Deel I
De prinses van Catador, Lena, voelt zich niet comfortabel in haar koninklijke familie. Al helemaal wanneer ze wordt uitgehuwelijkt aan de prins van Trivah, prins Jonas.
Haar vader, de wrede koning Henrick, weet op een dag een gedaantewissela...
Een herinnering van vroeger flitste door me heen. De laatste herinnering van mijn vader. De mensen vielen binnen toen we sliepen. Velen van onze stam werden vermoord in hun slaap. Anderen veranderden in leeuwen en vochten, maar de mensen hadden vallen neergezet en ik zag... Ik kon er niet meer aan denken.
"Wat heb je gedaan?!" riep ik.
"Ik kon niet anders Maltar. Al jarenlang heb ik mijn leven gegeven voor je vader en daarna is mijn moment aangebroken. Hoe kon ik zo'n kans laten liggen?" ging Natzar door met zijn verhaal en ik liep langzaam dreigend op hem af. De twee leeuwinnen die al eerder naast Natzars zijde liepen liepen naar Natzar toe en keken mij aan. Ik bleef staan en besefte me dat zelfs de leeuwinnen niets deden. Ze hoorden de woorden van Natzar, maar ze zeiden niets. Zo werkte dat bij leeuwen. Het maakte niet uit wat een leeuw had gedaan, als hij koning was, was hij koning. Dat betekende dat iedereen alsnog naar hem moest luisteren. Ik kookte van woede en deed me best om me in te houden.
"Wat hadden ze je beloofd?" gromde ik.
"De legendarische huid van je vader in ruil dat mijn stam bleef leven," antwoordde Natzar en zijn woorden kwamen er zonder emotie uit. Ik kon mijn oren niet geloven. Natzar had zijn beste vriend verraden voor macht. Macht was alles voor hem, dat was duidelijk. Ik moest dit slim aanpakken. Als ik hem nu zou aanvallen zouden de leeuwinnen me in de weg zitten. Zonder een officieel gevecht kon ik niet met de Natzar vechten.
Ik zuchtte en liet het lijken alsof ik verslagen was. Alsof Natzar had gewonnen. "Er is geen plek in deze wereld voor jou, Maltar. Leeuwen zoals jij en je vader brengen anderen in gevaar," zei Natzar.
"Je hebt gelijk," zei ik.
Natzar keek me verbaasd aan. Hij had deze reactie niet verwacht, maar hij leek ervan te genieten.
"Aangezien je de zoon bent van Zarcko, zal ik je in vrede laten gaan. Als je ooit nog terugkomt, dan zul je gedood worden voordat je de arena weer binnenloopt," dreigde Natzar en ik keek hem lang aan. Daarna sloeg ik mijn ogen neer en liep de zaal uit. Thomas volgde me zo snel als hij kon.
"Wat ga je doen?" vroeg Thomas toen we het oude paleis uitliepen. "Doen wat gedaan moet worden," zei ik en zag dat de deur van de arena openstond. De mensen van de leeuwenstam zaten er nog en ik zag dat er een gevecht werd gehouden tussen twee bruine leeuwinnen. Het ging er hard aan toe, maar ik zag dat het wel vriendschappelijk was.
"Wat ben je van plan? Jeetje, ik raak altijd zo zenuwachtig van je. Hoe kunnen we een team zijn als je niets deelt over wat je gaat doen?" zei Thomas, maar ik negeerde hem. Ik liep naar de ingang van de arena en zag dat er geen bewaking stond. Ik begon te rennen, voelde mijn woede en haat naar Natzar en veranderde in een leeuw. Ik brulde hard en de hele arena viel stil. De vechtende leeuwinnen stopten en deinsden achteruit toen ze mij zagen. Ik brulde naar hen en naar de arena. Daarna schudde ik mijn manen en keek iedereen aan.
"Ik ben Maltar, zoon van Zarcko, de dappere zwarte leeuw die jullie kennen uit de geschiedenis. Koning Natzar was zijn beste vriend en hij heeft me zelf verteld dat hij hem heeft laten doden! Daarom daag ik koning Natzar uit voor het gevecht!" brulde ik en alle mensen van de stam begonnen door elkaar heen te praten.
"Vecht tegen mij, koning Natzar! Of laat je het weer door de mensen doen?! Verrader!" schreeuwde ik en keek op toen ik zijn stem hoorde.
"Ik gaf je de kans om in vrede weg te gaan," zei Natzar. Hij was nog steeds zijn menselijke gedaante. Ik kon hem niet uitstaan.
"Vecht als een echte koning! Een echte leeuw! Ik vecht voor gerechtigheid en voor vrede!" riep ik en keek toen naar de arena vol mensen.
"Er is een groot kwaad in deze wereld en koning Natzar vindt dat jullie daar niet verantwoordelijk voor zijn," ging ik verder en ik zag dat iedereen echt aandacht had voor wat ik te vertellen had.
"Maar wij, leeuwen, zijn toch de Beschermers?! Wat is er met ons gebeurd? Sinds wanneer verstoppen we ons? Sinds wanneer laten wij het toe dat een zwakke koning een besluit kan nemen voor het lot van ons bestaan en onze wereld?!" brulde ik en Natzars gezicht stond op onweer.
"Luister niet naar wat hij zegt!" schreeuwde hij naar de mensen en keek mij toen aan. "Weet je zeker dat je het op deze manier wilt?" vroeg hij dreigend en ik brulde luid naar hem.
"Laat het gevecht dan maar beginnen," riep Natzar en veranderde in de grote witte leeuw. Hij brulde en rende op me af. Ik maakte een vaart en we sprongen op elkaar in. Zijn klauwen doorboorden mijn zwarte vacht, maar ik beet hem in zijn manen en trok zijn kop omlaag. Hierdoor viel hij op zijn zij en ik dook bovenop hem. Zijn achterpoot raakte mijn ribbenkast en ik viel hierdoor van hem af. Ik kroop snel overeind, voordat Natzar weer op me sprong. Hij beet me en ik krabte hem. Ik voelde een branderende pijn, maar door de adrenaline negeerde ik mijn verwondingen. Op de grond lag een bloedspoor van ons gevecht. Ik stormde op hem af en haalde uit. Mijn nagels krabten zijn neus open en het bloed spetterde op de grond. Natzar brulde en deinsde achteruit. Ik vloog hem weer aan en wilde hem bij zijn kop grijpen met mijn scherpe klauwen. Maar Natzar sloeg me hard op mijn wang, waardoor ik dreigde te vallen. Gelukkig bewaarde ik mijn evenwicht en dook naar zijn nek. Ik sperde mijn bek en beet hem zo hard dat mijn tanden diep door zijn wervels heen boorden. Natzar probeerde me van zich af te slaan, maar ik trok hem opnieuw naar de grond en hield mijn klauwen in zijn kop, terwijl ik met mijn tanden in zijn nek zat. Zijn manen kleurden rood van het bloed dat eruit droop. Mijn nagel stak in zijn oog en Natzar raakte vermoeid van het tegenstribbelen. Ik had controle over hem. Natzar gaf nog een laatste beweging om me van hem af te krijgen, maar toen besloot ik nog één keer door te bijten. Het laatste krakende geluid van zijn nekwervels was luid te horen en ik liet hem los. De witte leeuw was dood.
Met een bebloede bek keek ik hijgend naar de arena die ineens voor me applaudiseerden en juichten. "Koning Maltar!" riepen ze. "Koning Maltar!"
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
