37: Reminisce

12 2 16
                                    

  Chapter 37: Reminisce

Kanina pa kami nasa sasakyan at si Samantha lang ang nagsalita. Papunta kami ngayon sa bahay ni Mommy sa Pangasinan.

“.... nakikinig ba kayong dalawa?”

Sabay kaming napatingin ni Samantha na nasa likod ng sasakyan. Kinukwento niya yung naka-away niya sa palengke nun, nagsabunutan daw sila dahil inagaw yung manika niya.

“Yeah,” Sabay naming sagot. Napatingin agad ako sa kaniya pero umiwas siya ng tingin.

Ano ba nangyayare dito?

“Paki-kuwento ulit nga!” nakacross ang braso niya saka naghihintay samin.

Napabuntong hininga kami.

“I’m driving.”

“I’m thinking.”

I sighed secretly, beforehand I saw him gulped again. Sumilip si Samantha saming dalawa, her eyes are inquiring.

“Bat di kayo nagkikibuan?!”

Napaigtad ako sa boses niya at sumagot. “Ewan sa kaniya?” Kibit balikat ko.

“Gumanda jowa mo pre, bat di kana nakapagsalita?! Pipi kaba?” tanong ni Sam at tinapik si Yelo.

I shamelessly glared at him too. Binuksan ko nalang yung radyo at nakinig. A music played and it was Die Young by Kesha.

I heard your heartbeat to
the beat of the drum.
Oh what a shame that you
came here with someone.
So why you here in my arms?
Let's make the most to the
night like we're gonna die young

Tuning ako kay Sam ng tumawa to, “Parang yung first stanza relate ka pre!”

Did I miss something?

“Shut up Sam,” he said hardly. Nakita kong lumiko na ang kotse. I saw my Mom's house. Dumagundong agad yung kaba sa dibdib ko.

I was breathing heavily, an unknown feeling was building again. Nag-iisip na naman ako ng ibat ibang bagay. Gaya ng baka di talaga siya nakipag ayos sakin.

“Chill babe...” He held my hands, I look at him when he talked already.

“Di kana galit?”

Umiwas na naman siya ng tingin, “Later. Just, talk to your Mom,” he said hardly again.

I nodded as I went out from the car. Binuksan ni Samantha yung bintana, “Teka iiwan moko dito?”

I nodded, “Yeah, mabilis lang ako.” Again, I turned my back to them, taking my foot to the gate.

Pinindot ko na agad yung doorbell at may bumukad neto... Si Nana.

She was looking at my shoes, slowly going up to my face. I saw her being shock again..

“Jasmine ko?”

I shivered, sobrang tanda na niya at parang ilang taon na siyang naghihirap sa pagiging yaya. Pinakamatagal siyang naging yaya namin lalo na’t sinusuportahan ni Mommy siya sa pag-aaral nila kuya Timmy.

“Nana, miss ko na po kayo...” saad ko’t tinignan siya ng napakalambot. She's crying again.

Pinahid niya yung luha niya at niyakap ako, “Dramatic ko talaga oy, mingaw nasad ko nimo baby ko...” I heard her smile. “Nagpa-straight ka pala ng buhok mo, lalo kang gumanda be!”

I smiled, ginaya naman niya ako sa loob. What happen here is.... I'll just bury them, make them as a memory.

A bad yet painful memory.

𝗛𝗲𝗿 𝗘𝗻𝗱𝗹𝗲𝘀𝘀 𝗠𝘂𝘀𝗶𝗰: #1Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon