𝗛𝗲𝗿 𝗘𝗻𝗱𝗹𝗲𝘀𝘀 𝗠𝘂𝘀𝗶𝗰: #1

1: Familiar Being

Chapter 1: Familiar Being

_______________

Madami man akong iniisip na kawalang-hiyaan isa na yon ang pag-uwi sa condo ko. It's so hot in here sa school! Also, I find school very boring since I don't have someone to talk to. People here are like, "You're gorgeous but weird to me" people.

Unang araw palang ng klase ay marami nang nag-e-encourage sa akin na sumali sa kanilang organizations. Para saan? Para magkaroon sila ng magandang miyembro? Gosh.

Kapal mo don Jasmine ah.

Bakit kaya ako ang inutusan sa papel na ito? I'm a sleepyhead! Kaya siguro palagi akong favorite ng teacher na bigyan ng trabaho. Damn it.

Habang naglalakad sinasaulo ko din yung mga corners, dahil para naman hindi na ako maligaw. Grabe ang laki pala ng school na 'to. I wonder may gwapo kaya dito?

Sa pagmumumuni muni ko, I was suprised na ang laki pala ng faculty. Mas malaki pa sa classroom namin and it felt the urge to ask them the unfairness of it.

Hindi ako masyadong familiar sa mga teachers dito but, I have my ways. May ID kaya yung mga teachers.

I saw Mrs. Braken, silently eating and at the same time chitchatting or doing something with her co-teachers.

I leaned to the door and knocked three times. “Good afternoon teachers, I just want to give this to Mrs. Bracken po, this is given by Miss Donna,” I smiled before handing her the letter. Kinuha niya yun at tinignan ng mabuti. She nodded.

"Uhm, Miss Andra? Right?" Tatalikod na sana ako pero tinawag niya ako.

"Yes ma'am?"

“Tommorow someone's gonna be your new classmate, and I wish him goodluck and I hope you are too. Siguraduhin mong may uupuan pa siya ha? Section Aguinaldo kayo diba?” she said.

“Yes ma'am.”

“Okay, thank you.”

"Of course ma'am, I'll keep that in mind."

"Thank you, Miss Andra!"

I smiled at her happily. It was my first time being acknowledged by a serious teacher. Balita ko madami daw ditong tinatawag nilang 'Terror Professors' or ano ba talaga ang tawag doon.

Hindi siguro nila alam ang pinagdaanan ng tao. Minsan sa buhay ko, I found myself doing this crazy thing called fault-finding. Minsan na din akong nambintang sa mga schoolmates ko noon.

Dahilan para ma expelled si Kuya.

Pagbalik ko sa room ang mga kaklase ko ay kumakain na. I almost rolled my eyes dahil may professor pa! Mga walang hiya.

Kinuha ko yung bag ko at lumabas na. Wala pa talaga akong kilala masyado na tao dito. And I'm not a friendly person. Perhaps, hindi din ako nagfi-first move. Para lang sa Friendship? Na- Ah.

A straight day, parang gusto ko pa ng dagdag na vacation. Tinawagan ko si Autumn. Her school from here is not that far, so pwede niya akong kitain. Ni hindi niya nga ako pinuntahan noong sinabihan ko siyang pumunta.

Indian. Inin-dian ako.

"Oh dear! where are you?" I greeted her happily. Tumingin ako sa paligid at nakita kong lumabas na ng mga respective rooms ang iba. They looked too exhausted, first day pa ng klase!

"I'm at the cafeteria. I'm with my boyfriend! Come here," Nagpaalam na siya at pumunta na ako.

Nakatalikod si Autumn, she's looking at her phone while seriously tapping the wallpaper background. I can see na lalaki yun at I guess siya at yung boyfriend niya. Corny.