grote muur," begon ik.
"Daar komen wij wel over heen," zei Ina. "We pakken de boogschutters die daar bovenop staan,".

"Als jullie de poort open krijgen dan kan het leger naar binnen," zei ik.
"Moet lukken," zei Ina.
"Het wordt gevaarlijk," reageerde Thomas.
"Dat weten we, maar nogmaals: dat moet lukken," zei Ina, zonder Thomas aan te kijken.

"Het leger van Trivah bestaat uit half demonische mensen. Dat betekent dat ze betere vaardigheden hebben dan een normale mensensoldaat," zei Thomas. "Bovendien moeten we een belangrijk persoon bevrijden,".

"Wie?" vroegen Dario en Ilya tegelijk.

Thomas keek me aan. Ik zag dat hij zich schuldig voelde van het verspreken van bepaalde informatie. Ik wilde liever niks over Amara zeggen, maar nu was het moment gekomen.
"Amara, het Kind van de Maan, heeft een taak gekregen van Lunawyn, om het Zwaard van Sterrenlicht te bemachtigen en de wereld van het kwaad te bevrijden. Maar toen het zwaard werd gestolen, werd zij ook meegenomen," antwoordde ik.

"Dat is intens," reageerde Ina. "Dus we hebben een extra missie. Het redden van Amara,".

"De Trivanen gebruiken haar waarschijnlijk voor hun gevechten," vertelde ik. "Dus ze zal misschien in de arena zijn, maar we hebben bondgenoten,".

De rest keek me aan.

"Amara is namelijk niet alleen het Kind van de Maan. Ze is ook de koningin van Aderia en ze heeft een leger. Daarbij zijn er nog twee andere koningen die ons ook zullen helpen," reageerde ik.
"Zijn we in de minderheid?" vroeg Dario.
Ik keek Farja eventjes aan en knikte naar Dario.
"Maar het doel is dat we de tovenaar van koning Ronald en koning Henrick stoppen. Dat geldt ook voor de koningen," zei ik.
"We hebben nog een bondgenoot," zei Thomas plots.
"Wie dan?" vroeg ik.

"De Trivanen,"

"We zijn serieus bezig Thomas,"

"De mensen die voor de muur wonen,"

"Hoe bedoel je?"

"De mensen achter de muur willen de mensen voor de muur niet binnen hebben. Die mensen verhongeren, leven in modder en paardenpoep. Ze zijn kwaad en er hoeft maar één iemand dapper genoeg te zijn om de leiding te nemen en de mensen te geven wat ze verdienen,"

"Thomas. Je bent een genie,"

"Toch niet zo'n simpele dief,"

Ik keek naar de landkaart.
"We moeten het volk van Trivah achter ons zien te krijgen. Als we daar aankomen moeten we hen voedsel en water aanbieden," zei ik.

"Dat kan geregeld worden," reageerde Farja. "Er kunnen karren met voedsel uit de voorraadhal gehaald worden. Er ligt nu genoeg voor vijf jaar aan extra voedsel. We kunnen wat meer dan de helft geven aan de mensen,".

"Dank je wel Farja. Regel het. Neem iedereen mee die je nodig hebt," zei ik en Farja liep weg.

"Je hebt een leger in Aderia zei je," begon Ilya. "Weten zij wanneer wij gaan aanvallen? Zonder hen zijn we gegarandeerd dood,".

"Ze moeten een bericht krijgen over de aanval," zei ik.
"Één van ons kan het doen," zei Ina.
"Ina! Je maakt beslissingen zonder te overleggen," zei Ilya.
"Je houdt alles tegen en wilt alles grondig uitzoeken voordat je iets besluit. Ik neem nu de leiding en je weet dat de stam mij volgt. Je mag dan wel mijn tweelingzus zijn, maar je gedraagt je als een gevoelige kwal," snauwde Ina naar haar zus.
Ilya keek haar boos aan. "Hoe durf je?" zei ze en ik zag dat ze bijna moest huilen.
"Misschien moet jij het bericht sturen naar Aderia. Dan kan je even je hoofd leegmaken en op een andere manier helpen," stelde Ina voor.
"Oh, dus nu stuur je me weg?" merkte Ilya boos op.
"Weet je wat? Ik doe het wel. Ik heb hier toch niets te zeggen," zei ze. "Wat moet ik zeggen?" Ilya keek mij aan.

"Dat we over een precies week aan de grens bij Trivah zullen zijn," zei ik. "Ik wil dat ze daar dan ook zijn en iedereen meenemen die ze kunnen meenemen,"

"Prima. Dag zus," zei Ilya, keek haar zus even aan en liep weg.