The Sword of Starlight✅

Hoofdstuk 50

"Wat bedoelde hij met beesten?" vroeg ik toen de gestoorde man weg was.
"Het zijn geen beesten, maar monsters," corrigeerde Mira me.
"Monsters?"
"Wie ben jij eigenlijk? Hoe heet je ook alweer? Amara toch? Nycko vroeg of je een heks was, maar je zei van niet. Je vertelt weinig over jezelf," reageerde Mira fel.
Ze had gelijk, maar ik wist niet zeker of ik deze mensen kon vertrouwen.
Ik dacht na, voordat ik wat ging zeggen.
"En niet liegen," voegde Mira eraan toe.
"Oke," begon ik. "Ik ben inderdaad geen heks, maar het Kind van de Maan,".
"Een Kind van de Maan? Dat is een legende! Hoe kan jij het Kind van de Maan zijn?" reageerde Mira en lachte.
Ik reikte mijn handen voor me uit om de ketens te laten zien.
"Waarom zou ik deze om hebben?" ging ik tegen haar in.
"Dat bewijst niks. Je kan alsnog een heks zijn of een ander soort magisch wezen. Je wordt niet zomaar het Kind van de Maan," vertelde Mira.
"Klopt. Dat wordt je niet zomaar. Het maakt niet uit als je het niet gelooft. Dan zeg ik toch verder niks," antwoordde ik en had geen zin om een discussie te beginnen.
Nycko keek me aan. "Als je het Kind van de Maan bent dan ben je dus op Aarde om ons allemaal te redden. Ik wist dat de goden ons niet in de steek hadden gelaten. Ze hebben jou gestuurd om ons te bevrijden," reageerde Nycko en begon plots te diep te hoesten.
"Misschien zal ik de bevrijding niet meemaken," ging hij verder.
"Tuurlijk wel!" zei ik om hem te motiveren niet op te geven.
"Ik zit hier al maanden, Amara," zei hij.
Ik keek naar de arme man. Hij zag er zwak uit. Hij zou het arenagevecht nooit overleven.
"Ik ben ondertussen ziek geworden door de omstandigheden hier. De ratten vallen 's nachts de zwakkelingen aan. Ze ruiken de toekomstige dood," hoestte Nycko.

"Mijn man komt me zeker halen! Als hij komt neem ik jullie ook mee," zei ik.
"Is je man een superheld? We komen hier nooit uit!" riep Mira naar me.
"Hij is een gedaantewisselaar! We hebben een kind samen! Natuurlijk komt hij me redden!" riep ik terug.
"Een gedaantewisselaar? Echt?" vroeg Nycko.
"Ja, echt waar. Ik ben de koningin van Aderia, wat vroeger het Land van de Maan heette. Mijn mensen zullen me ook komen halen," antwoordde ik.
"Voordat we ons gezegend gaan voelen, is het nog steeds een feit dat we hier opgesloten zitten en er een gigantische muur staat tussen ons en jouw leger," reageerde Mira.
"Optimisme staat niet in haar woordenboek," zei Nycko lachend, terwijl hij ook hoestte.
Hij spuugde op de grond en keek me aan.
"Zorg dan maar dat je die ketens er af krijgt. Dan zullen we hoop hebben," ging Mira verder.

Na een paar uur vlogen de deuren van de kerkers open en een groep soldaten brachten iemand binnen.
Ik kon niet goed zien wie het was toen ze haar in de cel van de gestoorde man hadden neergelegd.

"Ze is nog verdoofd," merkte Mira op.

Even later zag ik dat er beweging in het lichaam kwam. Het meisje kroop overeind en ik zag meteen wie ze was. Ook zij droeg de witte ketens.
"Ayla? Ayla?!" vroeg ik en voelde de paniek in me opkomen.
Ze keek me aan.
"Mam?" vroeg ze en kroop naar de tralies toe om mij beter te kunnen zien.
"Wat is er gebeurd? Je was in Aderia," zei ik.
"Ze hebben Aderia aangevallen mam. Onze verdediging heeft het niet gehouden," vertelde ze en ik moest huilen. Ik vond het vreselijk dat ze hier was en nu moesten we er zeker weten uitkomen.
Ze hadden haar meegenomen! Hoe durfden ze?! Ze deden dit om mij te tarten!
Vanbinnen kookte ik van woede.
"Ayla, je moet hier weg zien te komen!" zei ik. "We gaan er alles aan doen om te voorkomen dat ze je in de arena gooien,".

Mira zuchtte. "Je weet dat dat niet gaat. Waarom ben je niet eerlijk tegen haar? Je zei dat haar vader een gedaantewisselaar is. Kan je transformeren?".

"Ik weet het niet. Het is me nog niet gelukt," zei Ayla. "Mam? Wat gaat er met me gebeuren?" Ze klonk bang. Ik was zo in paniek en wist dat ik alleen maar kon hopen dat ze dit zou overleven.

"Rustig maar schatje," stelde ik haar gerust. "Niemand zal je in de arena gooien,".

"Heb je het zwaard gevonden?" vroeg Ayla toen en ik werd herinnerd aan het moment dat Jonas ons had verraden.
Ik knikte langzaam. "Maar ze hebben hem meegenomen,".
"Als ik transformeer dan pak ik ze allemaal mam! Dat doe ik echt!" huilde Ayla.
"Dat weet ik lieverd," zei ik somber. Ik voelde me machteloos.

"Wat is het plan?" vroeg Ayla.
"Er is geen plan," reageerde Mira.
"Dus ik ga dood?" vroeg Ayla door.
"Niet als je wint, maar ik heb gehoord dat de Trivanen de winnaar ook doodmaken," zei Mira. "Dus eigenlijk wel,".

"Niemand gaat je wat aan doen!" riep ik en keek Mira boos aan.
"Ik wil niet dat je zulke dingen tegen mijn dochter zegt!" zei ik. "Haar vader komt overal mee weg en zijn bloed zit in haar. Je bent sterk Ayla! Hou vol,".

"Wat jij wil," zuchtte Mira.

"Zijn moeder en dochter al een plan aan het maken?" hoorde ik een bekende stem zeggen.
"Jonas," siste ik. "Verrader!"
"Rustig, rustig. Al die energie heb je nodig voor het gevecht," zei hij en liep langs mijn cel.
Hij keek me aan.
"Waarom?" vroeg ik.
"Ik ben de prins van Trivah, Amara. Jij snapt dat toch ook wel. Mijn vader wilde dat ik dit deed, dus dat heb ik voor hem gedaan. Ik had geen idee dat jij hier zo makkelijk in zou trappen. Binnen een dag wist ik al je hele levensverhaal," vertelde hij met een spottende toon.
"Ik dacht dat ik je kon vertrouwen," zei ik.
"Ik ben een goede acteur, vind je ook niet? Maar goed. Ik zie dat jullie al herenigd zijn. Het is tijd voor een gevecht," zei hij en opende de cel van Ayla.