Deel I
De prinses van Catador, Lena, voelt zich niet comfortabel in haar koninklijke familie. Al helemaal wanneer ze wordt uitgehuwelijkt aan de prins van Trivah, prins Jonas.
Haar vader, de wrede koning Henrick, weet op een dag een gedaantewissela...
We volgden Lelie een oude stoffige kamer in. Het stond er vol met boekenkasten en kisten en Lelie pakte een oud dik boek te voorschijn. Terwijl ze door de stoffige pagina's bladerde keek ik rond. Zoveel boeken. Zoveel kennis. Ik moest even denken aan de bibliotheek van mijn vader. Hoe zou het daar nu zijn? Zou hij zijn leger al klaar hebben gestoomd? Zou hij iets weten over de demonen en zwarte magie?
"Dit is onmogelijk," zei Lelie en keek ons allen lang aan. "Wat is onmogelijk?" vroeg ik nieuwsgierig en Lelie keek mij het langst aan. "Vertel me precies wat er was gebeurd met die demon en hoe hij er uit zag," zei ze en ik vertelde het hele verhaal en ook dat ik hem probeerde tegen te houden. "Nadat ik hem geduwd ging hij weg," sloot ik mijn verhaal af. "Hij ging gewoon weg?" vroeg Lelie en ik knikte. "Mag ik?" vroeg Lelie en gebaarde dat ze mijn handen wilde vastpakken. Ik stemde toe en zodra ze mijn handen pakte sloot ze haar ogen. Ik voelde haar energie door mijn armen glijden. Zelf had ik geen idee wat ze aan het doen was, maar ik liet het over me heen komen.
Plotseling maakte Lelie een schrikkende beweging en liet me los. Maltar kwam gelijk bij ons staan. "Wat is er?" vroeg hij. "De slaaf van Urgull. Ik dacht... ik dacht dat...," stotterde Lelie. "Wat dacht je?" drong Maltar aan. "Dat het.. een verzonnen verhaal was uit het verre noorden," "Nou, dat is het dus niet," zei Maltar en gromde. "Doe even rustig," zei ik tegen hem. "Ik ben niet rustig. De mensen van Catador moorden alle magische wezens en nu komen er ook nog demonen bij," gromde Maltar. "Dus het verhaal van Urgull is dus waar?" herhaalde Orla. "Waar gaat het over?" vroeg Aveline.
"Het is een oud verhaal van een barbaars dorp in het Noorden. Honderden jaren geleden diende een oude tovenaar de barbarenkoning van het dorp. Ze waren arm. Ze hadden helemaal niets. Er was weinig vee, weinig fruit en groente en weinig water. De tovenaar had een dochter en een zoon, genaamd Tirandyll en Urgull. Hij stuurde zijn kinderen naar het land achter de Noorderbergen om voedsel te zoeken. Maar wat de oude tovenaar niet wist, was dat Urgull verliefd was op Tirandyll, zijn bloedeigen zus. Tirandyll daarentegen niet. Ze vond het walgelijk en daarom wilde ze eerst niet mee. Toch stuurde hun vader hen op pad. Dagen gingen voorbij en de tovenaar raakte steeds meer bezorgd. Er leek geen einde aan de tijd te komen, totdat er in de verte een gedaante naar het dorp toekwam. Het was Urgull en hij had zijn zus in zijn armen. Dood. Sneeën over haar hele lichaam en haar gezicht was verminkt. Hij legde haar lichaam voor de voeten van zijn vader, keek hem aan met rode bloedende ogen en liep weer terug richting de Noorderbergen. Hij kwam nooit meer terug. Een paar maanden nadat de tovenaar zijn dochter had begraven, overleed hij zelf. Haar verwondingen waren duister en Urgull was een tovenaarzoon. Hij leerde zijn zoon magie te beheersen en er gingen geruchten rond dat Urgull bezeten is door duistere magie. Hij werd de meest gevreesde tovenaar en noemde hem ook wel De Dienaar. Men sprak over het herrijzen van demonen en chaos. Als Urgull hier mee bezig is, dan is de hele wereld in gevaar. Zowel mens als magie,"
Ik stond helemaal versteld van het verhaal over Urgull. "We moeten naar het Land van de Maan. Daar vinden we wel hulp," begon Orla. "En veiligheid," voegde Aveline eraan toe. Lelie knikte en keek even naar Maltar. "Gaat het?" vroeg ze en hij knikte. Even keek ik Maltar aan. Hij zag er moe uit en dat waren we allemaal. De heftige achtervolging van de enge slaaf van Urgull had me veel energie gekost. Mijn krachten waren ook niet onbeperkt. Mijn handen waren lichtjes aan het tintelen. Eigenlijk al vanaf het moment dat ik mijn kracht op de demon uitte, maar ik wilde me er niet aan toegeven.
"We hebben niet veel tijd. Wat ik net vertelde werd beschouwd als een verhaal. Dat betekent twee dingen. Één: Urgull is een machtige magiër dus moeten we zeer goed voorbereid zijn," begon Lelie en pakte ondertussen een paar tassen in. Orla deed hetzelfde en Aveline en Stef hielpen haar. "En wat is het tweede ding?" vroeg ik. "Twee is dat de hele wereld dit beschouwd als een sprookjesverhaal. We moeten hen overtuigen," antwoordde Lelie.
Ze had gelijk. We moesten met bewijs komen of hen op een andere manier overtuigen. Maar wat was harder dan bewijs? Ik dacht na. "De wond op Maltars lichaam," zei ik en iedereen keek me even aan. "Het is niet de eerste keer dat ik als show word gebruikt," antwoordde Maltar. "Maar als het helpt dan moeten we dat zeker doen,". Plots keek Maltar me geschrokken aan. "Wat is er?" vroeg ik en werd een beetje bang. "Horen jullie dat?" vroeg hij en keek mij aan. "Jij hebt een leeuwengehoor. Wat hoor je?" vroeg Stef. Maltar gebaarde dat hij stil moest zijn. Plotseling hoorden we een geblaf. Maar niet zomaar een geblaf. Het klonk akelig. Stef liep naar een klein raam toe en ik zag zijn gezicht vertrekken. "Het zijn... honden. Ze hebben geen ogen. Hun kop is gewoon een schedel,".
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Hij deinsde achteruit en keek ons paniekerig aan. "Hij is hier," zei Lelie. "Stef, Orla, Aveline en Lena, net voorbij het moeras ligt een boot. Ga daarheen en ga alvast een klein stukje het water op,". "Nee!" riep ik en Maltar liep snel op me af. "Ga," zei hij en keek me lang aan. Ik was bang, maar zijn ogen stelden mij gerust. "Lelie, jij moet ook gaan," zei hij en liep op de deur van het oude fort af. "Maltar," reageerde Lelie zacht en ze pakte mijn hand. "Ga!" riep Maltar en ik zag hoe hij veranderde in de grote zwarte leeuw. Zijn stem klonk grommend en keek ons even aan. Zijn ogen, helderblauw, zagen er lustig uit. "Succes," zei ik en Maltar keek weer naar de deur. Plotseling vloog de deur open en drie honden, half zo groot als Maltar, sprintten naar binnen. Maltar brulde hard en ik zag de meubels daardoor trillen. Lelie trok me mee naar een andere kamer en ik kon nog net zien hoe Maltar de honden aanvloog.
