Deel I
De prinses van Catador, Lena, voelt zich niet comfortabel in haar koninklijke familie. Al helemaal wanneer ze wordt uitgehuwelijkt aan de prins van Trivah, prins Jonas.
Haar vader, de wrede koning Henrick, weet op een dag een gedaantewissela...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"De schepen zijn klaar voor vertrek," zei de Cazaanse commandant van koning Arvid, genaamd Guillion. De koning knikte, terwijl we op een grote steiger stonden. De schepen waren enorm en de katapulten en ballista's waren indrukwekkend. Ik had nog nooit zo'n schip gezien, maar deze was anders dan de andere negen schepen. Deze had gouden accenten en zag er heel uniek uit. "Mijn vader had dromen," merkte koning Arvid op toen hij me naar het schip zag kijken. "Catador aanvallen en één prachtig schip voor hemzelf bouwen. Ze heet koninklijke Marian. Vernoemd naar mijn moeder," vertelde hij verder. "Ze is mooi," zei ik en we gingen het schip op. Ik zag hoe de soldaten op de andere schepen instapten. Het Aderiaanse leger was naar Trivah gegaan om met Maltar samen te voegen. Taria, Stef, Aveline en David zaten ook in dat leger. Rayon, de trouwe centaur, leidde het. We stonden op het dek en koning Arvid sprak met zijn commandant. Ik keek naar de zee en de wind waaide door mijn haren. Zeemeeuwen vlogen langs de zeilen heen.
"Koning Arvid," hoorde ik en draaide me om. Koning Zerwin kwam het dek opgelopen. De maanelf schudde koning Arvid de hand en wierp mij een glimlach en een knikje toen hij me aankeek. "Mijn elven hebben zich verdeeld over de schepen. We hebben onze beste pijlen en zwaarden meegenomen. We zijn klaar om te gaan," zei koning Zerwin. "Hijs de zeilen!" riep de commandant toen koning Arvid naar hem wenkte.
De vloot vaarde de zee op en het was overweldigend. Ik was nog nooit de zee op geweest en werd helaas zeeziek. Mijn hoofd kon het niet aan. Ik rende naar de reling van het dek en begon over te geven. "Lura, we hebben niks aan je als je ziek bent," hoorde ik koning Arvid zeggen. Hij lachte en ik spuugde naar het water. "Ik geniet van koninklijke Marian," zei ik en keek naar de horizon. "Hoe lang nog?" "Nog één dag," antwoordde hij.
"Nog één dag?! We zijn al een dag onderweg,"
"We hebben tegenwind, dus de reis duurt langer. Deze zee heet de Zee van Stilte, maar zo stil is ze niet,"
Ik zuchtte van de teleurstelling, terwijl koning Arvid lachend wegliep.
"Hier," zei koning Zerwin die ineens op me af liep. Hij gaf me deegachtig voedsel. "Wat is dat?" vroeg ik toen ik het aanpakte en eraan rook. "Honlìas. Een honingpastei. Helpt tegen misselijkheid," zei hij en ik nam een hap. Het was knapperig en daarna proefte ik een zoete stroperige vulling waarvan een dikke druppel langs mijn mond naar mijn kin gleed. Het smaakte goed en ik voelde me ook gelijk een stuk beter. "Het valt ook niet zwaar op de maag," zei hij. "Leeuwen gaan niet vaak de zee op,". Ik schudde mijn hoofd, terwijl ik door at. Dit was zo lekker. "Ik ben misschien wel de eerste leeuwin op een boot," zei ik met volle mond. Helaas was het een klein pasteitje en ik likte mijn vingers af. Koning Zerwin staarde naar de zee. "Hoe vaak heb jij gevaren?" vroeg ik nieuwsgierig. "Er zit iets in het water," zei hij toen. "Wat?" vroeg ik en probeerde te zien wat hij zag. "Daar!" wees hij en ik zag iets in het water zwemmen. Het was niet goed te zien, want de zon ging langzaam onder.
"Wat is er?" vroeg koning Arvid en hij snelde naar ons toe. Plots kwam er een gigantisch donkerblauw walvisachtig monster omhoog. Het spoot water uit een gat op zijn rug en zijn staart was enorm. Het had drie geelachtige stekels op zijn rug en het leek alsof er elektriciteit door heen stroomde. "Een Tjamborawalvis," vertelde koning Zerwin. "Ik heb dat nog nooit gezien," zei ik zacht en keek toe hoe de walvis langzaam rondzwom. Het bleef vreemd genoeg dichtbij ons schip. "Ik wist niet dat ze nog bestonden, want deze walvissen waren één van de eerste waterwezens die Solyse maakte," vertelde koning Zerwin verder. "Dus deze soort is al ruim 3000 jaar oud," reageerde koning Arvid op de maanelf. "Maar als hij voor ons blijft zwemmen kunnen we niet verder. Misschien moeten we het doden,".
"Nee!" riep koning Zerwin en keek weer naar de walvis in het water. "Tjamobora's zijn vriendelijk. Hij zal ons niks doen," ging hij verder en ik geloofde zijn woorden. Hij gaf om de wezens op Aarde en ik zou het ook zielig vinden als we deze oude walvis zouden doden. "Hoe ga je het dan doen? Dat beest houdt ons op," zei koning Arvid geïrriteerd.
"Geef me even de tijd," zei koning Zerwin en sloot zijn ogen. Zijn handen hielden de reling van het schip stevig vast en ik vroeg me af wat hij aan het doen was. Toen hoorden we allemaal ineens een hoog, dof, maar ook sierlijk geluid. "Wat is dat?" vroeg koning Arvid. Ik keek naar het golvende water en begreep toen dat dat het geluid was van de Tjamborawalvis. "Ongelofelijk," merkte ik zachtjes op toen ik koning Zerwin aankeek. Het leek alsof hij in een trans zat. "Hij communiceert met het dier,". Opnieuw waren de walvisgeluiden luid te horen en het dier begon ineens om de hele vloot te zwemmen.
Koning Zerwin opende langzaam zijn ogen en keek ons aan. Ik dacht na herinnerde me dat me weleens was verteld dat maanelfen gaves hadden zoals met dieren kunnen praten. Alleen dieren die aflomstig waren van Lunawyn, onze maangodin.
"Hij gaat ons naar Trivah brengen," zei hij met een brede glimlach. "Wacht, hoe?" vroeg koning Arvid en rende naar de andere kant van het schip om naar de walvis te kijken. Deze was naar de achterkant van onze vloot gezwommen. "Let maar op," zei koning Zerwin. "De stuurmannen moeten zich voorbereiden op een enorme snelheid,".
Koning Arvid gaf de bevelen door en een plots walvissengeluid klonk in mijn oren. Ik haastte me snel naar de achterkant van het schip, terwijl ik mezelf vasthield aan de reling. Ik zag hoe de walvis half bovenwater cirkels begon te zwemmen. Het water draaide en ik zag hoe het een stilstaande golf vormde. "Houd je vast!" riep ik toen ik begreep dat deze golf ons sneller naar Trivah zou brengen. De Tjamborawalvis sloeg met zijn staart op de golf en deze begon op ons af te snellen. De golf gleed onder de schepen door en ik voelde hoe het vaartuig naar voren gleed. Ik verwachtte een grote golf water over me heen, maar het viel erg mee. De hele vloot vaarde op de golf die ons sneller over de oceaan heen duwde.
