Deel I
De prinses van Catador, Lena, voelt zich niet comfortabel in haar koninklijke familie. Al helemaal wanneer ze wordt uitgehuwelijkt aan de prins van Trivah, prins Jonas.
Haar vader, de wrede koning Henrick, weet op een dag een gedaantewissela...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Mijn moeder had een deal gesloten met die vreemde tovenaar, Serpentilas, maar ze had geen idee dat zodra de soldaten me naar buiten brachten ze me naar de arena moesten brengen. Binnen de arena werd ik naar een andere cellenblok gebracht.
"Denk maar dat je hier ooit uit zult komen," lachte de soldaat die me een ruime cel induwde. "Waar is Mira?" riep ik toen ik dacht aan de vrouw van het Levende Woud die hier ook nog moest zijn.
"Als je die vraag zelf niet kan beantwoorden dan is ze dood," reageerde de soldaat en gooide mijn celdeur op slot.
"Kevin! De meester heeft ons bijeen geroepen. We worden aangevallen bij de Grote Muur," hoorde ik een andere Trivaanse soldaat zeggen. Ze waren allebei nog niet veranderd in een half-demon.
"Dus er is geen tijd meer. Wij zullen geen transformatie meemaken," zei de ene soldaat, die het teleurstellend leek te vinden dat hij nog 'normaal' was.
"Wees blij dat je geen vervloekt gezicht hebt. Wat zou je vrouw ervan vinden? Hoe zou zij jou ooit nog aantrekkelijk vinden?" ging de andere soldaat tegen hem in.
"Pas op met wat je zegt! Mijn vrouw heeft gezegd dat ze het zelf ook wilt. Ook voor onze toekomstige zoon," zei de ene weer.
"Juist," merkte de andere op.
"Wil jij onderdanig zijn aan die magische k*twezens? Wil jij elke dag beseffen dat ons verhaal over de mensheid eigenlijk een tumor is in de historie? Ooit hadden onze voorouders magie, tot het van ze werd afgenomen. Ik weet niet eens hoe vaak ik dit verhaal nog ga vertellen, want ik wil er eigenlijk niks meer over horen. Mensen zijn vanaf nu superieur," vertelde de ene soldaat streng. De soldaten keken mij niet eens meer aan en verlieten de cellen.
Het was donker en door een zielig klein raampje in mijn cel zag ik de lichtstralen van de maan landen op de grond. Ik keek naar buiten en had uitzicht op een groot deel van Trivah. Ik kon de Grote Trivaanse Muur in de verte zien, maar er stonden veel bomen in het zicht, waardoor het niet heel erg duidelijk was.
Ik zakte in op de koude stenen vloer en voelde dat ik moest huilen. Wat moest ik doen met deze wanhoop en machteloosheid?
Toen hoorde ik een zacht gegrom uit de cel naast me. Het viel me ook toen pas op dat de tralies van ander materiaal was gemaakt dan de tralies waar ik met mijn moeder en Mira in zat. Het zag er steviger uit, leek het wel.
Ik keek naar de cel naast me en zag een draakachtig wit gevleugeld en geschubt monster met lichtblauwe strepen staan in zijn kooi. De lichtblauwe strepen leken licht te geven, maar het flikkerde. Wat was dit voor een beest? Ik had het nog nooit eerder gezien.
Ik liep langzaam naar de tralies die ons van elkaar scheidden en raakte deze aan. Het beest begon te brullen waardoor ik zijn vlijmscherpe tanden zag. Dat intimideerde me wel en ik deed een stapje achteruit.
Het beest sloeg met zijn klauw naar de tralies en dat was het moment dat ik zag dat het dier gewond was. Hij had een speer in zijn schouder die er afgebroken uitzag. Dat was de reden dat zijn lichtblauwe strepen flikkerden, alsof zijn licht niet aan wilde gaan.
