The Sword of Starlight✅

Hoofdstuk 42

Met grote ogen keek ik naar het prachtige zwaard. Het glom en het handvat had gouden details. Er zat ook een maansteen in het eind van het handvat.
Ik pakte het en voelde hoe licht het zwaard was.
De heksen kropen weg in de wervelwind en daarna loste deze op in de lucht.

"Wow," merkte Stef op en liep op me af. Hij bekeek het zwaard.
"En wat doen we nu?" vroeg hij en ik keek naar het wapen. Ik voelde nog niks. Geen versterking van mijn krachten.
"Misschien moet je het eerst oefenen. Je hebt het zwaard pas net," zei Maltar en ik knikte.
"Zullen we dan nu een pauze houden?" vroeg Jonas.
"Hier?" vroeg Lura.
"Waarom niet? Die heksen zijn toch weg," antwoordde hij en hij ging op een grote steen zitten.
"Iemand brood?" vroeg hij en keek me aan.
"Oke, maar dan vertrekken we na de pauze weer terug naar Aderia," zei ik en ging ook zitten.
"Serieus? Gaan we echt op deze enge plek hangen?" vroeg Stef en Aveline gebaarde naar hem dat hij gewoon moest luisteren.

Ik kon alleen maar naar het zwaard kijken. Hier deden we het voor.
Ik keek naar de hemel en dacht in mezelf aan Lunawyn. In mijn gedachtes zei ik haar dat ik het zwaard gevonden had en ik de oorlog zou winnen om de Aarde te redden en de goden weer toe te laten in de wereld.

"Jonas," begon Maltar het gesprek toen we allemaal aan het eten waren. "Je hebt ons nooit verteld hoe het in Trivah is,".
"Hoe bedoel je?" vroeg Jonas. "Ik heb toch verteld hoe het zat met koning Henrick en koning Ronald?".
"Dat klopt," begon Maltar. "Maar ik geloof niet dat het allemaal zo moeilijk voor je was,".

"Nou, Maltar. Waar komt dit vandaan?" vroeg ik.
"Geen idee. Vraag het Jonas," antwoordde hij op mijn vraag. Ik keek Jonas aan.

Maltar was nog steeds zijn leeuwengedaante en liep dreigend op Jonas af.

"Je kan het ook gewoon zeggen," zei Jonas en had zijn hand op zijn zwaard dat nog in zijn gesp zat.
"Ga je je zwaard eruit pakken? Ga je tegen me vechten?" vroeg Maltar grommend.
"Maltar," zei Lura.
"Als je me gewoon zegt wat er is, dan is er geen reden om te vechten," reageerde Jonas en Maltar stond een meter van hem vandaan.
Hij gromde en ik zag dat hij klaar was om aan te vallen.
"Wat is er?" vroeg Lura onwetend.
"Lura, ruik," gromde Maltar en bleef kijken naar Jonas.
De witte leeuwin snoof met haar neus de lucht en keek toen Jonas aan. Ook zij begon te grommen.
"Zwarte magie," zei ze.
"Wat gebeurt er?" vroeg ik paniekerig.
"Jongens, doe rustig," zei Jonas, maar toen hoorden we in de verte een denderend geluid.

"Amara, het is het beste als je je zwaard aan mij geeft," zei Jonas toen iedereen opkeek van het harde geluid dat steeds dichterbij kwam.
"Er komen soldaten aan!" riep Rayon en Jonas trok zijn zwaard. Zijn ruiters stonden naast en achter hem en deden hetzelfde.
Zo stonden we ineens tegenover elkaar.

Een groep soldaten te paard reden het pas op en omsingelden de kleine ruïne. Ze droegen de vlag van Trivah bij zich.
Ze hadden hun bogen op ons gericht en we konden geen kant op.
Ik was verbaasd en bang. Wat gebeurde er nou allemaal? Ik begreep het niet, maar hoe de soldaten ineens Jonas beschermde gaf me wel steeds meer duidelijkheid.

"Hij heeft ons verraden," gromde Maltar. "Bescherm Amara en het zwaard. We laten hen niks van ons afnemen,".

"Waarom heb je dit gedaan?" vroeg ik Jonas. "Heb je ons echt verraden?"
Ik zag dat Jonas me met lege ogen aankeek. Hij was totaal iemand anders geworden.

Toen hoorden we een gelach en een paar soldaten te paard stapten opzij.
Een onbekend persoon te paard stapte naar voren. Zijn paard was zwart, net als de cape die de onbekende ruiter droeg.
Toen deed hij zijn capuchon af en ik zag het gezicht van een half mens en half demon. Ik nam aan dat hij de leider van deze groep ruiters was, dus hij was een commandant.
Werkte Jonas me nou echt tegen me?

"Geef het zwaard aan mij," zei hij met een duistere stem.
"Nooit!" zei Maltar en hij brulde.
"Dat is het foute antwoord," zei de commandant en Maltar rende op hem af, gevolgd door Lura.
De commandant deed zijn hand omhoog en een paar ruiters vuurden kleine pijltjes op hen af met verdovingsmiddel.
De leeuwen zakten meteen in elkaar en maakten geen schijn van kans.
"Geef me het zwaard," zei de commandant opnieuw en Rayon kwam dicht bij me staan.

"Alleen zij kan het zwaard gebruiken. Lunawyn heeft haar een opdracht gegeven," vertelde Jonas tegen de commandant.
"Goed gedaan prins Jonas. Je vader zal trots op je zijn. Ik denk dat je gelijk hebt, maar dan nemen we haar toch gewoon mee? Ze kan nog niks met het zwaard totdat ze geoefend heeft toch? Ik denk dat de tovenaar wel weet wat hij met haar aan moet. Verdoof de rest en neem dat meisje mee!" gaf hij als bevel en ik zag hoe Aveline, Stef, Rayon en de centaurwachters beschoten werden door de kleine pijltjes. Ze zakten in elkaar.
Daar stond ik met het zwaard.
Ik hield deze goed vast, maar ook ik voelde ineens een prik. Een houten pijltje stak in mijn been en ik liet het zwaard vallen. Mijn hele lichaam was verdoofd en het enige wat ik kon doen was kijken hoe ze op me af liepen.
Een paar ruiters tilden me op en de commandant van Trivah pakte het zwaard. Hij lachte en ging weer op zijn paard zitten. Ik wilde schreeuwen en bijten in de armen van de mensen die me meenamen.
Zij zagen er nog normaal uit. Zij waren nog niet veranderd. Hadden ze dan geen enkel greintje menselijkheid in zich?

Een traan rolde over mijn wang toen ik op een paard werd gehezen en vast werd gehouden door een ruiter die het edeldier bereed.
Ik zag hoe mijn vrienden en Maltar bleven liggen bij de ruïnes. Maltar en ik bleven elkaar constant aankijken tot het onmogelijk was om elkaar te zien door de afstand die steeds groter werd tussen ons.

Hey guys! Wat vinden jullie er tot nu toe van?
Check trouwens het boem The Shapeshifter Extra Information voor de mensen die meer willen weten over de wereld en achtergrondverhalen van wezens of characters. Ook vind je daar alle relikwieën. Het boek wordt constant bijgewerkt, want het loopt gelijk aan dit boek!