The Sword of Starlight✅

Hoofdstuk 74

Ik keek naar de grote bomen die zich weg wurmden door de modder en de lijken om buiten de poort van Bardford te staan.
Toen ving mijn blik Reins lichaam op tussen een aantal lijken. Ik ging er snel op af en haalde het lichaam uit de modder. Ik zag zijn wond en besefte dat hij was gestoken door zijn hart. Ik sloot even mijn ogen en legde daarna zijn lichaam naast een geordende rij overledenen.
Er lagen ook leeuwen, wolven en een paar haviken bij. Het was heftig om te zien.
Ik besloot met de onbekende vrouw te praten. Ze had ons geholpen, maar ik wist niet waarom.

De vrouw met de takkenarm stond voor een grote groep schaars gekleedde vrouwen op groene bisonachtige beesten en sprak hen toe.

Ik liep met een snelle pas op haar af en toen ze me hoorde aankomen draaide ze zich om.

"Dank je wel," zei ik met een trillende stem. Dat Sil verongelukt was kon ik niet verdragen. Ik mocht van geluk spreken dat Yemi nog leefde.
De vrouw knikte langzaam haar hoofd en reikte haar hand naar me uit.
Ik schudde deze en vertelde mijn naam.
"Zimya," stelde ze zich voor.

Ik liep langs de lijken in de modder en zag een paar leeuwinnen liggen. Ik kon geen hartslag horen en zakte mijn kop naar beneden uit rouw. Dit was de prijs en keiharde waarheid van oorlog.
"Ik moet je wat vertellen," hoorde ik achter me en zag Thomas staan.
Zijn ogen traanden en hij liep op me af.

"Wat is er?" vroeg ik snel.
"Farja," antwoordde hij.
"Nee..," reageerde ik en het voelde alsof mijn hart verkrampte.
"Waar is ze?" vroeg ik en Thomas wees naar het grote puin bij de gebroken poort.
Ik haastte me er heen en rook leeuwenbloed toen ik dichterbij haar lijk kwam.
Daar lag ze.
De pijn was niet te omschrijven en ik bleef even bij haar zitten. Ik staarde naar haar levenloze lichaam en voelde toen een warme vurige woede in mijn buik branden. Het groeide en groeide en ik vloog overeind.

Dario en Ina spraken met elkaar en ik onderbrak het gesprek.
De wolf en de havik keken me aan.
"We moeten met het boomvolk praten," zei ik en de twee knikten.
We zagen de vrouw die bij het Levende Woud hoorde met Mark praten en we voegden ons bij het gesprek.
De vrouw keek mij lang aan en stelde zich voor als Zimya.

"We moeten nu verder met de aanval. Het nieuws zal zich snel verspreiden en we moeten toeslaan voordat ze hergroeperen," vertelde ze.
"Eerst de doden begraven," reageerde Dario.
"Daar hebben we geen tijd voor," ging Zimya tegen haar in en ik keek even naar haar arm die uit takken bestond.
"Wie ben jij om dit zomaar te bepalen? Wij, wolven, vinden dit belangrijker dan nog meer doden maken," blafte de wolf en zijn stem trilde van de frustratie.
Ina legde haar vleugel over zijn rug. "Ze heeft gelijk. We komen hier terug," zei ze en hoopte dat dat hem geruststelde.
Dario zuchtte en legde zijn oren in zijn nek.

"Ik ben 14 wolven kwijt. Mijn excuses, maar de wolven trekken zich terug," zei hij en liep van ons weg.
"Dario," riep Ina naar hem en ik keek toe hoe de wolf naar zijn volk toe liep.
"Veertien!" riep Mark naar Dario en de wolf stopte.
"En wij dan? Hebben wij niet verloren?" riep Mark trillend van woede naar hem.

"Ga maar weg. Ik vecht niet naast een lafaard," zei Mark en tufte hard op de grond.
"Hij heeft gelijk," gromde ik. "Ik beveel je om te blijven en door te gaan,".

Dario draaide zich langzaam om en achter hem kwamen zijn volgers aanlopen. De spanning steeg.

"Leeuwen zijn nooit de baas over ons geweest. Ook niet over de haviken," ging Dario tegen hem in.
"De Vergeten Landen waren een andere tijd. Natzar was een andere tijd. Toen jij hem van zijn troon stootte liet je me beseffen hoe fragiel koningschap eigenlijk is," sprak de wolf met een dreigende toon in zijn stem.

"Is dat een dreigement?" gromde ik en liep langzaam op Dario af. De modder kleefde onder mijn poten en tussen mijn klauwen en het zweet had mijn vacht sompig gemaakt in mijn warme pantser.
Maar het maakte me niets uit. Die arrogante wolf.
Mijn leeuwen waren er bij komen staan en ik voelde dat ik hun support had.

"Stop hiermee! Dit is tijdverspilling," riep iemand en Ilya vloog tussen ons beiden in. Ze landde voor ons en veranderde in haar menselijke gedaante.

"Ilya?" vroeg Ina verbaasd en veranderde ook naar haar menselijke gedaante. Ina rende op Ilya af en omhelsde haar.

"Hoe ben je hier ineens?" vroeg Ina verrast en Ilya draaide zich om en wees voor zich uit.

We hoorden voetstappen en paarden onze kant op lopen.

Een jonge man op een wit paard liep voorop en naast hem zat een getinte man met tattooages op een bruin paard, gevolgd door een groot leger in zwarte harnassen en droegen een vaandel met de Laroshaanse vlag.

"Gegroet Bardford en koning Maltar. Ik kom overduidelijk op een verkeerd moment," begon de jonge man.

"Hij is de Laroshaanse koning Mort," zei een oude man die naast de koning op een paard zat.

"Dit is mijn adviseur Ferdinand en dit is natuurlijk Dion Zandhoef. Commandant van het Zuiderlijke leger. Wij zijn gekomen om naast jullie zijde te staan. Jullie hebben onze zwaarden," zei koning Mort en ik keek hem aan.

"Hoe weten jullie van ons gevecht?" vroeg Mark.

"Ik ben hier om ook mijn koninkrijk veilig te houden. Natuurlijk vecht ik dan tegen een groot kwaad," gaf hij als antwoord en Mark knikte langzaam.

"Dat is een slimme keuze," reageerde Zimya. "Maar er is een gespannen sfeer. Wantrouwen kunnen we nu niet gebruiken,". Ze keek Dario aan.

"Er is toch een zwakke plek in de muur?" hoorde ik ineens iemand zeggen en Thomas kwam aangerend met Yemi.

"We moeten nu aanvallen," ging hij verder en keek even naar Mark, die het met hem eens was

"Haal het zwavelkruid," riep Mark en ik keek Dario nog aan. Hij schudde zijn kop en liep de menigte wolven in.

"De leeuwen zullen nooit vergeten hoe je ons in de steek liet!" brulde ik luid. Wegrennen voor een gevecht. Zijn doden betekenden niets vanaf het moment dat hij zijn rug naar ons toekeerde.